Bloedband: Halfbloed in wording #1

De ontmoeting

"Schatje, opstaan!" Mama wekte me en keek me liefdevol aan. "Ik weet dat het vervelend is, maar je zal toch naar school moeten." Ze lachte en maakte aanstalten om naar beneden te gaan. Een zucht ontsnapte mijn mond. Ik keek wat suf rond in mijn kamer. Mijn gordijn stond op een kiertje waardoor een streep zon mijn kamer in een gezellig licht omhulde. Dan zei mijn moeder: "Ik heb je eten al op tafel gezet. Ik ga nu wel door naar mijn werk. Tot straks!" Ze liep de trap af en haar voetstappen op de trap werden steeds stiller. "Tot straks mama. Dank je!"

Ik wou uit mijn bed komen totdat ik merkte dat de hanger die vannacht in mijn droom was verschenen, gewoon op mijn nachtkastje lag. Huh? Hoe komt die hier terecht? Ik staarde zo'n halve minuut naar het ding en vroeg me af of wat er in die droom gebeurd was, realiteit was. Ik kon niet heel de dag in bed blijven liggen, helaas, dus ik besloot om me snel te gaan wassen. Daarna nam ik een jeans, topje en vest uit mijn kast. Een lichtblauwe jeans met een bordeauxrood topje en een beige vest dat loshing aan mijn bovenlichaam; dat was mijn outfit-of-the-day. Ik kleedde me om en hing de ketting om mijn hals. Er ging een kleine tinteling door me heen alsof mijn lichaam op een leuke manier geëlektrocuteerd werd. Wat gebeurde er toch? Dit vroeg ik me echt de hele tijd af. Dit is echt de meest vreemde ochtend van mijn leven! Ik besloot om op alle vreemde, creepy dingen van deze ochtend niet te letten en liep de trap af. Op de tafel lag inderdaad een lunchpakket. Ik bedankte mama in gedachten en at een boterham. Mijn gsm trilde. Ik haalde mijn nieuwste Samsung boven. Yeah, ik ben van de Android gang. Op mijn schermpje zag ik Tiffany's naam staan. Ze is mijn beste vriendin. Ik opende haar berichtje: 'Je hoeft niet op me te wachten. Ik moet nog een paar dingetjes doen. Tot straks, Mel! X' . Typisch Tiffany! Ze was weer eens te laat opgestaan! Nu ja, ik moest niet veel zeggen. Als ik zo verder bleef doen, kwam ik ook te laat op school. Ik nam snel mijn boeken, flesje water en lunchpakket en stak ze in mijn rugzak. Snel ging ik naar buiten, want ik mocht niet te laat komen! Nog even de deur op slot doen, mijn lichtblauwe fiets nemen en dan naar school fietsen. De hele rit naar school kon ik me de droom niet uit mijn hoofd zetten. Het was gewoon allemaal zo vreemd! Ik snapte niet hoe die ketting opeens op mijn nachtkastje lag. Daar is toch geen logische verklaring voor...? Bijna aan de fietsenstalling... Nog een laatste spurtje! Ik zette hevig ademend mijn fiets weg in de fietsenstalling. Rap naar mijn locker gaan om wat boeken te nemen voor de volgende 2 lesuren.

"Hey Mel, wat doe je hier toch zo zonder Tiffany? Ben je haar kwijt? Of heeft ze weer een lief?"

Ik draaide me om en zag Chelsea Nash staan met haar twee meelopers Valerie en Ashley. Chelsea is de grootste trut in onze school. Dat is misschien gemene gedachte van me, maar ik kan helaas niets aan haar gedrag doen, vrees ik... Ze is net zo populair als Tiffany en ik. Ze ziet ons als een bedreiging omdat wij ook populair zijn en wil altijd de meeste aandacht. Daarom doet ze altijd zo bitchy tegen ons. Tiffany en ik hebben nooit om aandacht gevraagd, maar hebben die gekregen omdat we altijd vriendelijk zijn en niemand uitsluiten. We zijn ook populair geworden door Tiffany's beruchte aantal relaties. Ze heeft bijna altijd wel een lief, wat in schril contrast staat met het aantal relaties dat ik heb gehad... Geen dus. Maar wij misbruiken onze populariteit niet, Chelsea en haar aanhangers wel.

