Lighting The DARK.

Κεφαλαιο 29ο

Angel's P.O.V.

Οι μερες περνουσαν και δεν μιλουσα καθολου με τον Dark.Δεν μου ειχε απαντησει στο τελευταιο μηνυμα και ετσι δεν εστειλα αλλο.Οι γονεις μου ειχαν τρελαθει απο την αγωνια γιατι κλεινομαι στο δωματιο μου με τις ωρες.Δεν τρωω, δεν κοιμαμαι, δεν υπαρχω...Το μυαλο μου εχει κολλησει στις αναμνησεις του και στα λογια του.

Τεντωσα το χερι μου και πηρα το κινητο απο το τραπεζακι διπλα απο το κρεβατι.Οσο και να κρατιομουν δεν αντεχα αλλο.

"Μου λειπεις, δεν το αντεχω ολο αυτο."

εστειλα το μηνυμα αφησα το κινητο διπλα μου και επειτα εκλεισα τα ματια μου.

Dark's P.O.V.

Με τον πατερα μου δεν συζητησαμε τιποτα οταν τον ειδα.Ηταν ο ιδιος, κουρελιασμενος απαισιος ανθρωπος.Το αθλιο ειρωνικο χαμογελο που ειχε με νευριαζε καθε φορα και πιο πολυ.Το σπιτι του ηταν βρωμικο, παλιο και μια ταλαιπωρημενη γυναικα ερχοταν καθε μερα να το καθαρισει αλλα καθε μερα στα ιδια χαλια το εβρισκε.Δουλευε ολη μερα στο δωματιο του και συναντιομασταν μονο στο μεσημεριανο και το βραδυ στο σαλονι.

"Τι θες απο μενα; " τον ρωτησα μια μερα που κανεις απο τους δυο μας δεν μιλουσε.

"Λεφτα" ειπε τοσο απλα.

Αυτο που ακολουθησε ηταν οτι χειροτερο.Φωνες, νευρα, σπασμενα αντικειμενα γεμισαν το σπιτι.

"Προσεχε πως μιλας και πως φαιρεσαι στον πατερα σου γιατι λιγο μου μενει να σε κανω να το βουλωσεις μια και καλη;Δεν ξεχνω το κοριτσι..." ειπε γελωντας.

"Πως θες να βρω λεφτα; ειπα καθως εβαζα φαγητο στο πιατο.

"Το μονο που θελω απο σενα ειναι να ριξεις την κοπελα απο το απεναντι διαμερισμα.Ειναι κορη διασημου επιχειρηματια και σιγα σιγα με τον τροπο σου θα περνεις χρηματα.Ευκολα και ανετα." ειπε ηρεμα

"Τι; Οχι; αυτο δεν γινεται.Βρες αλλο τροπο.Εγω παιχνιδι σου δεν γινομαι!"

"Δεν στο ζητησα το απαιτησα...αλλιως..." γυρισε το χαρτι που κρατουσε στα χερια του και το προσωπο της Angel εμφανιστηκε στα ματια μου.Ηταν μια φωτογραφια της.Την πεταξε πανω στο τραπεζι και σηκωθηκε να φυγει.

"Αυριο κανε την πρωτη σου προσπαθεια, καλεσα την οικογενεια τους για δειπνο." ειπε ενω εκλεινε την πορτα του δωματιου του.

Πηρα τη φωτογραφια στα χερια μου και χαζευα για αρκετη ωρα το ομορφο προσωπο της.Πως μπορεσα να την αφησω;

Λιγο αργοτερα αφησα το φαγητο και το πιατο ετσι οπως ηταν αφου δεν μου εμεινε ορεξη πλεον και πηγα στο δωματιο μου.Πηρα το κινητο και ειδα ενα μηνυμα...απο εκεινη.Να ηξερε μονο ποσο λειπει σε μενα παρολη την σκληροτητα και την αδιαφορια που βγαζω σε κεινη.Εγραψα μια τεραστια απαντηση αλλα ηξερα πως αντι να το στειλω επρεπε να το διαγραψω.Σιγουρα θα ηταν σε καλυτερη κατασταση.Θα το ξεπερνουσε και αν της απαντουσα θα ξεκινουσε ο πονος παλι απο την αρχη.Αλλα...εγω...μεσα μου, ενιωθα να τρελενομαι.Ισως ηταν καιρος να την ξεχασω και γω με τη σειρα μου.Κοιταξα το κινητο, πηγα στις επαφες και επειτα διεγραψα τον αριθμο της...