Bloedband: Halfbloed in wording #1

Trauma

Tiffany had me volledig opgemaakt voor we naar de fuif gingen. Ze koos mijn kleren, mijn make-up, mijn accessoires, want ze wou dat ik vandaag eens straalde. Toen we de deur uit gingen, voelde ik dat dit een avond zou worden om nooit te vergeten. Alleen wist ik niet of dat positief of negatief was. Onderweg liet ik me ontspannen door Tiffany. Ze ratelde maar door en door, wat ik totaal niet erg vond. Wanneer we aankwamen, stond Joey aan de ingang. "Hoezo? Kwam hij ook?" vroeg ik. "Euh.. ja. Heb ik dat je dan niet verteld?" Alles behalve dat, dacht ik. Mijn moed zakte weer in mijn schoenen. Maar ik ging hierdoor niet mijn avond laten verpesten! Ik lachte naar Joey en zei hem vriendelijk dag. We kwamen met z'n drieën binnen. Gelukkig was de muziek enorm goed, waardoor ik op slag blijer werd. We bestelden meteen een drankje en Tiffany vroeg of ik de dansvloer mee opkwam, maar ik wou nu nog niet. Zo bleef ik even staan kijken hoe zij en Joey samen schattig stonden te dansen.

Opeens verscheen Brad naast me. "Hey schoonheid, heb je zin om te dansen?" Op dat moment overwon de jaloezie mijn ergernis aan Brad en zei ik: "Waarom niet? Ik drink nog even iets en dan kom ik." "Geweldig!" Ik nam het zwaarste alcoholdrankje dat er was en dronk deze in een snel tempo op. Ik gooide mijn glas op de toog en ging vervolgens met Brad mee naar de dansvloer. Al snel amuseerde ik me en begon de alcohol te werken. Ik gaf me over aan de muziek en de dansmoves en liet me gaan. Lachend, gibberend stond ik met hem te dansen. Mijn besef was ver weg en had dus niet door dat hij dicht tegen me aan danste. Af en toe gingen we nog wat drankjes halen en gaven we weer alles op alles op de dansvloer. Het was lang geleden dat ik nog zo los en ontspannen was geweest en ik amuseerde me rot. Maar op een bepaald ogenblik moest ik naar het toilet en vroeg Brad of hij op me moest wachten. Graag, had ik geantwoord zonder echt erover na te denken. Wat er vervolgens gebeurde, was zo erg, dat ik een trauma ervan kon oplopen..

Ik wou de deur van de wc sluiten, maar deze werd tegengehouden door een hand. De deur werd opengetrokken en Brad verscheen voor me. "Dacht je nu echt, dat ik je zou laten gaan? Je bent zo dronken dat je niets kon doen tegen wat ik nu met je wil doen." Ik kijk hem niet begrijpend aan en bevond me nog steeds in een dronken roes. "Wat spreek je zo vreemd," zei ik giechelend, "Laat me even naar de wc gaan." Brad lachte en er verscheen een spottende grijns op zijn gezicht. "Nooit." Hij kwam dichterbij en zette zijn handen aan mijn heup. Zijn lippen kwamen dichterbij en kusten mijn hals. Stilletjes aan begon het besef door te dringen en begon ik helderder te denken. Ik wou me uit zijn armen bevrijden, met als gevolg dat hij me dichter tegen zich aandrukte. Ook sloot hij de deur, zodat niemand binnen kon komen.

Hij lachte luidkeels en riep: "Hiervan heb ik altijd gedroomd!" "Jij... jij zal nooit mijn hart bezitten!" schreeuwde ik terug. Geest zorgde ervoor dat ik meteen nuchter werd. Wat was ik blij dat ik nu in het bezit was van de Elementen! Maar Brad wuifde het weg en repliceerde: "Hoeft niet. Alleen vanavond." Hij lachte luidkeels en met een duister randje. Ik voelde hoe zijn handen een weg zochten onder mijn kleren. Maar ik kon me niet verzetten, want de alcohol had mijn krachten verdooft. Stilletjes voelde ik hoe hij mijn kleedje opende en hoe het kleedje op de grond viel. Uit alle macht, schreeuwde ik om hulp en gooide hem met alle kracht die ik had, tegen de deur aan. Hij moest nog harder lachen, maar ik maakte van dat moment gebruik om telepathie te gebruiken. Ik voelde namelijk hoe de transformatie zich voltrok in mijn lichaam. Help mij nu! Ik ben in de wc! Dringend! Ik verzette me tegen zijn gretige handen die mijn bh-opening hadden gevonden. Ik gaf hem een trap en sloeg hem nogmaals. Maar niets haalde echt iets uit. Met mijn allerlaatste kracht riep ik nog eenmaal om hulp.

