Bloedband: Halfbloed in wording #1

Vriend of vijand

~Terug vanuit Melissa's standpunt~

Brad houdt van me? Dat kon ik niet vatten. Nee, hij was gewoon mijn beste vriend. Al heel mijn leven lang. Als hij iets voor me voelde, dan zou hij dat al lang gezegd hebben. Toch? Ik besloot om er niet verder over na te denken.

De lesuren die volgden leken voorbij te snellen. Ik lette niet op omdat ik de hele tijd aan Logan moest denken. Het was wel schattig dat hij zich had geëxcuseerd. Maar ik kreeg het beeld niet uit mijn hoofd van het moment dat hij me onder de bank had aangeraakt. Behalve dat ik pijn leed, voelde ik ook een zekere connectie met hem. Alsof we bij elkaar hoorden. Alsof we verbonden waren.

De schoolbel maakte een einde aan mijn gedachten en ik sprong recht. Tiffany had voor één keer aan me gedacht en stond voor mijn klas te wachten. "Mel, vind je het niet erg als we bij die jongens gaan zitten? Ik wil hen echt beter leren kennen." Oh jeetje, nu wil ze me erin meesleuren.. "Tif.." begon ik, maar ik kon mijn zin niet afmaken want ze sleurde me al meteen mee naar de refter. Toen we aankwamen zaten de jongens er al. Eén voor één keken ze ons verbaasd aan. Toen Logan naar me keek, kon ik het niet laten om op mijn lip te bijten. Hij maakte me nerveus en ik voelde me net een klein kind. Hopelijk kon hij dat niet aan me merken. "Vinden jullie het erg als we bij jullie komen zitten?" vroeg Tiffany. "Nee geen probleem!" antwoordde Joey enthousiast. Hij knipoogde daarbij nog naar Tif. We gingen zitten. In de gesprekken die daarop volgden, was het al duidelijk dat die twee het heel goed met elkaar konden vinden. Ik voelde me overbodig en verveelde me duidelijk. Ze had me weer eens gebruikt, zodat ze niet alleen hier was voor moest het slecht aflopen. Ik wou absoluut weg, maar kon en durfde dat niet omdat Logan hier was. We hadden heel vaak oogcontact en ik voelde me steeds meer en meer aangetrokken tot hem.

Gelukkig kwam Brad me uit mijn lijden verlossen. Hij kwam naar me toe en vroeg me of ik zin had om met hem even te praten. Zijn blik bleef even op Logan rusten en ik voelde meteen weer die spanning. Waarom moest Brad nu zo vijandig doen tegen hem? Logan werd vanbinnen woedend. Dat zag ik duidelijk en hij wou iets antwoorden, maar deed dat toch niet. Brian keek hem heel indringend aan, waardoor Logans gezicht vertrok en hij naar hem knikte. Het leek alsof ze een gesprek hadden dat ik niet kon horen. "Wel," zei ik tegen Brad, "eventjes maar." Ik glimlachte en stond op. Voor ik vertrok met Brad keek ik nog even naar de jongens en vooral naar Logan die een glimlach forceerde. Ik wou hem niet zo achterlaten, maar moest ik me anders blijven vervelen? Ik had er echt niets te zeggen.

"Je vindt hem leuk, eh?" vroeg Brad me knarsetandend. "Wie?" vroeg ik hem. "Doe nu niet alsof je van niets weet!" reageerde hij bits. Hij was dus echt jaloers. Ik merkte het aan zijn manier van doen. "Waarom moet je dat weten? Als het nu zo is, wat zou jij dan eraan doen? Ik snap niet waarom je je er zo druk over maakt!" "Dat weet je best," fluisterde hij, maar ik kon het nog net verstaan. "Nee dat weet ik niet." Ik keek hem boos aan. Net wanneer hij me moet steunen, keert hij ook de rug naar me toe.

Brad had moeite om het te zeggen en riep in een mengeling van jaloezie, verdriet en liefde: "omdat ik al heel mijn leven van je hou! Ik geef om JOU. En om niemand anders. Elke keer dat ik er voor je ben, is dat omdat ik je niet kan zien lijden. Ik moet elke keer mijn best doen om je niet te willen kussen. Zeker wanneer je altijd naar me lacht met je twinkelende pretoogjes of een knuffel van me nodig hebt. Ik kan het gewoon niet meer verbergen. Ik verlang naar je. Elke dag. Ik wil zo graag dat je de mijne wordt en daarom doet het me pijn om te zien dat je iets om die 'Logan' geeft. Je kent hem nog maar een halve dag en mij ken je al je hele leven. Ik zal er alles aan doen om jouw hart te veroveren. Ookal moet ik hem daarvoor neerslaan."

Ik staarde hem met open mond aan. Eindelijk vertelde hij me wat hij werkelijk voelde. Eindelijk. Maar ergens wou ik het niet weten. Hij moest mijn beste maatje blijven. Ik hield niet van hem op die manier en het deed me pijn dat hij zo over Logan dacht. Zeker dat laatste maakte me woedend. Als hij iets om me gaf, dan zou hij dat niet doen. Mijn hart zou gebroken zijn voor altijd. "Dus je houdt van me.." stootte ik uit. "Ja." "Maar je bent mijn beste vriend. Ik kan niet op een andere manier van je houden. Ik dacht dat we vrienden zouden blijven voor het leven. Maar dat kan je blijkbaar niet. Zeker niet als je hem wil slaan. Je weet dat ik je dan voorgoed zou haten. Niemand doet hem iets aan. Niemand!" riep ik uit.

Ik voelde de tranen al opkomen en om te voorkomen dat hij ze zou zien, liep ik weg. Ik wist niet naar waar ik ging en dwaalde rond in de gebouwen van de school. Ik probeerde me sterk te houden en niet in tranen uit te barsten, maar het lukte niet totdat ik tegen iemand botste. Logan. Ik hoefde niets te zeggen, want hij begreep wat er gebeurd was. "Ssst," zei hij en hij nam me in zijn armen. De tranen rolden over mijn wangen en voor één keer vandaag, voelde ik me beschermd. Ik kon zo blijven staan in zijn armen. Ook al kende ik hem maar net, het voelde als een eeuwigheid voor me. Zo bleven we staan. Hij zachtjes mijn haar strelend en ik volledig toegewijd aan zijn warme armen.