Felidi: de toekomst

Een 'ongelukje'

Ik zit terug op het bankje in het park. Naast me staat mijn oude versleten koffer. Roos had me een brief gegeven die ik pas mocht lezen als ik weg was. Ik wilde zo graag mijn koffer openen en hem eruit halen maar ik had beloofd dat ik hem pas zou lezen als ik op school was. Over een uur zouden we aan de grens zijn. Zenuwen kwamen in me opborrelen. Deze nacht had ik amper geslapen en de hele tijd aan de risico's gedacht. Wie weet vermoordden ze me wel als ze me vonden. Nee, daar mocht ik niet aan denken. Ik wilde het liefst van al naar huis rennen en mijn familie omhelzen maar ik had mijn vader beloofd te vertrekken en niet om te kijken. Anders zou het afscheid te moeilijk gaan. In de verte hoor ik het hek al rammelen en in geen enkele seconden zat Ward al zenuwachtig naast me.

'Hoe is het met je vader afgelopen?' Hij keek zo bezorgd dat ik medelijden met hem kreeg.

'We hebben niet veel meer tegen elkaar gezegd. Het enige wat ik nog tegen hem zei was dat de schoolkosten duurder waren geworden. Omdat ik anders jou niet mee kon nemen. Maar hij knikte alleen maar'.

'Wat een naar afscheid'. Hij knikte begrijpend. Maar het was niet zo belangrijk voor hem. Hun band was nooit erg goed, zelfs niet bij zijn geboorte. Hij leerde zijn vader pas kennen op zijn achtste. Hij was een 'ongelukje' tot hij besloot zijn vader op te zoeken. Wat fataal afliep want zijn moeder pleegde enkele maanden daarna zelfmoord. Ze was een prachtige vrouw waar ik altijd naar op keek. Haar groene ogen en blonde haar waren uniek en ik begreep maar al te goed waarom zijn vader verliefd op haar werd.

'Ik weet het, maar dat maakt niet uit. Ik zal even het plan uitleggen'. Hij wees achter het hek waar een enorme zak stond. Ik zou er met geen moeite inpassen, 'daar moet je dus inkruipen'.

'Geen probleem'. Ik glimlachte en rende met mijn oude koffer naar het hek, 'dan zie ik je in die school van je, wat valt daar eigenlijk te doen? Gewoon leren?'.

'Het is een internaat en ja, je moet sowieso dingen leren. Maar het speciale is dat de leerstof via hoofdtelefoons gewoon in je hersenen 'geprint' wordt en dus veel moet je eigenlijk niet doen. En de leerstof die je ingeprent krijgt hangt af van welke job die je kiest'.

'Dus je kan gewoon een job kiezen en ze helpen je als voorbereiding daarop? bizar'.

'Ja, wat je maar wilt. Officier voor het leger is het populairst en wordt het meest betaald, maar je hebt ook CEO, dokter, verpleegster, leerkacht, wetenschapper, technicus en voor de erg rijken burgemeester, wereldleider, president en zelfs koning. Maar als je koning wilt zijn moet je een verplicht in het huwelijksbootje stappen met iemand die je niet kent dus veel mensen kiezen daar niet echt voor'.

'Laat me raden, jij koos voor CEO?'.

'Dat is wat mijn vader denkt'. Hij grinnikte, 'ik wordt dokter'.

'Dus je gaat je droom toch achterna! Geweldig!'.

'En nu is het aan jou om te kiezen. Maar je hebt nog tijd genoeg in de koffer'. Hij glimlachte opnieuw en hielp me over het hek.

Ik kroop in de koffer en hoorde boven me de rits toegaan. Ik zag dat hij er gaatjes in had gemaakt voor zuurstof en haalde opgelucht adem. Ik probeerde al te oefenen om geen geluid te maken wat bijna onmogelijk was. Stiekem hoopte ik ook dat het Ward lukte om mijn koffer mee te sleuren. Ze gingen zich waarschijnlijk afvragen waarom hij bh's meesleurde. Ik hoorde hoe de koffer werd opgeheven en ik over de straat rolde. Als dit maar goed kwam...