(Unicode)
ခွန်းခက်ပိုင် ကတအံ့တသြနဲ့အော်မိတော့
စိုင်းမင်းခ ကလဲလန့်ကာထအော်မိတော့၏။
"ဘာလို့အော်နေတာလဲ "
"ဒီတိုင်း အံ့သြသွားလို့
မင်း ငါနဲ့လက်ထပ်ရမှာ အဆင်ရောပြေ...."
"မပြေဘူး"
"ဘာကွ"
"ခင်ဗျားမေးလို့ ကျွန်တော် ဖြေတာလေ
ခင်ဗျားဘာသာခင်ဗျားစဥ်းစားကြည့်
ကျွန်တော့်လို အသက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နုနုထွတ်ထွတ်ကောင်ငယ်လေးတစ်ယောက်က
ခင်ဗျားလို သက်ကြီးရွယ်အို ကိုလက်ထပ်ရမှာလေ အဆင်ပြေစရာဘယ်မှာရှိနေလို့လဲဗျ"
"စိုင်းမင်းခ"
"ဘာလဲ "
"မင်း....မင်း......"
"အခုမှ မြန်မာဆိုရိုးတစ်ခုကို သတိရသွားတော့တယ်"
"ဘာဆိုရိုးလဲ"
"နွားအို မြက်နုကြိုက်တဲ့လေ ဘဲကြီးရဲ့"
"မင်း... စိုင်းမင်းခ...."
"မင်းအသက်မပြည့်သေးဘဲ....."
"နောက်လဆို ပြည့်ပြီ ၁၈ နှစ်"
"အဲ့တာဆို ဘယ်လိုလုပ် ခုလက်ထပ်လို့ရမှာလဲ"
"ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ အဲ့လိုမရှိဘူး ခင်ဗျားဗျာ တော်တော်အကြောရှည်တာဘဲ ခင်ဗျား
ဒီတစ်သက် လက်မှတ်ထိုးဖို့ရော
သွားအုန်းမှာလားဟမ်"
စိုင်းမင်းခအော်ပြောလိုက်တော့ ခွန်းခက်ပိုင်က ခေါင်းသုတ်နေရင်းနဲ့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး စိုင်းနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ကာ.......
"မင်း က ကိုယ့် ယောကျာ်းဖြစ်ချင်နေတာလား"
"ဘာဗျ ခင်ဗျားသာ....."
"Ok ok ok မင်း ငါနဲ့ အခု လက်ထပ်စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးချင်လား"
"မထိုးချင်ဘူး"
"ok အဲ့တာဆို မင်း ငါနဲ့ဂျပန်လိုက်ခဲ့ရမယ်"
"ဟမ်"
စိုင်းမင်းခက မသိသလိုကြောင်အမ်းအမ်းလေးနဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ခွန်းခက်ပိုင်က မဂ်လာဝတ်စုံလေးကို ယူကာ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်လိုက်ပြီး.....