Ze ergerde me, waardoor ik woedend begon te worden. In tekenfilms zou je rookpluimpjes uit mijn oren zien komen. Ik wou zo graag eens uitvliegen tegen haar en haar echt uitschelden omdat ze zo'n trut is, maar ik kreeg de kans niet want uit het niets verscheen Tiffany voor ons. Ze zette zich voor me met een vrolijk gezichtje en zei: "Hey Mel." Ze gaf me een knuffel en draaide zich om naar Chelsea. Stomverbaasd keek ik haar na. "Dat is ook lang geleden! Hoe is het met jullie?" Chelsea schrok van Tiffany's reactie en ging meteen weg met een vuurrood hoofd. Een lachje kon ik niet inhouden. "Ik ben blij dat je er bent," zei ik tegen Tiffany. "Ik ook," antwoordde ze. Hoe ze de situatie zonder confrontatie kan draaien he... ! Dat bewonder ik echt aan haar. "Trouwens, heb je al gehoord dat er nieuwelingen zijn?" fluisterde ze in mijn oor met opgewonden stem. Ik keek haar vragend aan. "Nieuwelingen? Hoezo? Sinds wanneer? Ik weet daar niets van." Tiffany wou nog antwoorden, maar de plotse stilte in de gang maakte ons ook stil.

Om ons heen draaiden hoofden richting de ingang. We werden nieuwsgierig en draaiden ook onze hoofden om naar de ingang. Een paar jongens kwamen binnen. Overal begon men te fluisteren. Mijn hanger begon warmer te worden. Of was dat maar een gedacht? "Wow," zei Tiffany, "wat een knapperd!" "Wie?" vroeg ik. 'Die linkse,' zei ze, maar ik keek niet naar degene die ze aanwees. Nee, ik keek naar de middelste jongen.

Hij lachte naar zijn vriend met de breedste glimlach die ik ooit had gezien. Zijn tanden konden niet witter zijn! Zijn lippen hadden de mooiste vorm die ik nog nooit in mijn hele leven had gezien. Hij had een spitse neus. In zijn ogen kon ik een speels licht waarnemen. Zijn ogen hadden een smaragdgroene kleur dat me deed denken aan de weide waarin ik wandelde in mijn droom vannacht. Zijn korte, donkerbruine haren zwierden vrolijk rond zijn voorhoofd en oren. Zijn huidskleur was van nature bruiner dan de mijne. Ik bekeek hem van kop tot teen en op de één of andere manier bekroop een vreemd gevoel me, iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld. Mijn wangen begonnen net zo hard te gloeien als mijn ketting. Dan, alsof hij had gehoord wat ik dacht, draaide hij zijn hoofd naar me toe en keek hij me recht aan in mijn ogen. Het leek alsof er een bom ontplofte, met dramatische muziek op de achtergrond. Tu-tu-tu-tuuuummmm!

Eén seconde dacht ik dat ik hem al eens eerder had gezien. Maar dat kon niet. Hij was nieuw hier. Ik kòn hem niet kennen. Maar toch was er iets aan hem dat me deed denken dat ik hem kende... Ik kan alleen niet bedenken vanwaar ik hem dan zou moeten kennen. Verre familie? Nee.. niet dat ik weet. Een oude vriend? Pff... niet dat ik me herinner.

Zijn blik dwaalde af naar mijn lippen en dan naar mijn handen en vervolgens weer naar mijn ogen. Mijn hart maakte een klein sprongetje en ik werd helemaal warm vanbinnen. Zijn groep kwam steeds dichterbij en de hanger werd steeds warmer en warmer. Ik snapte niets van die hanger en al zeker niet waarom ik me nu zo belachelijk gedroeg. Maar iets in me zei dat ik bij die groep hoorde. Iets. Ook al wist ik nog niet wat.