Bloedband: Halfbloed in wording #1

Spanning

~Logan~

Nadat Brian terug was en verteld was wat hem was overkomen, stond mijn besluit vast. Morgen ga ik terug naar school. Elke dag gebeuren er dingen en ik voel gewoon dat morgen iets ergs gaat gebeuren. Ik weet nog niet wat en wanneer exact morgen. Maar ik voel het en zal niet van haar zijde wijken. Ik geraakte moeilijk in slaap en dacht de hele tijd wat ze nu zou doen of of ze nog meer transformeerde. Met haar in mijn gedachten viel ik in slaap. 

Eenmaal ik op school kwam zocht ik haar meteen. Mijn ogen keken overal rond en zagen alles gebeuren. En toen was ze er. Ze kwam binnen met haar oortjes in en neuriede door de gang. Ze keek niet rond en ging automatisch naar haar locker. Terwijl ze haar boeken nam, bekeek ik haar nog eens. Maar nu grondig. Je zag meteen dat haar vormen echt veel ronder waren geworden. Haar huid was bruiner, bijna net zo bruin als de mijne en haar haren waren voller en hadden nog meer een diepe kastanjebruine kleur met glans. Ze was al zo mooi toen ik haar terugzag en nu is ze gewoon de perfectie zelf. Maar ik was blijkbaar niet de enige die zo dacht. Van alle kanten keken groepjes jongens naar haar. Ik werd redelijk jaloers. Maar toen ik zag dat Brad stond te kijken, kon ik me niet inhouden en ging meteen naar haar toe. 

Ze wou net haar locker dichtdoen toen ze me vanachter haar deur zag. Ze schrok en vervolgens keek ze erg verlangend naar me. "Je bent terug," zei ze zacht, bijna fluisterend. Ik lachte en zei: "Voor jou. Ik kon je niet meer niet zien." Toen ik dat zei, besefte ik dat dat zowat een liefdesverklaring was en ik kon niet geloven dat ik dat net zei. Gelukkig waren Brian, Louis en Joey niet bij me. Anders had ik nu wel problemen met ze. Melissa werd helemaal rood en gaf toe: "Ik kon het ook bijna niet meer aan. Bedankt dat je er bent." Ik voelde hoe ze elk woord meende en dat gaf me koude rillingen waarbij mijn hart wel tien keer een gat in de lucht sprong. Ze maakte me zo gelukkig, maar ik moest het nog oppervlakkig houden. Ik wist dat dat ons beiden pijn deed. Maar regels zijn regels. Ze glimlachte en zei: "Ik heb nu frans. Jij ook?" "Ja, ik ook. Laten we samen gaan!" Haar glimlach werd breder en samen gingen we de gang uit naar het lokaal voor frans.

De hele les keken we naar elkaar en het voelde zo vertrouwd aan. Het maakte ons niet uit of iemand het zag hoe we naar elkaar keken. We wouden gewoon elk moment dat we samen waren grondig opnemen. Ok, iedereen had het door. Zelfs de leerkracht die af en toe ons een opmerking gaf om op te letten. Jammer genoeg zat ik het tweede lesuur niet bij haar. Maar Chelsea Nash wel en ze kwam meteen naar me toe toen ik het lokaal wou uitgaan nadat de bel was gegaan van de speeltijd. "Hey Logan, aangezien je zo lang weg was, moet je waarschijnlijk wel veel inhalen. Als je wil, kan ik je helpen met de leerstof beter te begrijpen." Ze knipoogde en speelde met haar haar. Ik wou net antwoorden, maar Melissa was me voor. Ze was waarschijnlijk naar me op zoek en vond me hier.

"Dat hoeft niet Chelsea, ik help hem al. Bedankt dat je zo attent bent. Dat zijn we niet van je gewoon," zei ze poeslief met een vleugje sarcasme. Chelsea gaf haar haar meest bitchy blik en verdween teleurgesteld. "Als ik er niet ben, dan wordt je meteen omsingeld door andere mooie meisjes. Straks kan ik je niet meer bereiken, als het zo doorgaat." Ik lachte en zei: "Ik moet geen andere meisjes en geen enkel meisje is zo mooi als jij." Weer bloosde ze, wat ik zo schattig aan haar vond.

Brian kwam naar me toe en vroeg: "Kan ik je even onder vier ogen spreken?" Ik keek Melissa aan en ze zei: "Geen probleem hoor. Ik zie Tiffany toch net naar hier komen." "Ok," zei ik tegen haar. Ik knikte naar Brian. Hij nam me apart. "Waar ben je mee bezig? Je doet precies of jullie een koppel zijn! Je weet toch wel dat dat niet mag?" "Brian, ik doe niks verkeerd. We praten wat, lachen wat. Meer niet. Het is allemaal vriendschappelijk, hoor." "Lieg niet tegen me!" siste Brian. "Iedereen kan zien dat jullie te hecht zijn met elkaar. Jullie zijn onafscheidelijk en Melissa bloost de hele tijd en jij doet zo verlegen! Dat noemt men flirten, weet je wel?" "Ja en dan nog? Wat ga je eraan doen? En doe trouwens niet zo gek! Je weet dat ze sowieso zal transformeren. Dus wat kan het kwaad?" "Niet voor de transformatie volledig beëindigd is!! Regels zijn regels!"

"En regels zijn er om ze te breken,"fluisterde ik. "Neen. Om ze na te leven. Je weet wat er met je kan gebeuren als je niet meteen hiermee stopt." Op slag voelde ik de energie uit mijn lijf wegtrekken. Nee, dat wilde ik niet. Ik moet met andere woorden stoppen om zo te flirten met haar. Ookal doet dat pijn. Ik kan mezelf ook niet op het spel zetten. Ik keek nog een keer naar Mel die hevig stond te praten met Tiffany en af en toe giechelde Mel. Het was zo verleidelijk om met haar te flirten, maar ik liet het hierbij en ging weg van haar, terwijl Brian me volgde. "Sorry, man," zei hij nog.

~Melissa~

Tiffany kwam aangehuppeld en kon haar vreugde niet verbergen. "Toe, zeg me dat jullie twee een koppel zijn! Jullie zijn zo schattig!" Ik lachte. "Nee, dat zijn we niet. Nog niet, hoop ik." "Kom op, tuurlijk wel! Iedereen ziet dat jullie zo close zijn! Jullie zijn gewoon te schattig voor woorden. Jullie zouden echt het koppel van het jaar zijn!" "Niet overdrijven, eh!" "Dat doe ik niet!" zei ze gemeend. "Trouwens, komt je loverboy niet naar die fuif?" "Niet dat ik weet," vertelde ik haar eerlijk. "Ik denk het niet." "Jammer. Gelukkig heb je mij nog eh!" "Ja gelukkig!" Ik zag hoe Logan wegging, gevolgd door Brian, wat me wel zorgen baarde. Hij keek zo ontmoedigt! Tijdens de middag zei hij geen woord tegen me. De hele dag zelfs niet meer. Elke keer als ik hem vroeg wat er was, forceerde hij een glimlach en zei hij: "Niets." Ik maakte me zo'n zorgen en het deed pijn dat hij niet meer deed zoals eerder vandaag. Gelukkig is er vandaag nog die fuif. Daaraan kan ik me wel optrekken.