Bloedband: Halfbloed in wording #1

De ontdekking

Uiteindelijk liet hij me los. Hij veegde de laatste tranen van mijn wangen en fluisterde zachtjes in mijn oren dat alles goed zou komen. Hij geloofde in me, zei hij. Elk woord dat hij zei, drong diep tot in mijn hart binnen en beroerde mijn geest. Ik voelde me één en dezelfde persoon met hem. Op een bepaald moment kwam een lok haar van achter mijn oren vandaan en legde hij deze weer op zijn plaats. Maar bij die aanraking leek het alsof er een filmpje werd afgespeeld voor me.

Een kleine jongen was met een klein meisje aan het spelen in een bos. Ze waren ongeveer twee jaar oud en leken heel goed bevriend met elkaar te zijn. Het meisje keek in de groene ogen van de jongen en even was ze stil. Vervolgens lachte ze weer en moest de jongen ook lachen. De jongen liep vooruit zo hard als hij kon en veranderde stilaan van gedaante.

Zijn oren werden spitser. Zijn tanden scherper. Zijn handen kromden en verkleinden. Zijn nagels werden groter. Hij leek zelfs een donkerbruine vacht te krijgen. Het meisje moest harder lachen en zij begon ook te veranderen. Samen werden ze... wolven. De wolven dolden nog wat rond en leken veel plezier te hebben.

Ik geloofde niet wat ik nu zag. Ik was zo verbaasd en dat beeld leek alsof het echt gebeurd was. Ik keek in Logans ogen en schrok weer. Zijn ogen waren ook groen. Logan keek me versuft aan en vroeg me: "Heb jij dat ook net gezien?" Ik knikte gebiologeerd en wist niet hoe ik hiermee moest omgaan. Was Logan een wolf? En wie was dat meisje? Er kwamen zoveel vragen bij me op. We hielden elkaar niet meer vast en ik zei: "Misschien is het niets." "Het is wel iets. Vertel me alsjeblieft wat je nu denkt." "Ik weet niet hoe ik het moet interpreteren," gaf ik eerlijk toe. Toen, alsof hij een klap had gekregen, zei hij gehaast: "Ik moet ervandoor. Hopelijk voel je je nu wat beter!" Als bevestiging lachte ik. En toen liet hij me alleen in de gang achter.

Toch wou ik niet bij de pakken zitten. Ik wou antwoorden. Verklaringen. En hij kon mij die geven. Ik besloot hem te volgen. Waar hij ook naartoe ging. Ik bleef steeds uit zijn zicht en hield mijn gedachten onder controle. Nu moest ik niet veel denken. Ik moest zoveel mogelijk informatie opslaan. Hij ging een paar gangen verder een klaslokaal binnen. De deur werd op een kier gezet. Mijn ideale kans om zo goed mogelijk af te luisteren, vond ik. Ik bleef achter het muurtje naast de deur staan en probeerde zo goed mogelijk te volgen.

"Dus je wilde ons allen spreken," hoorde ik Brian zeggen.

"Ja," antwoordde Logan. Hij ging meteen verder. "Dus jullie weten dat ik haar heb gevonden. Nu volgens mij heeft ze het wel in zich om terug zoals ons te worden. Daarnet zagen we beiden een herinnering uit het verleden. Ik denk dat ze mij herkend heeft. Misschien weet ze dat ik die wolf ben die ze voor haar zag. Maar misschien ook niet.." Logan werd onderbroken door Joey. "Wat zag ze dan exact?" "We waren klein en speelden wat en toen veranderden we in wolven." "Hmm.. en hoe reageerde ze daarop?" vroeg Louis. "Wel, ze keek nogal verbaasd en ik had haar gevraagd wat ze dacht en ze vertelde me dat ze niet wist hoe ze het moest interpreteren. Maar ze keek wel recht in mijn ogen en toen werd haar verbazing groter. Dus misschien weet ze het wel." "Exact, 'misschien'. Daarom moet je haar zo snel mogelijk vergeten. Net zoals ik dat doe. Er zijn veel twijfels en onzekerheden wat haar betreft. Het beste is dat je een paar dagen niet naar school komt. Zo kom je ook niet in verleiding om met haar te praten. Dat is het beste voor jou op dit moment."

Ik kon niet geloven wat ik allemaal gehoord had en mijn gedachten sloegen op hol. Hij was een wolf. Ik ben dat geweest volgens hen. Zij waren allemaal wolven. Ik heb bij hen gehoord. Zij kennen me allemaal en ik ken hen niet. Ik kon dit allemaal niet vatten en besloot om weg te gaan. Te veel informatie op één dag. Ik had nu tijd nodig om na te denken.

De lesuren die volgden, lette ik weer niet op en toen mama thuis kwam vroeg ze hoe het kwam dat ik er zo sip uitzag. Ik had zelf niet door dat ik zo keek. Misschien kwam het doordat ze tegen Logan zeiden dat hij niet meer naar school mocht komen of misschien omdat ik net mijn beste vriend ben kwijtgeraakt. Of misschien omdat Tiffany er niet voor me is wanneer ik haar nodig heb.

Ik voelde me leeg en had zin om te slapen. Een hele avond bleef ik maar denken aan het moment dat hij me troostend in zijn armen sloot. Het voelde zó vertrouwd. En dan dat beeld, of moet ik herinnering zeggen? Ik snapte er niets meer van. Die avond droomde ik weer dezelfde nachtmerrie. Het was blijkbaar nog niet erg genoeg geweest vandaag. Na de enge droom viel ik eindelijk goed in slaap. Eindelijk. Toch nog iets positiefs vandaag.