Bloedband: Halfbloed in wording #1

De nachtmerrie ~ werkelijkheid

Eenmaal ik thuis was en mijn huiswerk gemaakt had, ging ik naar buiten de bossen in. Een lange tijd heb ik me niet zo vrij gevoeld. Wat verderop vond ik een klein beekje. Ik speelde met het water door het Element water te gebruiken. Ik maakte er kringetjes mee, liet water rond me komen en vervolgens draaien. Het maakte me niet meer uit of er iemand in de buurt was in wolvengedaante of menselijke gedaante. Ik wist dat ze er waren. Dat kon ik voelen. Maar ik vond dat ik eens wat plezier had verdient. Na nog wat te spelen met de andere Elementen, zette ik me even neer op de grond om te bekomen.

Toen mama thuiskwam heb ik haar gevraagd of ik vrijdag mocht uitgaan. Ze stemde toe, want mijn punten waren voorlopig allemaal goed. We aten samen en maakten nog een wandeling om bij te praten. Ze vertelde me haar situatie op het werk. Ze zou nu meer tijd hebben aangezien de taken beter verdeeld zijn en mijn mama nu niet meer alles moet doen. Dit alles wil zeggen dat ik niet meer zo vaak alleen thuis zal zijn, tot mijn grote spijt. We hadden over allerlei dingen gepraat, zelfs over de liefde.. Toen we daarover begonnen, had ze meteen door dat ik iets verborg voor haar. Uiteindelijk na haar lange aandringen, gaf ik toe dat ik verliefd was. Ze reageerde net zo enthousiast als Tiffany. Alleen sprong ze niet zo op en neer zoals zij. Voor ik ging slapen, bedankte ik de Elementen en de onbekende stem om er voor me te zijn.

Donderdag. Dat is altijd een lange dag op school. Maar aangezien ik Tif terug had, vond ik dat niet zo erg meer. We waren vaker samen dan dat ze bij Joey was en dat maakte me enorm blij. Logan was er vandaag weer niet. Ik hoopte dat hij snel zou terugkomen, want ik vond school veel minder leuk en interessant zonder hem. De dag ging sneller voorbij dan ik dacht. Af en toe zag ik Brad nog naar me kijken. Hij had een overwinningsgrijns op zijn gezicht. Alleen had hij niets gewonnen. Dus dat begreep ik niet helemaal goed. Het laatste lesuur hadden we chemie. Brian, Tiffany en Joey zaten ook in mijn klas daarvoor. Tif vroeg of ze voor het practicum mocht samenwerken met Joey en omdat ze zo vaak bij mij nu was, vond ik dat ik haar wel een beetje moest belonen en gaf haar dus mijn toestemming. Brian en ik vormden dus een groep, aangezien we beiden alleen achterbleven.

We begonnen er meteen aan en na een paar minuten kon je al zien hoe goed we konden samen werken. Het ging heel vlot en zijn kennis van chemie verbaasde me enorm. "Dat heb je als je Element geest is en ik veel wil weten van stenen en chemische zaken", gaf hij toe. Ook hiervan schrok, want hij zei dit in een volle klas en hij is altijd zo voorzichtig om over bepaalde dingen te praten. Ik knikte en zei: "Ik begrijp het. Ik sta nog niet zo ver als jij in mijn ontwikkeling, dus is het normaal dat jij beter bent hierin." Hij lachte. "Jij bent anders ook niet zo slecht hoor!" Ik lachte en wou hem de stof doorgeven, maar hierbij raakte ik zijn arm aan. In één ogenblik was ik niet meer op school.

Ik bevond me in een klein houten huisje. Ik speelde met een jongen die ongeveer even oud was als mij en daarna kwam een man en een vrouw en namen ze me mee naar een auto. Ik nam afscheid van de jongen met zijn stralende glimlach en stapte vanachter in de auto. De man reed en de vrouw draaide zich nog even om naar me en glimlachte. "We gaan boodschapjes doen!" zei ze enthousiast.  Een tijdje later werd alles zwart. Ik zag nog net dat we tegen een boom knalden nadat iets op de voorruit was gesprongen. Stilletjes werd het lichter en ik zag een schepsel met grote punttanden me vastgrijpen.

Ik schreeuwde en keek rond om hulp te zoeken. De enigen die ik zag, waren de man en de vrouw met wie ik daarnet mee had gereden. Ze lagen dood op de grond en in hun nekken kon ik een bloedspoor zien. Ik gilde me rot en keek bang naar de man met punttanden. Hij zag de angst en durfde niet hetzelfde met me te doen. Hij keek rond en zag net een jonge vrouw aankomen. Hij keek naar de vrouw en dan weer terug naar mij en vervolgens gaf hij me aan de vrouw terwijl hij zei: "Hier. Zorg voor haar en laat haar niets overkomen. Ze is speciaal." De vrouw knikte vol onbegrip en zei: "Ja maar, wat moet ik nu met een kind?" De man antwoordde: "Haar verzorgen alsof het je eigen kind is. Als je dat niet doet weet ik je te vinden." De vrouw knikte vol angst en nam me mee.

Mijn ogen werden groot. Hoe kon ik nu die nachtmerrie zien, die ik al jaren droom? Ik keek vol ontzag naar Brian en ook zijn gezicht zag lijkblijk. Hij keek me aan en zei: "Nu ben ik zeker dat jij het bent." Hij stond recht en ik zag nog net een traan ontsnappen voor hij het klaslokaal uit ging en ik het practicum alleen moest afmaken. Ik heb die dag hem niet meer gezien en zit nu met nog meer vragen. Ik dacht steeds meer en meer na over de nachtmerrie.. Die jonge vrouw leek verdacht veel op mama en dat jongetje leek ook wel op Brian.

Hopend op antwoorden, liep ik het schoolgebouw uit. Ik zei Tiffany nog even gedag en vertrok naar huis. Ik bleef maar piekeren, maar het duurde niet lang of ik zat weer aan Logan te denken. Ik móést hem zien, zeker na die bijna-kus. Ik miste hem zo hard dat het pijn deed om aan hem te denken.