darchelle || Steve Rogers

𝖨 𝗄𝗇𝖾𝗐 𝗒𝗈𝗎, 𝗋𝖾𝗆𝖾𝗆𝖻𝖾𝗋?

"İyi olacağım Darchelle."
Steve sabahtan beri söylediği cümleyi bir kez daha tekrar ettiğinde sıkıntılı bir nefes verdim.
"Onun peşini bırakacağını söylemiştin."
Steve sessiz kaldığında derin bir nefes vererek ellerimi yanaklarına çıkardım.
"Bencil biri değilim Steve, onu sevdiğini biliyorum ama sende biliyorsun ki o şu anda eskiden tanıdığın kişi değil.
Sana bir zarar gelmesini istemiyorum."
Steve hafifçe gülümseyerek elimi tuttu ve avuç içime derin bir öpücük bıraktı.
"Onun eskisi gibi olmasını sağlayacağım ve bunu yaparken bana hiçbir şey olmayacak, söz veriyorum."
Kafamı sallayarak ona sıkıca sarıldığımda Steve kollarını belime doladı.
"Artık gitmemiz lazım."
Steve kapıya doğru ilerledikten sonra bana doğru döndü.
"Babana söylemeyeceksin."
Onayımı almak istercesine konuştuğunda kafamı onaylar anlamda salladım.
Steve ve Natasha gece yarısı kuleden sessizce çıktıklarında onları duyan ve gören tek kişi bendim.
•
"Maria, bombaları aktive et."
Steve bağırarak konuştuktan sonra elini üniformasının cebine atarak Darchelle ile olan fotoğrafına bakarak hafifçe gülümsedi.
"Steve, eğer bunu yaparsan."
"Sana söylediğimi yap."
Maria'nın sözünü keserek bağırdığında ona doğru ilerleyen kış askerine baktı, Bucky onun dostuydu.
Steve arkası kesilmeyen yumrukları umursamadan kendini bıraktığında kış askeri durmak bilmiyordu.
"Sen benim görevimsin."
Kış Askeri yumrukları arasında konuştuğunda Steve hafifçe gülümsedi.
"Sen benim dostumsun."
Bucky'nin yumruğunun havada asılı kaldığı sırada gelen patlama sesiyle dengeleri bozuldu, Steve gözlerini kapattığında gördüğü yüzle gülümsedi.
Gelen bir patlama sesiyle ikisi de daha fazla ayakta duramadan düştü.
Steve Rogers ve Bucky Barnes artık suyun dibindeydi.
•
"İyi olacak."
Babam omzumu sıvazlayarak konuştuğunda gözlerimi diktiğim yerden ayırmadım.
İlk öğrendiğimde hastane koridorunda deli gibi çıldırmış, babamın zoruyla uyutulmuştum şimdi ise saatlerdir gözlerimi yere dikmiştim, hareket bile edemiyordum.
Steve uyanmıştı, uyandığını söylemişlerdi ama içeriye giremiyordum.
"Darchelle, artık gitsen iyi olmaz mı?"
Natasha omzumu sıvazlayarak konuştuğunda derin bir nefes vererek kapıya doğru ilerledim.
Yavaşça içeriyr girdiğimde Steve'in gözleri kapalıydı.
Yanındaki sandalyeye oturduğumda birkaç dakika sonra gözlerini açtı.
"Solundayım."
Fısıltıyla konuştuğumda gözleri bana doğru döndü.
"Darchelle."
Zorlukla gülümseyerek uzattığı elini tuttum.
"Ağlama."
Steve söyleyene kadar ağladığımın farkında bile değildim.
"Bir daha asla böyle bir şey yapma, asla."
İç çekerek ağlamaya başladığımda Steve'in yüzü hüzünle gölgelendi.
"Lütfen, lütfen daha fazla ağlama güzelim.
Üzgünüm, çok üzgünüm."
Kolundaki serumun izin verdiği kadar bana sarıldığında başımı boynuna gömdüm ve ona sıkıca sarıldım.
•
"Süper asker olduğumun farkındasın, değil mi?"
Steve'in söylediklerini umursamadan onu kalktığı yatağa geri itekleyerek oturmasını sağladım.
"Sende benim normal bir insan olduğumun farkındasındır Yüzbaşı ve inan bana her normal insan aşık olduğu adamın iyi olmasını için çabalar, özellikle o adam yaralıysa."
Steve hafifçe gülerek yanağıma ufak bir öpücük bıraktığında genişçe gülümsedim.
"İşte böyle uslu bir çocuk ol ve sevgilini böyle mutlu et."
Alayla konuştuğumda Steve beni nazikçe kendine doğru çekti.
"Başka yollarla mutlu etmeyi tercih ederim."
Gözlerimi büyüterek hafifçe dudaklarına vurdum ve geri çekildim.
"Sen gerçekten edepsiz bir adamsın Rogers, sanılanın aksine."
Steve omuz silktiğinde kapı tıklatıldı ve çok geçmeden babam içeriye girdi.
"Huysuz, yaşlı ve kesinlikle kızımla birlikte olmasından haz etmediğim Rogers'ı kontrol etmeye geldim."
Hızlıca konuşarak derin bir nefes verdiğinde yüksek bir kahkaha atarak kafamı iki yana salladım.
"Dahi,milyoner,zampara,hayırsever."
Anlamsızca Steve'e baktığımda o gülerek babama bakıyordu.
"Tam olarak aynı hızdaydı."
Babam göz devirerek yanımıza yaklaştığında gözlerim ikisi arasında gidip geldi, bir an babamın fırsattan istifade onu pataklayacağını düşünmüştüm, neyse ki düşüncelerim beni her zaman yanıltıyordu.
"İyi olmana sevindim dostum."
Babam sakin bir sesle konuşarak Steve'in omzunu sıktığında genişçe gülümsedim.
Çok geçmeden tekrardan söylenmeye başladığında göz devirerek onu odanın dışına itekledim.
"Hey, bu kule zaten benim."
Babam egosunu konuşturarak odadan çıktığında gözlerim Steve'e döndü.
"Bence artık bende kalkmalıyım."
Steve yataktan kalkmak için hareketlendiği sırada ona attığım bakışla hafifçe boğazını temizleyerek tekrardan yerine yerleşti.
"Evet, bence de biraz daha yatakta kalmalıyım."
Steve'e uzaktan bir öpücük göndererek yüzümdeki zafer sırıtışıyla odadan çıktım.
Koridorda kendi halimde mırıldandığım şarkılar ve belki de iki adamı da dize getirmenin verdiği zevkle dolaşıyordum.
Ne diyebilirdim ki, şu sıralar yaşamak için iyi nedenlerim vardı.
•
Yıllar sonra gelen bölüm hahshshsshdjd

Bu bölümü MelinaDadash askima adıyorum, kendisi uzun zamandır darchelle'in yolunu gözlüyordu ahahhdahjs