Son Dans~ Remus Lupin

Kardeşim

Hayatınızda zor zamanlar olabilir.

İyi hissetmediğiniz zamanlar.

Kendinizden nefret ettiğiniz zamanlar.

Ancak tüm bunlar çok normaldir.

Bazen hepimiz kötü olmuşuzdur.

Hiçkimse saf bir iyiliğe ya da kalbe sahip değildir.

Hayat karanlıkların içindeki aydınlık ve aydınlıkların içindeki karanlıktan oluşmuştur.

İnsanlar da öyle...

Bazen rol yapmanız gerekir.

Bazen yalan söylemeniz.

Bunlar kötü şeyler gibi görünebilir.

Ancak eğer sonunda iyilik varsa kötü şeyler yapılabilir.

Eğer sonunda ablası ve Potter mutlu olacaksa Mary rol yapabilirdi, yalan söyleyebilirdi.

Bu onu kötü biri yapmazdı.

Ancak o şu an hiç böyle düşünmüyordu.

Doğruları söylemek istiyordu.

Bağırmak, çağırmak ve hesap sormak istiyordu.

Bunca sene nerede olduğunu, neden şu an burada olduğunu...

Ama Potter'ın partisini mahvedemezdi.

Kendi kalp kırıklıklarını başkalarının ayağına sermemeliydi.

Zaten ablasını severek kendine yeterince büyük bir dert edinmiş Potter'a köstek olmaya hiç gerek yoktu.

Aynadaki yansımasına gülümsedi.

Elbisesinin eteklerini düzeltti ve odadan ayrıldı.

Gryffindor Ortak Salonu'nun da kulede olması büyük bir avantajdı.

Çünkü o kadar katı inip geri çıkamazdı.

Ne kadar spor ayakkabı giymiş olsa bile bunu yapamazdı.

En azından ablası için düzenlenmiş bir parti için...

"Rose!"

Genç cadı gülümseyerek çikolata kokusuna döndü.

Dünden daha yorgun ve bitkin görünmesine rağmen gelmişti!

"Lupin!"

Remus genç cadıya beyaz bir gül uzattı.

Mary hayatında ilk defa bu kadar güzel bir hediye alıyordu.

"Bu...çok güzel." gülümsedi. "O zaman başka bir zaman da ben sana çikolata ısmarlarım!"

Remus tek kaşını çattı.

"Çikolata sevdiğimi nereden biliyorsun?"

Mary gülmemek için kendini zor tutarak yanıtladı.