~Logan~

Ik had meteen gevoeld dat er vanavond iets slechts ging gebeuren. Toen Melissa's stem in mijn hoofd weerklonk, aarzelde ik geen seconde en vroeg aarde om me te transporteren naar de plaats waar zij zich bevond. Ik kwam terecht in een wc en hoorde meteen Melissa om hulp roepen. Haar stem klonk gepijnigd en het maakte me kwaad dat er haar kwaad werd aangedaan. Ik trapte tegen de deur waarvan haar stem kwam en zag meteen wat er gaande was. Mijn haat voor Brad groeide en ik gaf hem meteen een volle stoot op zijn slaap. Hij zakte in elkaar. Ik trof Melissa bezweet, betraand en hulpeloos aan. Ze was bijna helemaal bloot. Haar bh-bandje was net opengemaakt. Mijn woede zwol hierdoor meer en meer aan. Wat een rotzak! Daarom deed hij zo kalm de laatste tijd. Om dit plan te realiseren. Ik spuugde op hem en gaf hem een ferme trap in zijn maag. "Jij bent het niet waard om mens genoemd te worden!"

Melissa keek op. De tranen rolden van haar wangen. Ze stortte zich meteen in mijn armen en huilde tranen met tuiten. Ze kalmeerde wat in mijn armen, maar in haar ogen zag ik dat wat er met haar gebeurd was, haar altijd bij zou blijven. "Alles komt goed," fluisterde ik in haar oor. Ze ontspande zich volledig en liet toe dat ik haar weer aankleedde. Elk deel van haar rug trilde in mijn handen. Ze keek recht in mijn ogen en zei: "Bedankt dat je me hebt geholpen en het spijt me dat je me zo aantrof. Bijna volledig naakt." "Ssst. Geen dank en het maakt me niet uit hoe je eruit ziet. Zolang ik je kan zien en ervoor zorg dat er niets ergs met je gebeurt, ben ik gelukkig." Wanneer ze aangekleed was, sprong ze recht en keek ze naar Brad, die net ontwaakte. Hij keek haar aan en leek even vergeten te zijn wat er net was gebeurd. Hij had niet door dat hij even zijn bewustzijn had verloren en het ondeugende lachje verscheen weer op zijn gezicht. Ik bewoog me naar voren om hem een lesje te leren, maar Melissa hield me tegen. In plaats van dat ik hem eens goed aanpakte, deed zij dat. Ik zag hoe de transformatie haar de kracht gaf om hem op te pakken en hem tegen de muur te duwen. "Jij laat me met rust mijn hele leven lang, heb je dat begrepen?" siste ze woedend. "Jij bent nooit mijn beste vriend geweest!"

Ze gooide hem nog een laatste maal tegen de muur aan, waarbij zijn hoofd met een knal aankwam. Zijn gezicht vertrok van de pijn. Ik vond dat hij niet genoeg had verdiend en gaf hem nog een trap in zijn kruis. Wat hij Melissa heeft aangedaan en nog wou aandoen, is onvergeeflijk! Samen gingen we naar buiten. Joey en Tiffany stonden buiten op ons te wachten. Zodra ze ons zagen, renden ze naar ons toe en vroegen ze wat er gebeurd was. Ik legde het hen voorzichtig uit zonder te verklappen dat ik haar kwam helpen toen ze telepathie had gebruikt. Tiffany schreeuwde meteen uit: "Ik wist het! Ik mocht hem al niet van in het begin! Die rotzak!.." Ze bleef nog even doorgaan en wanneer ze uitgeraasd was, was het tijd voor haar om naar huis te gaan. Joey ging met haar mee zodat hij zeker wist dat ze veilig was en dus bleef ik met Melissa over.

"Ik ben ook wel best moe," zuchtte ze. "Misschien ga ik ook maar beter naar huis. Het was niet bepaald een topavond." "Nee, dat is waar," zei ik, "ik zal wel even met je meegaan." De hele weg naar haar huis, zei ze geen woord en leek ze in gedachten verzonken. Toen we bij haar huis aankwamen, zei ze: "Bedankt dat je me naar huis hebt gebracht en me gered hebt." "Geen dank, Mel. Ik ben er voor je. Ik hoop dat je dat weet." Ze knikte bevestigend en gaf me een knuffel. "Misschien kom ik morgen wel naar je om je te helpen met je leerstof." "Ah ja. Ah dat zou wel leuk zijn!" Ze gaf me een kus op mijn wang en ging meteen daarna haar huis binnen. Ik bleef nog even staan en dacht in mezelf wat een sterke meid ze wel niet was. Na al wat haar overkomen is deze avond, kan ze nog denken aan morgen en blijft ze niet bij de pakken zitten. Eén ding is zeker. Het duurt niet lang meer voor de hele transformatie voltooid is. Misschien wel in enkele uren.