ZEHİRLİ SU YILANI

~ 3. BÖLÜM - GÜNLÜK ~

Tuğkan - Sokakta Depresyon (Akustik)

Liva Akel'in güncesinden..

11/01/23
(Bugün)

Merhaba anneciğim.
Seni çok özledim..
Kızın birşey yaptı.
Birini yakaladı.
Babamın katilini..
İntikam planımı hazırlıyorum.
Yakında büyük şeyler olacak.
Tanrı'm beni korusun.
Kendine ve babama iyi bak...
(Hâlâ yaşıyorum..)

***

Depoya doğru ilerledim.
Onun kaçırıldığı anlaşılmıştı.
Ama kaçıranın erkek olduğunu düşünüyordu herkes.

Zavallı insanlar, daha benim gücümün farkında değillerdi. Ama yakında öğreneceklerdi.
Hemde onlar için kötü bir şekilde...

Elimdeki yemek tepsisi ile depoya giriş yaptım. Kapıyı araladım. İçerisi karanlıktı. Işığı açtım. Yabancı uykusundan uyandı. Gözlerini kıstı açılan ışıkla. Yanına doğru ilerledim. Tepsiyi önüne, yere koydum yavaşça.

"Birşeyler ye hadi." Dalga geçtim. Elleri bağlıydı çünkü. İstese de yiyemezdi. Gülümsedim.

Özür dilerim anne. Eskiden bu kadar kötü değildim. İnsanlar beni kötü yaptı. Bana kızma...

Ellerini çözsem ne olurdu? Beni öldürmeye çalışır mıydı?
Derin nefes aldım.

"Seni arıyorlar. Ama benim erkek olduğumu düşünüyorlar tabi. Ne kadar cinsiyetçi bir yaklaşım.. Seni bu hâle getirenin bir kadın olduğunu öğrenseler akıllarını kaybederler sanırım..."
Yanıt vermedi.
Gözlerini gözlerimden ayırmadı ama.

Bende ayırmadım.

"Şimdi ellerini çözeceğim. Ve sen de sakince yerinde oturmaya devam edeceksin."

Dudağının kenarı kıvrıldı.

"Kural 2: Liva Akel'e zarar vermeye çalışma, ki istesen de veremezsin."

Gülümsemesi genişlerken kaşlarını kaldırdı. Arkasına geçtim ve ellerini çözdüm. Gözlerim sırtındaki yaraya kaydı. Çok kötü durumdaydı gerçekten. Umarım mikrop kapmaz...

Bileklerine acıyla dokundu.

Öne doğru adımladım. Tam karşısına geçtim.
Gözlerini gözlerime dikti. Gözümle yerdeki tepsiyi işaret ettim.
Tepsiye baktı.
Ayağa kalktı birden.

Normalde eski ben olsaydım geri adımlardım, fakat şimdi eski ben yoktu. Çenemi yukarı kaldırdım.
Omuzlarımı dikleştirdim.

Bana doğru bir adım attı.
Neden bana doğru adım atmıştı?
Bana birşey yapabilirdi. Tetikte olmam gerekiyordu.

Ama o eğildi ve yerdeki tepsiyi aldı.
Geri yerine oturduğunda tepsideki yemekten yemeye başladı.

"Umarım içinde zehir yoktur."
Aaa aklıma bu gelmemişti, keşke koysaydım bak şimdi içimde kaldı.

"Sabrımı sınama, elindeki yemeği alırım aç kalırsın."

"Kimsen yok mu senin?" Diye sordu ne alakaysa. Niye şimdi eski defterleri açmıştı? Babamı zaten o öldürmüştü. Annemin de ölü olduğunu bildiğine göre sorduğu soru ne anlamdaydı?