Bloedband: Halfbloed in wording #1

De Elementen

Ik sloeg mijn locker dicht. Klaar voor de nieuwe lading shocktherapie vandaag. Ik moet toegeven dat wat er met me gebeurt niet 'normaal' of 'gewoon' is. Snappen doe ik het niet en ik weet niet of ik dat zelfs ooit zal doen. Zo denk ik nu toch. Tiffany had niets van zich laten horen. Weeral. Opeens verscheen ze voor me, hand in hand met Joey. Ze glunderde en iedereen moest het weten. Mijn ogen volgden de groep en toen ik Logan niet zag, begon ik me kwaad te maken. Ik probeerde mijn emoties onder controle te houden, maar ik voelde dat ik dat bijna niet meer kon aanhouden. Brian zag mijn frustratie en wou aanstalten maken om naar me toe te komen. Maar ook hij hield zich in.

Teleurgesteld liep ik van hen weg. Mijn razernij werd even gestopt toen ik tegen Brad botste. Hij vroeg me: "Waarom negeer je me? Ben je boos op me? Haat je me nu? Ik zie dat er iets is. Je weet dat ik er voor je ben. Vertel het me gewoon of ben je te koppig?" Ik hield mijn tanden stevig op elkaar om niet hem te willen slaan voor al waar hij zogezegd voor me was. Met de verkeerde bedoelingen, ja! "Laat me met rust," siste ik. Zijn gezicht verbleekte. Zo had hij me nog nooit horen praten. Hij liet me door, maar riep me nog achterna: "Ik ben nog niet klaar met je! Ik zal je krijgen, kost wat kost!"

De wc. Mijn ideale schuilplaats nu. Met mijn hoofd botsend tegen de muur, vroeg ik me af wat er me nog allemaal te wachten stond. Ik had er genoeg van en liet mijn tranen stromen. Voor de tweede keer. Ik wenste zo hard dat Logan hier was en me in zijn armen sloot zoals gisteren! Wolf of geen wolf. Ik vind hem leuk. Punt uit. Ik vervloekte mijn leven en stampte met mijn voeten tegen de deur alsof het een bal was. Een warme stem weerklonk toen ik dacht dat ik niets voorstelde:

"Lief kind van me. Doe niet zo en raap jezelf bijeen. Even door de zure appel heen bijten en je zal zien dat de wereld ook zoete appels heeft. Dat je wel iets waard bent. Meer dan je zelfs denkt. Sta op Melissa en open de deuren naar een betere toekomst. Het is niet prettig nu. Dat weet ik. Maar ik ben er voor je om je te steunen. Luister naar de wind en het water. Luister naar de aarde en het vuur. Luister naar je geest. Luister naar je hart. Alleen je hart weet wat je hoofd vergeten is."

De stem vervaagde. Ik luisterde. Ik bleef luisteren, maar er gebeurde niets. "Geloof erin en heb geduld," zei de stem nog vaag. Ik geloof, dacht ik. Mijn hart sprak me op de een of andere manier aan door te zeggen dat ik me moest openstellen en vertrouwen moest hebben. Zachtjes begon de frustratie en woede te transformeren naar rust en concentratie. Ik voelde de wind naast mijn oor ruisen. Ik hoorde de regen kletteren en de geur van aarde doordrong mijn neusgaten. Vuur omarmde mijn hart en mijn geest werd gevuld met geloof. Vertrouwen. Vertrouwen in de stem en in mijn toekomst. Ik voelde me sterker en niet meer alleen. "Je bent niet alleen. Je zal nooit alleen zijn. Wij laten je nooit in de steek," zei een andere warme stem. "Wie bent u?" vroeg ik. "Ik ben aarde en ik zal je leiden. We erkennen je halfbloed. We erkennen je."

Halfbloed... Halfbloed.. Het woord vulde mijn hele hoofd en ik voelde hoe mijn handen de deurknop vastnamen en het slot openden. Ik keek recht in de spiegel en herkende me deels niet meer. Ik zag hetzelfde meisje, maar ook een ander. Ze had dezelfde ogen, dezelfde gelaatstrekken. Maar haar vormen waren ronder. Steviger. Haar lippen voller. Haar ogen intenser. Haar handen zachter maar ook sterker. "Ja dat ben jij," zei aarde. Ik besefte niet echt wat er aan de hand was, maar besloot om aarde te vertrouwen. Hopend dat ik niet gek werd. Ik opende de toiletdeur en dacht aan de woorden van de warme stem.

Sta op Melissa en open de deuren naar een betere toekomst. Luister naar de wind en het water. Luister naar de aarde en het vuur. Luister naar je geest. Luister naar je hart. Alleen je hart weet wat je hoofd vergeten is.