Asi

🎲 Ayrılık

Öksürüğüm yüzünden ikiside duyması başıma vurmama sebep oldu. Of Asi tam öksürme anını buldun ya helal olsun!

Dudağımı ıssırıp önce kızgın suratı ile dik dik bana bakan annemi, sonra endişelenen bir adamı.

Kabul ediyorum. Endişelenmesi hoşuma gitti. Genede ilgi odağı olmayı sevmem.

Konumuza geri dönelim. Annem yere sert basarak ilacımı ve suyumu getirdi. Sabah ilaç içmişdim ama eğer bunu anneme söyler isen daha çok kızar gibi bir ortamdayız. Şimdilik ek ilaç içebilirim.

Annemin verdiği ilacı su ile içip asıl odaklanmam gereken konuya geldim. Önümdeki adam babamdı ve bende tek bir duygu vardı. Yoğun hissettiğim bir duygu.

Kırgınlık.

Her zaman telefonda izlediğim dizilerde yada camdaki baba olan insanları izlemiştim. Hayaller kurmuştum. Babamı yok olarak bilsem bile istemiştim. Hakkımdı. Hakkım olan alındı.

Önümdeki anne dediğim kadına ise her Wattpad kitabı gibi bağırmam çağırmam gerek lakin yapamıyorum. Yada o kadının şuan beni "hayır kızımı sana vermem!" Demesi gerekiyor. Bu iki eylemde yok.

Wattpad kitabı değil mi bu?

Hasta olmayıp yeni abilerim ile evimde şakalaşmalar olması gerekmez mi?

Hayır. Şuan önümdeki adam zengin yada fakir olabilir. Genede bu bana bir şeyi uyandırmıyor.

İçimdeki yoğun karışmış duygular ile önümdeki adama babama baktım. Beni süzüyor, inceliyor. Üzülüyor yada acıyor.
Umarım sadece üzülüyordur.

Daha fazla bu ortamda olmak Rahatsız olarak yerimde kıpırdanmama sebep oldu. Artık babam olduğunu öğrendiğim şahıs anlamış olacak ki ayağa kalktı. Yüzümdeki gözleri birkaç saniye gezindikten sonra;
"Adın nedir?" Dedi, gülümseyerek. Sessiz kalıp bakışlarımı yere indirdim. Durumu anladı ve derin bir nefes çekerek "O zaman evimize gidelim mi?" Evimiz. Bu kelimeler bana çok yabancı geliyor. Önümdeki adam baya hızlı gidiyordu ve tedirgin. Bir şey söylediğinde kalkan kaşlarından anlayabiliyordum. Neyse şuan yanımdaki anne adayı ile biraz daha kalsam onu boğabilir ve hapse gidebilir gibi hissettiğim için kafa salladım. Başta şaşırdı. Sonra gülümseyerek "Güzel." Dedi.

Bakışları tekrar bedenimi bulunca yutkundum durumu anlayabiliyordum. "Aşşağıya kadar yürüyebilirim sanırım." Dedim.

"Evden alacak bir şeyin var mı?" Evden tek alabileceğim kazık galiba. Dost kazığı filan değil ciddi ciddi anamdan kazık yedim ya bu hayat heralde bana koymaz.

Yinede kesin konuşmayalım.

Daha kaçırılmadım.

Kaçırılsam da efsane olurdu. Aksiyon filan ama benim beden kaldırmaz gibi. Yarı yolda ölürüm. Kitapta burda biter. Kafa rahat.

Saçma salak düşünürken benden cevap bekleyen biri olduğu geldi aklıma.

"Evden alacağım bir şey yok ama bence kararınızı düşünmenizi tavsiye ediyorum." Kafası karışmış bir şekilde bana baktı.

"Ben hastayım. Bu zamana kadar nasıl benden uzak kaldınız ya gene kalın. Ben size mutluluk veremem. Sadece hüzün veririm."

Yanımda anne dediğim kadın sesli bir gülünce daha da kötü hissettim.

"Sana demiştim." Dedi eski annem.

"O sadece hasta." Diye devam etti. Suratıma baktı. Tekrar beni acıtmak için bir daha kelimeye basarak tekrar etti.

"Hasta." Bu kadar nasıl kötü olabilir? Genede bunu bir insana söylüyor. Kardeşi değilim. Çocuğu değilim. Arkadaşı değilim ama genede insanım ya.

"Yeter artık! Ne istiyorsun sen? Hasta olan senin kalbin. Kimse seni sevmedi ve sevmeyecek." Beni koruması hoşuma gitmişti. Eli ile evi gösterdi. "Bu evde tıkılıp kalacaksın." Dedi ve kolumdan yavaşça tutarak ayağa kaldırdı. Dış kapıya doğru yürürken. "Paramı ver!" Diye bir ses duyuldu ama ciddiye almadı.

Zar zor apartmandan inip arabanın arka koltuğuna oturdum. Arabada giderken camı izledim. Hiç dışarı çıkmadım evimin çevresini bile bilmediğim için camdan inceledim.

Artık içimden babam demem gerekiyor. Çünkü adam demem valla yordu.

Neyse işte yeni aday babam arabanın aynasından bakarak benimle konuştu. "Adını şimdi söylemek ister misin?"

"Asi."

"Asi." Diyerek ismimi tekrar etti. Başka bir konuşmaya geçti.

"Evde bazı kişiler olacak." Kaşlarımı tek bir çizgi haline getirerek

"Anlamadım." Dedim.

"Yani büyüklerin. Abilerin." Bende diyordum bu abi kısmı ne zaman gelicek?

Bütün gün bana verilen odadan çıkmayacağım için. İster evlerinde ejderha oldum beni etkilemiyordu.

Kafamı sallayarak "Anladım." Diyerek cevap verdim.

"6" kafamı kaldırarak aynadan bakan gözlerine bende baktım "6 ne oluyor."

"6 abin var. Biliyorum zor gibi geliyor lakin zor değil. Onlarla zamanla alışırsın."

"İnşallah." Dedim. Sadece tatmin etmek için öyle dedim. Kimse ile anlaşmak istemiyorum açıkcası. İstesem de onlar istemezler. Hayatlarına hemen giren birisine kucak açacaklarını düşünmüyorum.

670 kelimeeeee

Ne var ne yok? Hayat nasıl?

Neyse bir sonraki bölümde karakter tanıtımı yapmalı mıyım sizce? Aklımda var ama bilmiyorum.

Yazım yanlışım varsa özür dilerim. Görüşürüzzzz.