"- Że jak nazwałeś moją siostrę ?.- warknęłaś.
- Dziwakiem..
Nie dokończył, ponieważ wystrzeliłaś sztyletem w jego stronę, a właściwie w stronę drzewa.
- Cholera, spudłowałam.
~
Legendy są po to, aby w nie wierzyć.
Szczególnie, kiedy dotyczą ludu...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po skończeniu ceremonii "zabijania przywódcy" razem z rodziną pożegnałaś się ze swoimi "braćmi" i "siostrami". Następnie usiadłaś z Kiri na jej ikranie i poleciałyście za swoim tatą.
Zachwycałaś się przyrodą oraz zwierzętami, które napotkałaś. Zachów i wschód słońca był jak zawsze piękny.
- Zaraz będziemy na miejscu.- usłyszałaś głos swojego ojca. Faktycznie, zbliżacie się blisko miejsca, w którym będziecie musieli spędzić resztę swojego życia. Cudnie. Na dole zauważyłaś zbierający się tłum Na"vi Metkayina. Speszona trochę nagłą widownią sięgnęłaś po łuk, który ściskając, uspokajałaś się.
- Jacyś dziwni.- stwierdziłaś, kiedy w końcu wylądowaliście.
- Pamiętajcie.- zaczęła matka.- Musimy być dla nich mili i traktować ich z szacunkiem.
Przewróciłaś oczami i zaczęłaś rozglądać się na zbierających się z innego ludu Na'vi. Z tego, co za obserwowałaś dzieci wodza klanu cię obserwowały. Najstarszy z nich chwycił cię za ogon i lekko pociągnął. Prawie upadłaś, więc zaczął się śmiać.
- Ale dziwne.- zakwiczał.
- Jeszcze raz mnie tkniesz, a wyglądujesz za rafę koralową i jeszcze dalej ty śliska rybo.- zawarczałaś.
Nastała cisza. W duchu przeklinałaś się za twój niewypażony język. Twoja matka spojrzała na ciebie wzrokiem "Co ja mówiłam chwilę temu?". Ty tylko kaszlnęłaś nerwowo i wróciłaś do patrzenia pokerową twarzą na innych. Skoro mieli cię za wroga, to trzeba przynajmniej wybudować pozycję.
- Rodzina Sully zostanie u nas.- powiedział wódz Tonowari. Przewróciłaś oczami na stwierdzenie o dzieciach, więc po prostu obróciłaś się i obserwowałaś. Niestety, łuk znowu dał o sobie znać więc z lekkim speszeniem starałaś się nie brać łuku do ręki.
- Co z nią nie tak ?.- zapytał wódz Tonowari. Cała rodzina na ciebie spojrzała smutnym wzrokiem.
- Te cholerstwo!.- krzyknęłaś, kiedy twoja ręka sięgnęła po łuk i pociągnęła w stronę wyspy.
- [T.I]!.- zawołała Kiri biegnąc za tobą. Wszyscy pobiegli, a kiedy byłaś już przy brzegu wywaliłaś się twarzą w piasek.
- Cokolwiek to jest, to jest przeklęte!.- warknęłaś.- Czemu?! Te cholerstwo jest do mnie przywiązane, a ja nie umiem się tego pozbyć!.- rzuciłaś łukiem, ale on do ciebie wrócił. Dopiero teraz zdałaś sobie sprawę, że jesteś na oczach całego klanu. Twoja mama do ciebie podbiegła.
