Felidi: de toekomst

De onverwachte ontdekking

Ik hoor het zacht gebabbel van mensen. Ik weet niet waar ik ben en ik hoor Ward niet meer. Ik weet dat hij me niet zou achterlaten maar mijn angst was groot dat iemand zou ontdekken dat ik hier was. Hopelijk zou Ward dan nog steeds naar zijn school kunnen gaan. Hij had me eigenlijk nog niet veel verteld over deze school en ik wist ook totaal niet wat me te wachten stond. Laat staan wat ik wilde studeren. Waar was ik in godsnaam aan begonnen? Opeens voel ik hoe ik op een lopende band wordt gelegd. Een scanner, ze gingen ontdekken wat er in de koffer zat. Namelijk mij. Als ik niemand meer hoor probeer ik de rits open te krijgen maar ik zat vast. Ward had voor de zekerheid de rits extra dicht toegedaan zodat ze me niet zouden vinden. Ik klop met mijn hoofd tegen de zijkant van de koffer wanneer ik een alarm hoor afgaan. Meteen wordt de rits boven me geopend en ik scherm mijn ogen af tegen het licht. Een jongeman keek me vreemd aan en sleurde me uit de koffer. In een onbekende taal riep hij enkele ander mannen naar hem toe. Onder andere Ward rende op me af en probeerde door de menigte door naar me toe te komen. Ik probeerde teken te doen dat hij moest wegrennen maar hij negeerde het. Als hij zou wegraken kwam hij nog misschien op de school maar Ward bleef Ward en die zou alles voor me doen. Zelfs zijn opleiding missen.

'Weet jij wel waar je mee bezig bent, kleine meid?' Ik kijk hem triest aan. Dit keer verstond ik wel wat hij zei maar het klonk niet al te best, 'mensen die proberen te ontsnappen worden onthoofd'.

'Andy, weet je wel waar je mee bezig bent?' Meteen keek de man die me vasthield in de richting van een andere jongen, 'besef je wel wie ze is?'

'Een meisje die met haar leven speelt, dat is ze' Hij keek me nog strenger aan.

'Laat haar alsjeblieft los! Ik heb haar meegesmokkeld, ze is mijn verantwoordelijkheid!' Ward stond nu tussen de twee mannen in.

'Wie ben jij?' Ik probeerde zo verbaasd mogelijk te klinken om te laten zien dat ik Ward niet kende, maar de man gaf nog een ruk aan mijn arm en ik viel op mijn knieën.

'Ik stel hier de vragen!', beet hij naar mij toe, 'Wie ben jij jongeman en waarom neem je het op voor dit meisje?'

'Xenos! Hou op met deze kinderen te kwellen en luister eens naar mij! Dit zijn de kinderen uit de geschriften!' Meteen liet hij me los en deinsde achteruit.

'Andy, bedoel je dat...dat ze het zijn?' Oké, ik kon officieel niet meer volgen en ik zag aan Ward zijn gezicht dat hij hetzelfde dacht.

'Jullie reis gaat niet door vrees ik'. Hij joeg iedereen weg die rondom ons stond en Xenos nam me terug vast. Natuurlijk pijnlijk bij mijn polsen en mijn knieën bloeden hevig van de koude grond. Ook Ward probeerde tegen te stribbelen maar kreeg een klap in zijn gezicht. Met een slag viel hij op de grond en ik schreeuwde zijn naam. Maar ook ik kreeg een klap van Xenos. Ik moet er gehavend hebben uitgezien want mensen renden in paniek het station door. Nu had ik pas door dat we met de trein naar de school gingen, voor onze reis geannuleerd werd natuurlijk.

'Waar brengt u ons heen?', schreeuwde Ward maar hij kreeg een schop in zijn buik en kromp ineen. Ik sloot mijn ogen en keek niet meer. Zijn geschreeuw bleef weergalmen in mijn hoofd. Dit ging ik nooit meer vergeten.

'Een leuke plek, dat beloof ik'. Ik hoorde hoe de mannen gemeen gniffelden. Ik barste in tranen uit. Ik had spijt, enorm veel spijt. Waarom was ik niet gewoon thuis gebleven? Waarom had ik niet mijn gewone leven geleid zoals ik dacht dat het ging lopen? Nee, ik moest weer moeilijk doen. Ik, Diana Lewis, had een grote fout gemaakt. Een zeer grote fout die niet meer kon rechtgezet worden en ik ging spijt hebben de rest van mijn leven. Dat wist ik want wat er ook gebeurde, mijn gevoel zei me dat ik nooit meer zou thuisraken en mijn gevoel had het altijd juist. Met een slag viel ik op de grond en in geen enkele seconden werd alles zwart...