Lighting The DARK.

Κεφαλαιο 2ο

Ο φόβος μαζί με όλα αυτά που απέφευγα τόσο καιρό γύρισαν ξάνα μέσα σε ένα λεπτό.Ο Dark ήταν η "Απλή περιπετειούλα" που μου έλεγε η Alyssa.Δεν είχε τίποτα το ύποπτο άλλα κάτι μέσα μου πήγαινε στραβά με αυτόν.Τι τύχη μα τι ατυχία ταυτόχρονα;

Οι ώρες στο σχολειο πέρασαν γρήγορα αφού είχα επικεντρωθεί σε όλα αυτά που απέφευγα να σκεφτώ τόσο καιρό. Στο σπίτι έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα αλλά με δυσκολία κράτησα το μυαλό μου συγκεντρωμένο στα μαθήματα και γρήγορα μπήκα στο facebook.Κοιτώντας ως συνήθως τις ειδοποιήσεις,τα μηνύματα και τα αιτήματα,το αιτημα του Dark μου τράβηξε την προσοχή.Οι παλάμες μου άρχισαν να ιδρώνουν και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή.Η καχυποψία μου όμως με έκανε να μπώ στο προφίλ του.Πέρασα αρκετή ώρα σ'αυτό ψάχνοντας για επιβεβαίωση στις υποψίες μου.Φωτογραφίες, δημοσιεύσεις και σχολια. Δεν άφησα τίποτα απαρατήρητο.
Δυνατος ήχος ακούστηκε απο κάτω...και χωρίς να χάσω λεπτό σηκώθηκα απο τη καρέκλα βιαστικα με.αποτέλεσμα να πέσει στο πατωμα αλλά χωρίς να το πολυσκεφτώ έτρεξα στην κουζίνα.

"Μαμά τι..." η εικονα δεν μάφησε να συνεχίσω.Γυαλιά σε όλο το πάτωμα και στον γκρι πάγκο της κουζίνας και η μητέρα μου να κλαίει.
"Ήθελα σαν όλες τις μητέρες να σου μαγειρέψω.Κουράστηκα σε αυτό το καροτσάκι Angel.Ο ρόλος μου ειναι άχρηστος και θέλω να αλλάξει αυτό.Θέλω να σου προσφέρω ότι προσφέρουν και οι άλλες μαμάδες." τα δακρυα και η στεναχωρια της δεν την άφηναν να συνεχίσει.Προσπάθησε να πιάσει τα μεγάλα κομμάτια σπασμένων πιάτων για να τα πετάξει, μα αμέσως την σταμάτησα και αντίκρυσα τα πράσινα μάτια της.

"Μητέρα δεν είναι αυτή που χάνετε στην κουζίνα για ώρες.Είναι όμως αυτή που είναι στο παιδί της οποιαδήποτε στιγμή και αν την ζητήσει.Το καροτσάκι δεν σε κάνει άχρηστη.Ο ρόλος σου είναι σπουδαίος.Είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος εδώ.Ξέρουμε πολύ καλά ποιος είναι ο άχρηστος σε αυτό το σπίτι." την αγκάλιαζα για ώρα με σκόπο να ηρεμήσει. Μα θυμός με κυρίευε απο τη συμπεριφορά του πατέρα μου.

"Σαγαπάω για αυτό που είσαι και όχι για αυτό που θα ήθελες να είσαι." χαμογελασα και επεστρεψα στο δωματιο.Έκλεισα απαλά την πόρτα και έκατσα στο κρεβάτι μου.Άρπαξα τα δυο μαξιλάρια που υπήρχαν σαυτο και άρχισα να τα σφύγκω με όλη μου τη δύναμη πνίγοντας την κραυγή θυμού που ήθελα να αφήσω να βγεί απο μέσα μου.Ήμουν αποφασισμένη να μιλήσω στον πατέρα μου απόψε.

Ακούστηκε η πόρτα που κλείνει και αμέσως έκλεισα την τηλεόραση.Τον περίμενα.
"Angel, δεν ήξερα ότι είσαι τετοια ώρα ξύπνια" το τρέμουλο στην φωνή του μαρτυρούσε πως πάλι ήπιε.
Αλλα αυτό δεν θα με εμπόδιζε.Τίποτα δεν θα με εμπόδιζε αυτή τη φορά.Αρκετή  υπομονή κάναμε.
"Θέλω να μιλήσουμε.. " το προσωπο του χλώμιασε στο σοβαρό μου ύφος.
"Σου είπε η μητέρα σου για..." άλλο θέμα ήθελα να συζητήσω άλλα... κάτι μου έκρυβαν.Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση του.
"Ναι μπαμπα...τι εχεις να πεις?" είπα προσπαθώντας να δείξω οτι γνωρίζω γι'αυτο που ήταν διατεθημένος να μου πει.
"Angel εγω...μπορεί να μην είμαι ο πραγματικός σου πατέρας άλλα προσπάθησα να σου δωσω οτι μπορούσα.Να σε κάνω να νιωσεις σαν το παιδί μου.Παρόλο που δεν τα κατάφερα.Το πέτυχε όμως αυτή η γυναίκα που σε μεγάλωσε σαν δικό της παιδί..." ημουν σίγουρη ότι άκουσα ακριβώς τι είπε αλλα το μυαλό μου δεν το δεχόταν.Δεν ήταν γονείς μου;