Bloedband: Halfbloed in wording #1

Van de andere soort

~Dit is even vanuit het standpunt van Logan~ 

Toen ik haar zag, wist ik meteen dat zij het was. Zij was het naar wie ik op zoek was heel mijn leven lang. Ik voelde namelijk weer die oude band. Maar zij herkende me duidelijk niet meer. Het is ook allemaal veel te lang geleden. Dus besloot ik om te doen alsof ik haar niet kende. Maar toen ze me vroeg om me te helpen, was ik zo blij dat mijn hart elk moment uit elkaar kon spatten. Althans, zo voelde het toch. Wat was ze mooi geworden! Elke beweging die ze maakte had iets sensueels. Ze was zo veranderd in een echte babe. Ik kon mijn ogen gewoon niet van haar afhouden.

En dan zat ze naast me tijdens wiskunde. Ik voelde dat ze gespannen was en af en toe keek ze naar me en glimlachte ik terug. Maar ze ontweek mijn blik op de een of andere manier. En dan gebeurde het rare accident met die brandwonde. Gelukkig zat Brian ook in de wiskundeklas. Hij vertelde me via telepathie meteen wat er aan de hand was. Het was die hanger. Ook vertelde hij me dat het steeds warmer werd als ik dichter bij haar in de buurt kwam. Ik kon het niet geloven. Als ze haar roots niet meer had, hoe kwam ze dan aan die hanger? Elke keer dat ik haar aanraakte had ik zo'n spijt dat ik dat gedaan had. Ik wou haar niet zien lijden. Mijn hart brak zowat toen ze een traan wegpinkte van de pijn die ik haar bezorgd had. Haar opmerking hierop brak mijn hart nogmaals. Ze had gelijk, ze kende me niet. Niet meer eigenlijk. In haar ogen was ik een vreemde. Ik zag haar haar ketting woedend weggooien en wanneer ze uit het zicht verdwenen was, raapte ik de hanger op. 'Ik zal het later wel teruggeven' dacht ik.

Ik liep naar de lockers. Toen ik om de hoek kwam, zag ik Melissa staan praten met een jongen. Ik keerde me om en verstopte me achter de hoek. Af en toe keek ik naar hen om te zien wat ze deden. De manier waarop de jongen naar haar keek, maakte me boos. Was hij haar lief?  Ik spitste mijn oren om te verstaan wat ze zeiden. "Dus er zijn nieuwe jongens op de school," hoorde ik de onbekende jongen zeggen. "Ja," antwoordde Mel. "Tiffany is weer op haar versiertoer en heeft weer geen oog voor mij. Ach ja, sommige dingen veranderen nooit.." Ze zuchtte en haar ademhaling werd zwaar. "Maar ze snapt niet wie ze achterlaat! Ik zou jou nooit achterlaten!" vertelde de jongen. Het was overduidelijk dat de jongen verliefd op haar was. Ik kon hem om die reden niet uitstaan. "Maar ik zie dat er nog iets is. Wat is er?" "Niets," loog ze. Ze keek schuchter weg. In de
hoop dat hij niet zou blijven doorvragen. "Kom op, je kan me toch alles vertellen," drong hij aan. "Brad, het is niets. Er is niets. Oke? Hou er gewoon over op." Met dat laatste zinnetje verraadde ze dat er wel iets was. Ik wist maar al te goed over wat het ging. Gelukkig drong 'Brad' niet meer aan. "Kom," zei hij en hij wenkte haar om dichterbij te komen. Zonder nadenken stortte ze zich in zijn armen en liet ze zich knuffelen door hem. "Tiffany is nog het minste van mijn zorgen," zei ze. Ze kalmeerde in die knuffel. Dat zag ik. Alleen wou ik dat ze rustig werd in míjn armen en niet in de zijne.

