silent cry, minsung

bölüm 3

O kadar acı çekiyorum ki. Onca yaptığım acımasızlıklardan sonra ben acı çekiyorum. Belki de çektirdiğim, ağlattığım insanların intikamını alıyordu tanrı. Kaldıramıyorum. Ölmek o kadar çok isterken nasıl bu denli korkak olabiliyordum.

"Artık bir şeyler konuşalım mı minho."

"Ne gerek var?"

"Çünkü geçen seansta anlatacaktın?"

"Bunlar seni ilgilendirmez doktor. Ben şuan çektiklerim için geldiysem şuanı iyileştir."

"İyileşmek istiyorsan bana dürüst ol minho. Eğer bana karşı aran açık kalırsa hiç bir şeyi başaramayız."

"Başarmak istemiyorum. Ölmek istiyorum."

Sessizlik.

"Dayanacak gücüm kalmadı anlasana. Kaç ay oldu başlayalı bir fark var mı? Yok. Hâlâ aynı minho var. Hiç bir şey de bu saatten sonra değişmez. Bir şeyleri değiştirme isteğinden vazgeç. Başaramayacaksın, başaramayacağım. Lanet olsun ki öleceğim."

"Minho.."

"Fakat intihar edenler cennete gidemiyor, değil mi?"

Doktor başını yere eğdi. Biliyordu hakkımda her bir şeyi. Rol yapıyordu.

"Minho, bana aşkı tanımlar mısın?"

"Aşk, seni vurabilecek bir silahı seni vurmayacağına inandığın birine tereddütsüz vermektir."

"Harika bir tanım bu minho."

"Doktor, benim için her şeyi yapacağını söylemiştin."

"Evet minho. İyileşmen için elimden geleni yapacağım."

"Jisung, onu istiyorum. Sadece öyle iyileşebilirim."

"Bu imkânsız biliyorsun."

"Bir insan nefessiz yaşayamaz doktor. Bende yaşayamıyorum."

"Minho unutma ki Jisung kendi istediği ile ölmedi ya da bir hastalık sonucu ölmedi."

"Biliyorum, onu ben öldürdüm. Sikik duygu değişimlerim yüzünden."

"Jisung nasıl biriydi minho."

Düşündüm. Düşündüm. Ve düşündüm...
Unutmamalıydım. Elimde tek bir fotoğrafı yoktu ve o güzel gözleri, tapılası gülüşü unutamazdım. Kendimi dâhi unutsam da onu unutamazdım.

"Güzeldi."

"Unutuyorsun değil mi minho?"

"HAYIR. UNUTMUYORUM. HATIRLIYORUM. UNUTAMAM. UNUTMAMALIYIM."