Felidi: de toekomst

Epiloog

Het kasteel van mijn grootmoeder glinsterde bij de neergaande zon. De hemel kleurde oranje en lichtjes geel wat zorgde voor een prachtig tafereel. Enkele dienstmeisjes legden mijn jurk plat en naaiden de laatste groene edelstenen op de voorkant. Mijn bruidsjurk was wit met hier en daar wat groene effecten. Ook mijn sluier was belegd met groene smaragden en enkele groene linten en spelden hielden mijn haren bij elkaar. Natuurlijk mocht ik ook mijn kroon niet vergeten.
Ik stond recht uit mijn stoel en mijn dienstmeisjes begeleidden mij naar mijn vader die aan de ingang van de serre stond te wachten. Hij haakte mijn arm in de mijne en het leek alsof hij bijna ging huilen.

'Ben je er klaar voor?', vroeg hij me.

'Jazeker, ik wil de rest van mijn leven spenderen met Ward. Ook al wordt hij mijn koning, jij blijft nog steeds de oppergod vader', glimlachte ik.

De deuren gingen voor ons open en voor me zag ik het altaar. Langs beide kanten was de serre versierd met de meeste tropische bloemen en ik zie meteen alle gasten naar mij kijken. Maar ik werd het meest ontroerd door Ward zijn blik. Hij was lichtjes beginnen huilen van blijdschap en pinkte een traantje weg.
Voor me liep mijn zusje zoals in mijn droom en gooide overal roze bloemblaadjes. Ze wilde per se het bruidsmeisje zijn, wat ik niet anders had verwacht. Als getuigen hadden ik en Ward voor mijn vader gekozen en een vrouw die hij had leren kennen. Ze heette Monica en zoals hij het zei was het duidelijk dat hij de rest van zijn leven met haar wilde spenderen. Ze was een halfpanter, maar dat deed er niet toe, zolang mijn vader maar gelukkig was met haar.
Eindelijk arriveerden we het altaar en hielp mijn vader me met het opstapje. Zelf ging hij achter me staan bij Monica en nam hij het kussen met de trouwringen vast. Mijn zusje kon natuurlijk niet stoppen met bloemblaadjes gooien en uiteindelijk was het hele publiek bijna in rozen veranderd door haar.
Maar het meeste oog had ik voor Ward. Hij moest en zijn gekleed zijn in een zwart pak met een groene strik. Toen hij vroeg waarom, zei ik dat mijn droom het voorspeld had en toen had zijn blik niet meer woorden nodig gehad.

'Je bent prachtig', zei hij terwijl hij weer een traantje probeerde te verbergen.

'Dank je', zei ik terwijl ik hem een kus wou geven. Maar de priester haalde ons direct uit elkaar en bevestigde ons dat we moesten wachten na de geloften.

Het saaie gedeelte was pas na een klein halfuur voorbij en toen we de woorden hoorden dat we onze eigen geloften mochten afleggen, startte Ward als eerste.

'Diana, al van toen ik klein was wist ik dat we samen lief en leed zouden delen. Ik weet dat onze vriendschap en liefde veel obstakels heeft gekend, waaronder mijn vader die ik enorm mis, maar het heeft ons nooit tegengehouden. Ik hou van je Diana, je bent speciaal en dat is wat maakte dat ik van je houd tot de oneindigheid en verder'.

'Ward, ik weet niet wat ik moet zeggen...', glimlach ik al bijna huilend, 'voor ik met je verloofd was, wist ik dat we sowieso vrienden zouden blijven voor de rest van ons leven. Maar stiekem besefte ik eigenlijk nog niet dat ik van je hield en de rest van mijn leven met je wilde spenderen. Nu weet ik het honderd procent zeker: ik hou van je tot de oneindigheid en verder. Misschien zelfs nog veel meer dan oneindigheid en verder betekent'.

Het publiek lachte en sommigen, waaronder mijn vader, pinkten een traantje weg.
Het kussen verscheen voor onze neus maar mijn vader kon zijn gesnik niet tegenhouden waardoor de ringen en het kussen het bijna omkantelden. Ward nam als eerste de ring en schoof hem zachtjes rond mijn vingers waarna ik hetzelfde deed bij hem.

'Nu mogen jullie elkaar kussen', hoorde ik de priester zeggen.

Nog geen vijf seconden nadat hij was uitgesproken, kusten we elkaar en op de achtergrond hoorde ik het publiek juichen en onze namen roepen. Ik wist dat mijn lot niet zo was gelopen als ik gehoopt had en gedroomd. Toch wist ik dat het veel beter ging zijn dan ik ooit kon bedenken. Zeker met de man van mijn dromen aan mijn zijde en mijn familie die me zou steunen, samenwonend in dit kasteel dat tot mijn grootmoeder had toebehoort. Tony was dood, maar dat betekende niet dat het gevaar niet meer op de loer lag. Dit waren zorgen voor later want waar ik mij nu zorgen om moest maken waren onze bruidstaart en de gasten.