Lighting The DARK.

Κεφαλαιο 22ο

Ξυπνησα στο δωματιο του νοσοκομειου. Ενιωσα ανακουφιση που δεν βρισκομουν σε εκεινο το μερος.Πονουσα παντου και ημουν αρκετα κουρασμενη.Κουρασμενη ψυχικα απο ολα αυτα που ειχαν συμβει.Αμεσως θυμηθηκα τα γεγονοτα.

Φωνες,ασθενοφορα,αιματα,τσιριδες,πονος...εκλεισα τα ματια μου μεχρι να ξεχασω προσωρινα αυτες τις εικονες.Ηρθε στο μυαλο μου ο Dark!

Ειχε χασει τοσο πολυ αιμα και ο δευτερος πυροβολισμος τον εκανε να χασει τις αισθησεις του.

"Angel...κοριτσι μου εισαι καλα;" ειπε η γυναικα που επρεπε να αρχισω να αποκαλω μητερα μου.

"Που ειναι ο Dark;" ειπα σιγα.

"Να φωναξω καποιο γιατρο,εισαι ενταξει;" σταματησε λιγο και επειτα συνεχισε δυσκολευοντας να πει τις λεξεις

"Η μητερα σου...απλα σοκαριστηκε.Η μνημη της επανερχεται σταδιακα θες να την δεις;" ειπε τρυφερα.

Εκεινη τη στιγμη μπηκε μεσα ο γιατρος.Χαμογελασε και πλησιασε να δει την κατασταση μου.

"Που ειναι ο Dark;" ρωτησα πιο δυνατα

Η μητερα μου κοιταξε τον γιατρο και επειτα εκεινος καθησε στο κρεβατι και με κοιταξε

"Ειδες πως ηταν, ξες πολυ καλα απο ολους μας ποσο ασχημη ηταν η κατασταση του με την πρωτη σφαιρα Angel.Ποσο μαλλον στην δευτερη που επεσε και αποτομα στο πατωμα χτυπωντας στο κεφαλι.Κανεις δεν ξερει το αποτελεσμα,αν εισαι διπλα του ολα θα πανε καλα..." ειπε και επιασε το χερι μου.

Δακρυα ηρθαν στα ματια μου.Το αγορι μου κινδυνευε.Εγω φταιω για ολα.Δεν επρεπε να μπλεχτει σε ολα αυτα.Εξαιτιας μου βρισκοταν στο νοσοκομειο και παλευε για την ζωη του.

"Μα...θελω να τον δω, να ειμαι εκει σας παρακαλω." ειπα

"Μπορεις να μπεις για λιγο στο δωματιο του πιστευω αλλα εισαι αδυναμη και δεν μπορεις να περπατησεις.Αυριο θα σε παω να τον δεις,προσωρινα ξεκουρασου..." ειπε

Λιγες ωρες αργοτερα η γυναικα που με μεγαλωσε, και οι δυο γονεις μου ηρθαν στο δωματιο.Περασαμε πολλες ωρες συζητωντας για τα γεγονοτα.Μακαρι να ηταν εδω η Alyssa να της ελεγα τι περασα...μακαρι να ζουσε.Πλησιασε το καροτσακι της στο κρεβατι η γυναικα που συνηθιζα να φωναζω μαμα τοσο καιρο.Πλεον θα επρεπε να την απευθυνομαι με το ονομα της,Lora.Επιασε το χερι μου και το εσφυξε κοντα της

"Σε βλεπει απο εκει ψηλα και ειναι περιφανη...δωσε δυναμη τωρα στον Dark που σε χρειαζεται" ειπε

"Θα εισαι για παντα ενα κομματι μου Lora.Ειτε ως μαμα ειτε ως φιλη.Με μεγαλωσες....εσυ με εκανες αυτη που ειμαι.Σαγαπαω πολυ." ειπα χαμογελωντας.

Το βραδυ περασε αργα και βασανιστηκα.Οι σκεψεις μου δεν ελεγαν να μαφησουν να ξεκουραστω.Εικονες και ηχοι τριγυριζαν στο μυαλο μου.Εκλεινα τα ματια μου και εβλεπα πονο..θλιψη στα ατομα που αγαπαω. Γιατι ολα αυτα;Γιατι ολα σε εμας; Δεν καταλαβαινω πως ενας ανθρωπος πληγωσε τοσους αθωους ανθρωπους για χρηματα.Για εκδικηση.Απλα ηθελα ολα αυτα να τελειωσουν με καλο τελος.

Το πρωι ηρθε και με ξυπνησε ο γιατρος.

"Σου υποσχεθηκα κατι..." ειπε

Με βοηθησε να σηκωθω και σιγα σιγα βρεθηκα εξω απο το δωματιο του Dark. Προχωρησα προς το τζαμι να δω μεσα στο δωματιο και η καρδουλα μου κοπηκε στα δυο.O Dark με πληγες σε ολο του το προσωπο εξαρτημενος πλεον με μηχανηματα .Μακαρι να ηξερε ποσο εξαρτημενη ειμαι εγω απο αυτον και να προσπαθουσε περισσοτερο.Ο γιατρος ανοιξε την πορτα και μου εκανε νοημα να περασω.

"Σε δεκα λεπτα θα ερθω να σε παρω"ειπε σιγα

Προχωρησα σιγα σιγα κοντα του.Εκλαιγα στην εικονα αυτου του αγοριου να παλευει εξαιτιας μου.Χαιδεψα το προσωπο του.

"Dark, ειμαι εδω...μην μαφησεις...εγω φταιω συγγνωμη"

Δεν με ενοιαζε αν με ακουει η οχι.Προσπαθουσα με καθε τροπο να του δειξω οτι ειμαι διπλα του.

Λιγο πριν ερθει ο γιατρος ενας περιεργος ηχος γεμισε το δωματιο και τοτε καταλαβα πως αυτο που εβλεπα στις ταινιες να συμβαινει,γινοταν αυτη τη στιγμη.Μεσα σε λιγα λεπτα βρεθηκα εξω απο το δωματιο και χιλιαδες γιατροι πηγαν στον Dark.Και  πλεον οσες φορες και αν εκλεινα τα ματια μου η ευθεια γραμμη της οθονης στο δωματιο του Dark μου ειχε κολλησει.Μας εγκατελειπε ο αγγελος μου ...