Lighting The DARK.

Κεφαλαιο 28ο

Angels's P.O.V.

Ξυπνησα απο τη φασαρια που υπηρχε στο σπιτι.Αμεσως θυμηθηκα τι ειχε γινει χθες το βραδυ, πως ο Dark θα εφευγε...Κοιταξα αμεσως διπλα μου αλλα δεν ηταν πουθενα.Το ρολοι στο δωματιο μου εδειχνε 2 και μιση.Αυτο ηταν...εφευγε...Ετσι απλα.

Το βλεμμα μου επεσε σε εναν ασπρο φακελο στην αδεια μερια του κρεβατιου.Αμεσως σηκωθηκα, καθησα και πηρα στα χερια μου τον φακελο.

Angel, δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να σε χαιρετησω με αλλο τροπο οποτε αυτο ηταν μια καλη λυση.Καθομαι ωρα στο γραφειο σου προσπαθωντας να σκεφτω τι να γραψω σε ενα ασπρο χαρτι.Πως να σου περιγραψω πως δεν θελω να σαφησω αλλα πρεπει.Σε κοιταω ετσι γλυκα που κοιμασαι και βριζω τον εαυτο μου που σε λιγη ωρα θα εχω φυγει.Σ'αγαπαω Angel.Ξερω πως αυτη η πραξη μου, να φυγω, δειχνει το αντιθετο αλλα το κανω για μας, για σενα...Δεν θελω να σε πειραξει κανεις.Θελω να εισαι ευτυχισμενη.Να χαμογελας...να ζησεις την ζωη σου.Ο χρονος που περασαμε δεν ηταν αρκετος, αλλα ενιωσα οτι εζησα ολη μου την ζωη μαζι σου.Κρατα τις ομορφες αναμνησεις μας γλυκια μου.Θα μου λειψεις.Θα μου λειψει ο τροπος που θυμωνεις, που γκρινιαζεις, το ομορφο χαμογελο σου, τα ματια σου...το αγγιγμα σου...ολα Angel.Αλλα δεν θα σε ξεχασω.Να προσεχεις....

Διαβασα και ξαναδιαβασα το χαρτι μεχρι που συνειδητοποιησα οτι αυτο ηταν.Οχι δεν ζουσα ονειρο, ημουν στην πραγματικοτητα.Ειχε φυγει...

"Angel, κατεβα, το φαγητο ειναι ετοιμο" φωναξε η μαμα μου απο την κουζινα.

Σηκωθηκα απο το κρεβατι και αμεσως ενιωσα τον εαυτο μου αδυναμο.Οι δυσκολες μερες τωρα αρχιζαν.

Ημουν αρκετη ωρα στο τραπεζι ανακατευοντας το φαγητο χωρις να τρωω τιποτα.Οι γονεις μου καταλαβαν οτι κατι δεν πηγαινε καλα και ετσι μαφησαν χωρις αντιρρηση να  ανεβω στο δωματιο μου.Πηρα στα χερια μου το κινητο μου και εστειλα μηνυμα στον ανθρωπο μου ...
"Μου λειπεις ηδη, παντα θα λειπεις."

Dark's P.O.V.

Το μηνυμα της μου προκαλεσε πονο.Ηθελα τοσο να της απαντησω αλλα ηξερα οτι θα κανω την κατασταση πιο δυσκολη.Με νεες γνωριμιες το καλοκαιρι θα ξεπερνουσε το ολο θεμα.Επρεπε με τη σειρα μου να τη βοηθησω οσο δυσκολο και αν ηταν.

Ευχομουν μονο να μην με μισησει.Ηταν αποτομη και γρηγορη ολη η αποφαση να φυγω μακρια της και δεν ακουσα σχεδον τιποτα απο ολα οσα ηθελε να μου πει, ναι ηταν αδικο.Αδικο που μπηκα τοσο αποτομα στην ζωη της και με τον ιδιο τροπο εφυγα.Αλλα το εκανα για εκεινη, τιποτα απο ολα αυτα δεν ειχε τελειωσει.Δεν θα την αφηναν ησυχη το ηξερα.Ας γινομουν κομματια για να την προστατεψω, γιατι παντα η αγαπη αξιζει θυσιες.

"Λοιπον, δεν πιστευω να φοβασαι τα αεροπλανα μικρε" ειπε ο αντρας που εφταιγε για ολα.Εκεινος.Εκεινος που ηρθε στο νοσοκομειο και απαιτησε να κοροιδεψω το κοριτσι μου.Εκεινος που ηρθε σπιτι και μου εξηγησε πως ποτε δεν θα γινω ευτυχισμενος...

"Ελα τωρα μην εισαι ετσι.Ενα κοριτσι ειναι, χαλαρωσε.Θα δεις που θα περασουμε καλα φιλαρακο εκει εξω.Τι αναγκη εχουμε απο γυναικες; Οι γυναικες ειναι μπελας! Πρεπει να εισαι χαρουμενος βρε.Που μετα απο τοσο καιρος θα δεις τον πατερα σου,για σενα το κανει, για το καλο σου.." ειπε γελωντας και με σκουντηξε.

Οργη με κυριεψε.Δεν μπορουσα να συγκρατησω τον εαυτο μου.
"Το καλο μου; τι ξερει αυτος για το καλο μου;Πεθανε η αδερφη μου , η κορη του και δεν τον νοιαζει καν.Δεν τον ενοιαζε ποτε.Οσα χρονια ηταν στο σπιτι ενδιαφεροταν για μενα ως υποχρεωση.Και επειτα, εφυγε Που ηταν εξαφανισμενος τοσα χρονια;Αφησε τα δυο παιδια του μονα τους.Δεν ειναι πατερας αυτος.Αγνωστος, ξενος ειναι για μενα.Και ο μονος λογος που παω εκει, δεν ειναι για αυτον αλλα για να την προστατεψω.Το καταλαβες; ειπα υψωνοντας την φωνη μου.

Ο αντρας αμεσως συμφωνησε και βολευτηκε καλυτερα στην θεση του καθως σε λιγο ξεκινουσε το αεροπλανο και θα με χωριζε μια για παντα μαζι της...