Chasing Daylight (On-hold)

Chapter 22

Chase's POV

IT'S THE LAST day of the week. Tomorrow is the start of our field trip. Una kong ginawa ay tumawag sa ospital kung saan naka compined si Sage, pero wala pa raw balita sa paggising n'ya. Maghihintay pa'ko hanggang 6pm, saka ako pupunta kay Emily. Hindi naman ako nagmamadaling bulagin s'ya ng tuluyan, bibigyan ko pa s'ya ng onting oras. And besides, I have plans for today. Dahil huling araw ko na sa SSC, pupuntahan ko si Mama para magpaalam sa personal, nagpaalam na ako thru text pero gusto ko s'ya makita bago ako umalis. I also brought different kinds of food so we can eat later on her break time.

“Kailangan mo ba talagang sumama?” tanong ko sa drone.

Gusto ko sana iwan s'ya para hindi ako tanungin ni Mama tungkol sakanya.

“I can't stay here all alone,” he said.

“You will never know what will happen if you left me alone,” nanunuyo n'yang sabi.

“Alright I know,” sabi ko.

Pagkalabas namin ay sumakay kami ng taxi para makarating sa ospital na pinag tra-trabahuan ni Mama. When we arrived I saw a very familiar building with a huge green cross above. Hmm? something changed about this place, I can't put into words.

We entered, the inside still looks neat but it's a little quiet here. Was the hospital this gloomy? The hospital that Sage was compined doesn't look this lifeless. It looks depressing, the people I passed by looks like zombies. Now that I got to looked at the inside clearly, this hospital is barely operating. I'd been here twice, I was very uncomfortable with hospitals back then, I don't know why tho, but this hospital was way better before.

“Gumising ka! Ano ba? wag mo'ko iwan!”

Habang papunta sa floor nila Mama ay napadaan ako sa isa sa mga kwarto ng ospital. Sumisigaw ang isang babae sa loob, I didn't mind and just continued walking. It's normal to hear stuffs like that inside the hospital.

“Aaahhh anak! Bakit— bakit ang bilis mong kunin sakin?!”

Napalingon na naman ako sa isang kwarto na nadaanan ko. Napayakap ako nang mahigpit sa dala dala kong lalagyanan ng pagkain, para kasing nadurog ang puso ko sa mga sigaw na naririnig ko. Binilisan ko ang lakad.

“Ibalik niyo s'ya! Hindi! Ayoko, hindi ito totoo, parang awa mo na Doc, Nurse, pagalingin n'yo s'ya!”

Again, I saw another person crying for someone that just died. Napatiim bagang ako, sunod sunod ang naririnig ko. Pakiramdam ko kada sigaw ay umiikot ang paligid ko. Hindi ko kaya pakinggan ang mga sigaw.

Huminga ako ng malalim.

“Put yourself together Chase, you're her to see Mama,” bulong ko sa sarili ko.

Akala ko wala nang pupukaw ng atensyon ko pero biglang dumako ang tingin ko sa isa pang kwarto. Isang matandang babae ang nakahilata sa kama at ang nagbabantay sakanya ay isa ring babaeng nakaupo sa gilid na palagay ko ay anak ng matandang babae. Mahigpit na hawak ng babae ang kamay ng pasyente, kita ko ang lungkot sa mga mata nito kahit medyo malayo ang distansya ko.

“Aray!” napahawak ako sa ulo ko. Nanghina ang mga binti ko kaya napa upo ako sa sahig.

I was struggling but suddenly I felt a metal object touching my shoulder.

“What's happening to you? can you still stand? pupuntahan mo pa ang nanay mo, don't be affected about the things around you,” Sage said.

I gaze at the hologram.

“Thank you, buti nalang nandito ka,” I said with a weak tone.

Agad akong tumayo at hindi na muling tumingin sa mga kwarto. Ano ba nangyayare sa hospital na 'to? My head is starting to ache again, is this place triggering my memory?