"- Że jak nazwałeś moją siostrę ?.- warknęłaś.
- Dziwakiem..
Nie dokończył, ponieważ wystrzeliłaś sztyletem w jego stronę, a właściwie w stronę drzewa.
- Cholera, spudłowałam.
~
Legendy są po to, aby w nie wierzyć.
Szczególnie, kiedy dotyczą ludu...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Z góry przepraszam za błędy ortograficzne czy korektę. Nie zwracajcie uwagi ;)
Miałaś wrażenie, że zemdlałaś. To głupie, ale myślałaś, że to przez błyskawice. Znalazłaś się przed Eywą, która- jak miałaś wrażenie- coś do ciebie mówiła. Niepewnie kroczyłaś w jej stronę, żeby wejść w jej głąb. Dotknęłaś jej pędu i połączyłaś się. Nic nie poczułaś.
Już chciałaś odejść, ale twoją uwagę przykuła Na'vi, która właśnie szła do ciebie.
- Mama ?.- zapytałaś odwracając się.
- Oh, [T.I]...
Nie czekając dłużej, po prostu podbiegłaś do niej i wpadłaś w jej ramiona.
- Mamo, dlaczego nie mogę poczuć Eywy ?.- pociągnęłaś nosem.
- Nonsens, dziecko.- podniosła twoją głowę.- Ty ją czujesz, tutaj.- wskazała na twoje serce.- Ty i twoja siostra zostałyście wybrane.
- Wybrane ? Do czego ?.- zero odpowiedzi.- Mamo ?.
- [T.I]...
- Mamo !.- zawołałaś, kiedy nagle coś pociągnęło cię ze sobą. To była rzeczywistość. Spadłaś kolejny raz z ikrana, ale tym razem czułaś, że on nie doleci do ciebie. Spadłaś. Twój łuk został właśnie wchłonięty w błyskawice, a Quaritch właśnie zmierzał w twoim kierunku.
Czujesz ją.
O tutaj.
Ty i twoja siostra zostałyście wybrane.
Otworzyłaś oczy, widząc kolejny raz na czerwono. Nagle z błyskawic wystrzelił twój łuk, który od razu podążał za tobą. Ikran się połączył. Czułaś ogarniający cię spokój.
- Nie mam pojęcia, do czego zostałam wybrana, ale będę bronić Pandory do swojej śmierci.- warknęłaś z nieswoim głosem. Miałaś wrażenie, że głos należy do ikrana. I w sumie to byłoby bardzo możliwe. Błyskawice pokryły ikrana tak, że sama już czułaś elektryzowanie przebiegające przez twoje ciało.
- Dasz radę, uda nam się.- powiedziałaś przez więź.
I się udało. Wbiłaś się w powietrze, żeby potem zanurkować w stronę Milesa.
Z góry wyglądałaś, jak wojownik, który nie zna słowa i definicji strach. Kłęby czarnych chmur i błyskawic były po twojej stronię. Potrafiłaś nimi manewrować tak, aby działały na niekorzyść wroga.
Zostawiłaś Milesa w środku panującej burzy, natomiast sama poleciałaś do swojej rodziny. I zauważyłaś ją. Byli na jakiejś małej wysepce. Nawet Pająk. I wśród nich Neteyam, który wyglądał, jakby umierał. JAKBY Bo miał założony bandaż i próbował wstać, ale mama nie chciała do tego dopuścić. Zabrałaś kierunek właśnie tam, zeskoczyłaś ze zwierzęcia i kucknęłaś przy bracie.
- Neteyam!.- wzięłaś go za rękę.- Co się stało ?!.
- Postrzelili mnie, ale jest już dobrze. Gdyby nie szybka interwencja, może...
- Nie mów, proszę.- ucieszyłaś go.- Nie chce tego słyszeć.
- Oj, [T.I]...- mocniej ścisnął twoją rękę. Chyba chciał coś powiedzieć, ale twój ikran głośno zawył. Chyba domagał się atencji.
- Co...to jest ?.- zapytała Tsireya, która zasłoniła się Lo'ak'iem.
- Mój ikran, część mnie.- spojrzałaś na swojego tatę.- Miałam wizję. Nie wiem, co ona znaczyła, ale wiem jedno, trzeba zniszczyć ludzi.
- Dobra myśl, mają Kiri, trzeba działać.- Jake wstał, razem z pozostałymi.- Wy zostajecie.
- Ja idę.- wtrąciłaś.- Kiri to moja siostra, będę ją bronić.
- Jake...- Neytiri stanęła po twojej stronie.
- W takim razie pokażmy, co rodzina Sully może zrobić.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Mama nadzieję, że rozdział wam się podobał! Miłego dnia/nocy!❤
