Bloedband: Halfbloed in wording #1

Back to school

~Melissa~

Woensdag. Halve dag. Misschien zou ik toch naar school kunnen vandaag. Na gisteren besefte ik dat er echt iets ernstigs met me aan de hand is. Nooit gedacht dat er 'halfbloeden', 'wolfmensen' of 'Elementen' bestonden en dat ik ermee te maken zou krijgen. Toch hou ik ervan om de Elementen te gebruiken. Het geeft zó'n heerlijk gevoel! Je kan het gevoel vergelijken met verliefdheid, maar ook niet. Het is echt apart. Ook wist ik nu dat ik echt verliefd was. Nooit 'hield' ik van iemand zoals ik nu doe. Elke keer als ik Logan zie, ben ik zo gelukkig. Ik heb die ketting niet meer nodig om dat te weten. Wacht, die ketting.. Ah ja, die heb ik weggegooid. Jammer eigenlijk. Het was echt wel een mooie hanger! Ik bekeek mijn gsm en schrok van de vele gemiste oproepen en berichtjes die waren ingesproken. De meeste kwamen, tot mijn verbazing, van Tiffany. Ze zei dat ze me miste, dat ze me zoveel te vertellen had en ze vroeg me hoe het kwam dat mijn uiterlijk zo veranderd was en waarom ik niets van me laat horen. Dus blijkbaar geeft ze echt nog wel om me. Ook had Brad vanalles op mijn antwoordapparaat ingesproken. Ik kreeg even koude rillingen over mijn rug toen hij zo koel sprak.

"Hey Mel. Met mij. Brad. Waarom liep je zo ineens weg? En waarom ben je zo mooi? Weet je wel wat je me aandoet? Elke keer negeer je me, maar hoe kan ik je op afstand houden als je steeds mooier wordt? Je bent gewoon zo aantrekkelijk! Je laat me smelten en nu kan ik je gewoon niet meer loslaten. Door jouw schoonheid, zal ik nog meer voor je gaan. Jij en ik, wij zullen samen een mooi koppel vormen. Ookal houd je nu niet van mij, je zal van me moeten houden. Jij betekent gewoon alles voor me. Ik verlang zo naar je! Je beseft dat misschien niet, maar nadat ik eindelijk het had kunnen vertellen aan je, heb ik zo'n drang, zo'n behoefte om je vast te nemen. Je te strelen. Aan te raken. Kussen. Ik aanbid je hele lichaam en nog veel meer. Laat me gewoon iets weten. Ookal zeg je gewoon 'hallo', ik wil je horen. Voor eeuwig de jouwe, kusjes."

Ik walgde van zijn woorden en had zin om over te geven. Brad wàs mijn beste vriend. Dat is nu wel duidelijk. Hoe kan hij zo veranderd zijn? En hoe had ik het gewoon niet kunnen zien? Ach, hij zou problemen veroorzaken. Grote problemen en die kan ik er nu eigenlijk niet bij hebben. Ik maakte me dan toch klaar voor school. Onderweg vroeg ik me eigenlijk veel te laat of hoe Logan me daar gevonden kon hebben. Zou hij me gevolgd hebben? Of was het gewoon toeval? Of woonde hij in de buurt en gebruikte hij die bossen? Hoe dan ook, ik zou er snel achter komen.

Met mijn oortjes in, kwam ik de school binnen. Zo kon ik niemands commentaar horen. Ik zag hoe jaloers Chelsea, Valery en Ashley naar me keken, maar trok me er niks van aan. Ik neuriede zelfs mee met de muziek zodat ik zelf meer blij werd en liet merken dat ze me niets interesseerden. Aan mijn locker aangekomen, voelde ik meteen twee smalle armen me vastnemen en me dwongen in een omhelzing. Ik draaide me om en zag Tiffany stralend naast me. Ok, nu gaat mijn muziek wel af. "Hey, hoe is het?" vroeg ik haar met gefakete blijheid. "Heel goed! Ik ben samen met Joey. Maar toch voel ik me wel een beetje slecht." "Hoezo? Tiffany die zich slecht voelt? Dat kan niet." "Toch wel," zei ze, "ik mis je. Zonder jou ben ik toch niets? Dat weet je toch?"

Mijn mond viel open van verbazing. Zoiets was nog nooit eerder gebeurd! Ik keek haar aan alsof ze een aliën was. Ze lachte. "Dat had je niet verwacht eh! Ja, ik mis je. Trouwens wat is er aan de hand tussen jou en Brad? Ik mocht hem niet van in het begin, maar jullie waren toch super goede vrienden?" "Jep. Waren. Dat waren we. Hij is blijkbaar helemaal over zijn oren verliefd op me. En hij denkt dat hij me nu meteen kan krijgen na zijn bekentenis. Ik herken hem zo niet! Spijtig dat dat onze jarenlange vriendschap verpest, maar kom op? Wat verwacht hij wel niet van mij?" Tif zuchtte en zei: "Gelukkig ben je niet met die sukkel. Jij verdient zoveel beter! Zoals die Logan bijvoorbeeld! Maar opeens is hij verdwenen, dus ja, nu kan ik hem niet aan je koppelen." Ik bloosde meteen toen ze dat zei en hoopte dat ze daar niks van had gemerkt. "Waarom bloos je?" vroeg ze plagerig. "Zie je hem wel zitten misschien?" Ik moest nog harder blozen en moest veel moeite doen om niet te glimlachen. Toch sloeg ik daar niet in. "Oh-my-god. Je vindt hem inderdaad leuk! Oh my god! Dat is eens iets nieuws! Jij die verliefd bent. Dat heb ik nog nooit meegemaakt!" "Ssst!" siste ik al lachend omdat ze net iets te luid had gepraat en er al een paar  nieuwsgierige gezichten naar onze kant keken. Ze kon het echt niet geloven en was over haar toeren. "Jij hebt nu wel echt mijn dag gemaakt!" riep ze.

De lessen gingen snel vooruit en ik kreeg snel uitleg over de theorie die ik gemist had. Tijdens de speeltijd sleurde Tiffany me natuurlijk mee naar Joey's groep. Ze lachte en stelde me nogmaals voor aan Joey. "Dit is Melissa. Zeg maar Mel. En ze is mijn allerbeste en gekste vriendin." Ik moest lachen en zei: "Bedankt voor je eerlijke presentatie van me." We lachten en vervolgens kletsten we wat over de lessen en leerkrachten. Ik was blij dat ik eindelijk mijn vriendin weer terug had en straalde waarschijnlijk. Vooral Brian hield me in het oog en af en toe maakte ik een kleine opmerking dat een hint was voor de hele groep, zoals: gelukkig zien we hem nog wel; natuurlijk, ik kan alles; hij is alles voor haar, ik wou dat ik dat ook kon zeggen; in sommige groepjes kom je inderdaad niet makkelijk in. Ik keek daarbij altijd nog eens naar Brian, zodat hij goed wist dat ik op de hoogte was van alles. De speeltijd sloot Tif af met een vraag: "Heb je zin om vrijdagavond met me uit te gaan? Er is een nieuwe club opengegaan en vrijdag vieren ze de opening." "Ja goed idee! Lang geleden dat ik nog eens gefeest heb. Maar is er wel een reden om te feesten? Want anders feesten we voor niets.." vroeg ik plagerig. "Ha, dat ik jou terug bij me heb. Ik denk dat dat een goede reden is. Niet?" Ik knikte en we barstten in lachen uit. Wat ik niet wist, was dat Brad iets verderop van me stond en alles begrepen had.