Uzunlar

0.3

🎼 Evdeki saat - Uzunlar V1

☬

Annem yanımda mezarlığın dışına doğru ilerken gözlerim her zamanki yerinde sabit kaldı. Büyük çınar ağacının arkasından, buraya her geldiğimizde beni izlediğine artık emin olduğum birine.

Sol kolunda bir, sağ kolunda iki tane siyah bileklik takan o kişiye.

☬

Bu seferki bakışları hepsinden farklıydı. Sanki içinde hem acı hem sinir bulunuyordu bakışlarının. Öncekilerin aksine inatla çekmedim gözlerimi gözlerinden. Meydan okurcasına kaşını kaldırdım. Artık bir şeylerin ortaya çıkması gerekiyordu.

Mesela bu şahsın kim olduğu?

Mesela bu şahsın neden beni izlediği?

Mesela neden sadece mezarlıkta izlediği?

Mesela neden havanın bu kadar sıcak olduğu?

Her neyse dedim kendi içimden, şimdi sırası değil.

Ama şahsın bu tarafa doğru gelmesi aksini iddia ediyordu.

Annemin koluna yapışmamla yüzünü bana dönmesi bir olmuştu. Yüzlerimizin arasında çok az santim vardı. Durdu. Durdum. Ne diyordum ben.

Önüme dönerek ilerlediğimde annemide kolundan tutmuş çektiriyordum ki şahıs önümüze geçerek bizi durdurmuştu. Ne diyeceğimi bilmiyordum açıkçası. Gerçi o da ne diyeceğini bilmiyormuş gibi havadaydı. Annem şahısı görünce ağzından ağır ağır bir isim dökülmüştü.

"Tekin."

"Merhaba Fulya abla. Uzun zamandır bu anı bekliyordum."

Ben olayı anlayamazken annem ağlamaya başlayınca sinirim artmaya başlamıştı. Aylarca buraya geldiğimde bizi izleyen bu kişiyi annem tanıyor muydu yani? Peki neden ağlıyordu?

Kafamda deli sorular.

Şahıs annemin ağladığını görünce bir adım daha yaklaşıp anneme dokunmaya yeltenmişti. Bir yandan da ismini söylüyordu. "Fulya abla."

Şuan neler olduğunun farkında olmasamda annemin önüne geçip şahısın anneme dokunmasına izin vermemiştim. Kimdi bu şahıs? Olayı neydi?

Şahıs annemin önüne geçtiğimi görünce kolumdan tutup ters çevirerek kendi bedenine yaslamıştı sırtımı. Küfürdü. Ağır küfürdü. Salaktı. Maldı. Yanlışlıkla film setine mi düşülmüştü? Bugün doğum günüm müydü? Bu bir süpriz miydi?

Bu sefer bağırarak söylemiştim sözlerimi. Bu şahıs kimdide elimi kolumu bağlamıştı kendi elleriyle?

"BURADA NELER OLDUĞUNU ANLATACAK MISINIZ?"

Şuan ne annem ne de şahıs bir şey söylüyor, hareket bile etmiyorlardı. Tek çırpınan bendim. Her şey şuan bilmem kaç derece hızla gerçekleşiyordu.

Kaçmaya yeltendiğimde ortamdaki sessizliği bozan şahıs kişisi olmuştu.
"Artık bi rahat durup şu çeneni kapasan mı?"

Aman Allahım dedim kendi kendime. Bu şahıs benimle nasıl konuşuyordu. Tabi ben bu durum karşısında susar mıydım? Evet sustum.

"Fulya abla. Ağlama lütfen sende. Zamanı gelince çıkacağım karşısına demiştim."

Annem bu sözler üzerine daha çok ağlamıştı. Ağlıyordu lakin bir yandan da ağlamalarını bastırmaya çalışıyordu garibim.

"Başarabilirsem çıkmayacağım demiştin."

Şahısa göz ucuyla baktığımda o da göz ucuyla bana bakmıştı. Yüzlerimizin arasında çok az santim vardı. Durdum. Durdu. Yine ne diyordum ben.

Şahsın üzgün olduğu her halinden belliydi. Bir o kadarda sert görünümü ve öz güveni sarmalamıştı onu. Ben yüzünü izlemeye başlarken o da ne diyeceğini belirlemeye çalışıyordu. En sonunda döküldü ağzından kelimeler.

"Ben..." Dedi. "...ben başaramadım."

Dokunsam ağlayacak bir haldeydi.

Noluyordu bu aşağılık yerde?

Annem bir ümitle bakıyordu şahısa. Şahsın ağzından çıkanları kulakları duyunca daha da hüzün kapladı içini. Yani içini göremiyorum sanırım öyleydi.

Kafamdaki düşüncelerden sıyrılıp olayın ciddiyetine odaklanmaya çalışıyordum. Lanet olsun ki bildiğim bir halt yoktu ki. Ciddi bir konuda bile ciddi durayim.

Şahıs kafasını yerden kaldırdı. Gözlerini gözlerimle buluşturdu. Gözlerinin içi parladı. Beynim 'error' diyordu. Ne oluyor diyordu. Neden gözleri ışıldadı diyordu.

"Son umudumu almaya geldim. Ve alıp gidiyorum Fulya abla." Dedi gözlerini ayırınca. Annem kafasını salladı bu duruma sadece.

Hiçbir şey anlamamıştım.

Tek anladığım şey bu şahsın son umudu olduğumdu.

☬

Hikayelerin yarım kalmaması dileğiyle ,)

Bu benim değil,
bizim hikayemiz.

Hikayemizi yükseklerde oluşuna şahit olmak için oy verir misiniz?