Bloedband: Halfbloed in wording #1

Verandering

Toen ik de deur uitkwam, leek het alsof ik een nieuwe wereld binnen kwam. Ik zag. Maar ik zag intensere kleuren, diepere dieptes. Ik hoorde. Maar ik hoorde beter, scherper. Ik voelde. Maar ik voelde meer dan voorheen. Ik proefde de lucht. Letterlijk. En iedereen zag het. Iedereen zag mijn verandering en ik wou genieten van deze verandering. Één dag spijbelen is toch niet erg? Ik zal zeggen dat ik ziek ben geworden. Ik belde mama op en deed alsof ik ziek was, wetend dat ze het erg druk had en ze me dus niet kon 'verzorgen'. Ze verontschuldigde zich dat ze me niet kon helpen. We namen afscheid en ik stak mijn gsm weg.

Op dat moment zag ik Brian voorbijgaan en hij keek me met grote ogen aan. Hallo Brian, dacht ik en ik zag zijn ogen nog groter worden. Ik hoorde zijn stem in mijn hoofd weerklinken: "Hoe is het mogelijk? Kan iemand terug transformeren?" Ik knikte en dacht: blijkbaar. Zijn gezicht werd nu lijkbleek en hij kwam naar me toe en greep mijn arm vast. Of toch niet. Ik wist wat hij ging doen en bewoog sneller zodat hij me niet kon vastgrijpen. Ik bewoog zo snel dat ik hem uiteindelijk vastgreep. "Laat me genieten van mijn dagje. Sommigen gunnen me wel nog geluk." Samen met mijn stem weerklonken alle elementen mee als bevestiging. Ik zag dat hij begon te trillen en hij vroeg: "Wat ben je van plan?" "Ik?" zei ik al lachend, "ik ga kennis maken met mijn gaven." Toen de woorden uit mijn mond rolden, begon ik te beseffen hoe waar dat was. "Je denkt toch niet dat ik je alleen laat nu?" "Ik kan best op mezelf passen," zei ik en ik schudde hem van me af. Glimlachend verliet ik het schoolgebouw, op zoek naar bossen. Daar is niemand die me kan storen. 

Eenmaal in de bossen achter mijn huis aangekomen, voelde ik me vrij. Ik kon doen wat ik wou, denken wat ik wou, zeggen wat ik wou.. Eindelijk. Ik legde me neer op de grond met mijn hoofd naar de lucht gericht. Ik was even alleen. Zonder zorgen. Ik sloot mijn ogen en focusde me op het luisteren naar aarde. Mijn handen lagen plat op de grond. "Maak kennis met water," zei aarde. Mijn handen kwamen een beetje omhoog en samen met mijn handen, leken er druppels uit de grond naast me te komen. Ik maakte een omhelzende beweging waardoor het water me nu helemaal omcirkelde. Als een beschermingslaag. Mijn handen weken uiteen en zo verdween het water weer in de grond.

Ik zette me nu recht en keek naar de aarde. Uit de aarde kwamen bloemen tevoorschijn door het water dat er net insijpelde. Mijn handen raakten even de grond en vervolgens weken ze uiteen, net als de grond die voor me leek open te scheuren. Een grote afgrond bevond zich voor me, die ik weer sloot door mijn handen bijeen te brengen. Lucht omhelsde me met heerlijke warme wind die ik met mijn hand draaiend, omzette naar een mini-orkaan en vervolgens weer in een zacht briesje.

In mijn hoofd flipte ik door wat er met me aan het gebeuren was, maar het voelde vertrouwd. Het leek uit mezelf te komen. Alsof ik het altijd al deed. Ergens hoorde ik geruis. Ik concentreerde me erop en voelde het geluid aan. Het was geloop. Geloop van een dier. Ergens in de buurt. Het stopte. Even leek  de adem van het dier me te raken, maar het besef kwam dat het dier niet naast me stond. "Geest en jij werken samen," klonk de stem van aarde. "Geest zorgde ervoor dat je ziel even op een andere plaats was. De plaats waar het geluid vandaan kwam dat jij hoorde.." Ik begreep het meteen.

"Wij, Elementen, kunnen je de kracht geven om ons te gebruiken. Zolang je een goede halfbloed bent natuurlijk. Wij, Elementen, kiezen elk een bepaalde halfbloed uit. Met andere woorden: elke halfbloed heeft een gave ontwikkeld door zijn passend Element. Maar jij.. Jij bent een uitzondering. Je bent enorm belangrijk en daarom heb je ons allen nodig. Maar misbruik ons niet. Want dan verlaten we je. Dat zou het bestaan van alle halfbloeden wel op het spel zetten. Maar regels zijn regels en eerlijk is eerlijk."

Ik keek voor me en wou meer weten over het dier dat vlakbij was. Ik sloot mijn ogen, ging tegen de stam van een boom zitten en deed alsof ik sliep. Zo kwam het dier dichterbij. Zo dicht dat zijn adem écht voelbaar was. Wanneer ik aanvoelde dat hij even wou blijven zitten, opende ik zachtjes mijn ogen. Het was een wolf. Niet veel later had hij door dat ik hem zag en hij bleef roerloos zitten. Hij keek me met groene ogen recht in mijn ogen aan en toen besefte ik dat die wolf... Logan was. "Hoi Logan," zei ik. Hij keek me geschrokken aan en zijn staart kwispelde niet meer. Het was hem dus. Anders zou de wolf niet zo gereageerd hebben. Ik bewoog me dichter naar de wolf toe en besloot hem te aaien. 

De spieren onder de vacht versoepelden meteen onder mijn aanraking en de wolf legde zich vervolgens languit op de grond. Één Element had ik nog niet geprobeerd. Vuur. Nu was het ideale moment daarvoor. Met mijn aanraking vulde ik zijn hart met vuur. Het vuur dat hij bij me aanwakkert. Het overige vuur liet ik in vuurwolkjes uit mijn hand ontsnappen. Logan keek gebiologeerd naar mijn handen. Ik wist wat hij dacht, zonder te horen wat hij dacht. "Ja," zei ik, "ik beoefen de 5 Elementen. Allemaal. Net vandaag ontdekt." Logan legde zijn hoofd op mijn been, waardoor ik voelde hoe zijn ademhaling versnelde. "Aarde helpt en leidt me." Zijn hoofd kwam met een ruk weer omhoog. 'Aarde?' hoorde ik hem denken. "Ja. Aarde," beantwoordde ik hem. 'Aarde is mijn Element,' dacht hij vervolgens. "Ook één van de mijne. Volgens mij bind aarde ons samen op deze manier."

Logan transformeerde zodat ik zijn menselijke gedaante zag. Ik was zo onder de indruk van deze transformatie dat ik hem nog een minuut had aangestaard zonder één woord te zeggen. "Het kan haast niet anders," zei Logan. Hij kwam dichter naar me toe. Dichter. Steeds dichter. Ik sloot mijn ogen en hoopte dat hij me zou kussen, maar hij gaf me een vluchtig kusje op mijn wang, gevolgd door een knuffel. Deels was ik teleurgesteld dat hij me niet echt gekust had, maar deels was ik ook zo enorm blij dat ik zijn lippen tegen mijn huid had gevoeld en dat hij me in zijn armen nam. Ik kalmeerde in zijn armen en voelde hoe onze harten hetzelfde ritme begonnen aan te nemen. Dit moment mocht voor mij eeuwig duren, maar toen verdween hij. Zonder enig spoor dat naar hem toe zou kunnen leiden.