"Wat doe je?" Brians stem klonk nieuwsgierig van achter mijn rug. Ik draaide me om en zei: "Ssst!" Hij keek snel even om de hoek. "Oh, je bespioneert hen." Ik keek hem betrapt aan. "Ja oke. Dat doe ik." Hij lachte luidop. "Je moet haar uit je hoofd zetten. We knopen geen relaties aan met gewone mensen. Anders staat ons bestaan op het spel. Regel nummer één. Dat weet je toch?" "Maar ZIJ is het! Zie je dat dan niet? Jíj zou het zeker moeten zien!" repliceerde ik boos. "Ja, dat zie ik. Maar ze is het niet meer. Ze heeft het niet meer. Ze behoort niet meer tot onze soort. Vergeet haar dus. Dat probeer ik ook." "Brian, dat kan ik niet!!" schreeuwde ik uit. "Hoe kan ik haar nu uit mijn hoofd zetten? Net nu ik haar heb gevonden! En vergeet niet dat we daarom naar hier zijn gekomen. Voor haar. Ik wist het. En daarbij, waarom mag Joey dan wel relaties aanknopen? Die meisjes zijn ook niet van onze soort!" Ik werd razend en begreep niet dat Brian niets inzag van wat ik hem vertelde. Als hij gedachten kan lezen, moet hij ze toch ook begrijpen?! "Logan, we kennen Joey. Hij gaat nooit een langdurige relatie aan. Daarom is hij de enigste die dat mag en kan. Ons bestaan staat nooit op spel door hem." "En door mij dan wel zeker?" reageerde ik woest. Hoe kon hij nu zoiets van me denken? Uitgerekend mijn beste vriend! Ik schudde mijn hoofd en liep van hem weg, recht naar Melissa toe.

Ze schrok toen ik aankwam en 'Brad' keek me aan met een blik van 'wat doe jij hier?'. "Euh, Melissa. Ik wou even sorry zeggen van daarstraks." Ik streek met mijn hand ongemakkelijk door mijn haar. Mel onderbrak me en zei: "Brad, wil je ons even alleen laten?" Hij keek haar niet begrijpend aan en bekeek me alsof ik afval was. "Toe, Brad. Even, alsjeblieft." Ze keek hem smekend aan en Brad kon niet aan haar blik weerstaan. "Alleen omdat je het zo lief vraagt," zei hij bitter. Eindelijk gaat hij weg, dacht ik. "Dus je wilde me sorry zeggen?" zei Mel. "Ja," zei ik. "Sorry, dat je pijn lijdt door mij." "Wat weet jij daar nu van?" vroeg ze me onderzoekend. "Redelijk wat." Haar ogen werden groter en ze vroeg: "Kwam je alleen daarvoor?" Ik wist niet meer wat ik moest zeggen en knikte dus maar. "Ok dan," zei ze terwijl ze aanstalten maakte om weg te gaan. "Wacht!" zei ik paniekerig. "Is hij.. Is hij je vriendje?" Ik keek verlegen weg en vroeg me af waarom ik dat gevraagd had. "Wie? Brad? Oh nee, dat is hij zeker niet. Hij is mijn beste vriend. Hij is er voor me wanneer Tif er niet is. En dat apprecieer ik enorm." Gelukkig, dacht ik. Ze heeft dus geen gevoelens voor hem! Het werd even stil. De spanning hing in de lucht, voordat ze vroeg waarom ik dat wilde weten. "Oh, zomaar," loog ik. "Uit nieuwsgierigheid." "Ah." Op dat moment besefte ik dat ik haar inderdaad moest vergeten. Ze was inderdaad niet zoals ons meer en ik zou mijn mond voorbij praten. Het verscheurde me inwendig, maar ik kon het niet laten om nog iets te zeggen. "Zie je niet dat hij van je houdt?" "Wie zou er nu van mij kunnen houden?" antwoordde ze terug. Ik moest mijn best doen om niet 'ik' te roepen en zei in plaats daarvan: "Brad." Haar ogen werden groot. "Hij houdt van je." Als ze niet met mij gelukkig kon zijn, dan mocht het wel met hem. "Als vriend," vulde ze aan. "Ik hou niet van hem op die manier." "Maar hij wel. Iedereen ziet dat." Ik kon niet geloven wat ik zei en besloot om weg te gaan. "Ik hou ook van je," fluisterde ik. Maar dat zou ze waarschijnlijk niet verstaan hebben.