Bloedband: Halfbloed in wording #1

Epiloog

Onlangs werd ik voorgesteld aan de vader van Logan. Hij is een zeer vriendelijke man en je ziet meteen dat hij veel kennis bezit. Ook vertelde hij me een aantal legendes over onze soort en ook over onze vijand, 'de vampier'. Elke keer dat die woorden werden genoemd, kreeg ik koude rillingen over mijn rug. Ik kwam te weten dat die man met zijn punttanden in mijn nachtmerrie dus een vampier was. Het idee dat onze vijand mij had vastgenomen, daar walgde ik van! We zaten in een kring rond een kampvuur. Elke halfbloed van onze groep was hier. Het had me wel wat moeite gekost om mijn mama te overhalen om naar hier te komen. Maar toen ik vertelde dat ik niet alleen ging zijn met Logan, had ze toegestemd. Mama was heel blij dat ik een lief had. Een paar dagen geleden had ik Logan aan haar voorgesteld en ze was meteen in de wolken. "Zo'n mooie en beleefde jongen! Kijk die spieren! En nog slim ook!" Ze was ervan overtuigd dat ik een zeer goede keuze gemaakt had.

En ik? Ik was doodgelukkig! Brad kreeg huisarrest en is een maand geschorst op school. Ik heb mijn beste vriendin helemaal terug en Logan.. Ach, je weet het ondertussen al wel. Bij hem kan ik echt mezelf zijn. Ik voel me beschermd door zowel hem als door mijn eigen krachten. Mijn krachten blijven namelijk groeien. Ik heb ook al vaak geoefend op mijn Elementen met behulp van iemand die hetzelfde Element bezat. Brian had geest, Joey had vuur, Louis lucht, Logan aarde en zijn vader, Care, had water. Ik leerde bij elk van hen trucjes die zij al kenden. Op die manier leerde ik de Elementen, maar ook henzelf beter kennen.

Louis is bijvoorbeeld heel stil, maar zijn hart is van goud. Hij is geruisloos zoals de wind. Daarom dat hij zo veel zwijgt. Hij kan daarom ook goed luisteren als er iets op mijn hart ligt en hij weet exact wat hij moet zeggen om me weer blij te maken.

Joey is heel hevig. Hij staat nooit stil en steekt veel dingen uit, wat eigenlijk wel grappig is als je aan de uitdrukking van "spelen met vuur" denkt. Bij hem kan je eens iets geks doen. Hij gaat ook elke uitdaging aan. Maar hij kan ook voor je klaarstaan als hij weet dat het ernstig is.

Brian.. Brian is altijd heel lief en verzorgend. Hij weet meteen wat er aan de hand is en kan je in één ogenblik je beter laten voelen. Met hem heb ik ook een hele speciale band. Ik weet niet hoe dat komt, maar ik voel het wel. Hij is altijd zorgend voor iedereen, maar op de een of andere manier is hij net dat tikkeltje meer verzorgend voor mij. Ik neem hem niets kwalijk, maar ik vraag me gewoon af waarom hij dat bij mij doet.

Care, Logans vader, is een heel vriendelijke man. Als hij een verhaal begint te vertellen hangt iedereen aan zijn lippen. Hij is ook altijd heel vrolijk, maar kan ook heel serieus overkomen. Je ziet aan de manier waarop hij dingen verteld en hoe hij leeft, dat hij veel geleden heeft. Daarom heb ik veel respect voor hem en ook voor hoe hij de laatste vier jongens van onze groep verzorgt.

En Logan leerde ik ook natuurlijk beter kennen. Ik ontdekte hoe goed hij met aarde kom omgaan en ik ontdekte ook zijn gevoelige plekjes, zijn trekjes, wat hem verdrietig of blij maakte.. Mijn band met hem wordt met de minuut hechter.

Ik keek rond naar alle gezichten rond dit kampvuur. Iedereen zag er gelukkiger uit omdat ze mij terug hadden. Maar ik kon niet ontkennen dat al mijn vragen nog niet beantwoord waren. Iets zei me dat het niet gedaan was, maar dat het net begonnen was. Iets. En ik wist dat wat er ook me te wachten stond, deze groep bij me zou staan en we samen alles zouden verdedigen. Ik draaide me om op Logans schoot en keek recht in zijn groene ogen. Ze keken me met tederheid aan en ik had zo'n zin om me te storten in Logans armen. Ik kwam dichterbij en fluisterde in zijn oor: "Ik ben blij dat je me gevonden hebt en dat we nu samen zijn." Er verscheen een lach op zijn gezicht en hij fluisterde terug: "ik ook!" Onze handen verstrengelden zich in elkaar en ik gaf hem een klein kusje op zijn voorhoofd. We keken naar de sterren boven ons en dachten: kom maar op! Samen kunnen we toch alles aan. Net toen we dat dachten, zag ik een vallende ster. Ik deed een wens en hoopte heel vurig dat die zo uitkomen. Ik had namelijk gewenst om de hele waarheid te weten. Met een blik op het kampvuur voelde ik me zo gelukkig en vergat ik even alles. Alles wat me overkomen was op een paar weken tijd.

Wie was die vrouw die me had meegenomen na het auto-ongeluk? Wie is de vrouw die steeds tegen me praat? Wat betekent dit allemaal eigenlijk en welke rol speel ik in dit alles? Laten we hopen dat we dat snel zullen ontdekken!