Lucky Guy // Ashton Irwin

Chapter 18

- Raven słońce, mogę zadać ci pytanie, które od dłuższego czasu chodzi mi po głowie? - Zapytała mama Ash'a, gdy zjedliśmy już prawie wszystko. Uwielbiam tą kobietę, jest taka miła i zabawna.

Do tego ona chyba też mnie polubiła. 

Jesteśmy już tu drugą godzinę i rozmawiamy, czasami śmiejąc się i wygłupiając. Od czasu do czasu spojrzenie Ashton'a krzyżuje się z moim i uśmiechamy się do siebie delikatnie.

- Proszę bardzo, niech pani pyta, nie mam nic przeciwko. - Odpowiedziałam, na co ona uśmiechnęła się do mnie.

- Możesz mówić mi Anne.

- Dobrze, Anne. To co z tym pytaniem? - jest mi dziwnie mówić do niej po imieniu, ale myślę, że się przyzwyczaję. Tej kobiecie po prostu nie można odmówić.

Spojrzałam na Irwin'a, który wbijał słomkę w pomarańczowy soczek w kartoniku i zaczął go pić, patrząc na nas. To było takie urocze.

- Od kiedy jesteś dziewczyną Ashton'a? - Spytała, uśmiechając się szeroko, a siedząca obok Lauren - siostra chłopaka, zachichotała cicho.

Słysząc pytanie o mało co nie zachłysnęłam się powietrzem, a chłopak prawie wypluł swój sok pomarańczowy, rozszerzając szeroko oczy.

- O mój boże, my- my nie jesteśmy razem. Przyjaźnimy się. - Odpowiedziałam szybko, patrząc błagalnie na Anne. Jestem pewna, że moje policzki są jak dwa pomidory.

Nawet nie pomyślałam, że mogła o to spytać.

- Naprawdę? Ashton tyle o tobie mówi do tego- - zaczęła, ale chłopak szybko jej przerwał. Miał wielkie rumieńce, a ja nie wiedziałam co mam teraz powiedzieć.

- Jezu, mamo stop. Nie jesteśmy razem, proszę... - Powiedział i wstał od stołu piknikowego.

- A powinniście... - Powiedziała ciszej Anne, a ja miałam ochotę schować się pod stołem.

- Mamo! - Powiedział głośniej Irwin, a ja również wstałam od stołu.

- Dziękuję za kolację Anne, ale chyba będę się już zbierała, jestem tu już długo - powiedziałam i uśmiechnęłam się nieśmiało. Kobieta zmarszczyła brwi.

- Zostań jeszcze. Może chciałabyś nocować? - Zapytała, a moje policzki były jeszcze bardziej różowe niż przedtem.

Ashton zwiesił głowę.

- Naprawdę muszę już iść. Może kiedy indziej, dziękuję jeszcze raz. - Powiedziałam i posłałam jej kolejny uśmiech. Ona przytaknęła głową.

- Poczekaj, odprowadzę cię - powiedział Irwin i szybko podszedł do mnie. Na pożegnanie pani Irwin uściskała mnie, a ja życzyłam jej spokojnej nocy i razem z chłopakiem wyszliśmy z domu.

- Raven tak bardzo cię za nią przepraszam, czasami naprawdę potrafi być taka ciekawska i- zacząłe Ash, ale ja tylko zaśmiałam się.

- Jest naprawdę sympatyczna - odpowiedziałam, a chłopak odetchnął. Popatrzyłam mu w oczy i czas kolejny raz zatrzymał się. Miał takie niesamowite oczy. Cały był niesamowity.

- Czyli jest okej? - Zapytał dalej na mnie patrząc. Uśmiechnęłam się do niego.

- Czyli jest okej. - Odpowiedziałam, a on uśmiechnął się szeroko, pokazując zęby.

I właśnie w tej chwili, gdy zobaczyłam jego uśmiech i przypomniałam sobie wszystkie nasze wspólne chwile, zorientowałam się, że zakochałam się w Ashton'ie Irwin'ie.

***
Słaby, przepraszam.

RAVEN GO KOCHA! RASHTON GÓRĄ!

Proszę o votes i komentarze :)

Dużo miłości x