17. BÖLÜM

38.1K 1.1K 1K
                                    

Selam güzellerim nasılsınız?

Gecikme için üzgünüm. En son yerde şarkıyı açarak okuyun 🥺🤍

Aşklarım bölüm istiyorsunuz haklısınız ama babam rahatsız. Ameliyat oldu, ara sıra yazma fırsatım oldu ve bölümü anca yazabildim. Son okunmasını yapamadım, umarım yanlış yerler olmaz.

Sizi seviyorum. Başka sorularınız varsa eğer İnstangramdan soru cevap yapıyorum.
İnstangram: sedawattpad

Twitter: eskimezdefter yazarak beni takip edebilirsiniz. #yüreğimdavacı #eskimezdefter hashtagleriyle size daha kolay ulaşabilirim.

Twitter da ve instangramda buluşalım! ❤️

eskimezdefter

"💧" Bu aslında göz yaşı bu arada kskssks

Şarkılar:, Cem Adrian, Viran
Melike Şahin, Nasır
Xece, Lorî

Sınır: 520 VOTE 1.2 Yorum. Lütfen boş yorum yapmayın.

17

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

17. BÖLÜM, " Lorî lorî lorîka min."
(Nenni, nenni yavrum nenni.)

💧

Bu oyunu kim başlattı bilmiyordum ama bu oyunu başlatan kişinin sonunu ben kendi ellerimle getirecektim. Baran Güneş'i kucağıma verip temkinle dışarıyı kontrol edip tekrar yanıma gelmişti. Güneş çok korkmuştu ve susmuyordu. Baran bana bakıp ellerini Güneş'e uzattı ve onu kucağına alıp sırtını okşadı.

"Geçti dayıcığım, geçti kurban olduğum korkma... Korkma canım benim..." deyip Güneş'in yanağını öptü.

"Tehlikeli olmaya başladı, gitmemiz gerek Evin. Biliyorum bana kırgınsın ama canından önemli değil ve benim bunu düşünmem gerek. Hayatta en değer verdiğimi kaybedemem." diye mırıldandı.

"Baran, korkmuyorum. Öldüren öldürsün sıkıyorsa." dedim umursamayarak. Baran bir of çekti. Kestane rengi kahveleri öfkeyle gözlerimi buldu. "Az önce korkuyordun Evin nasıl dakikalar sonra korkmadın?" diye soran Baran sinirle homurdandı.

İkizler burcu olmak bunu gerektirirdi. "Ben ikizlerim..." dedim.

"He sen o yüzden bu kadar dengesizsin." diye mırıldandığını duydum. Yanımda duran yastığı ona fırlatmak için havalandırdım ki. Güneşi görmemle yavaşça yerine koymak zorunda kaldım.

"Geliyor musun? Gelmiyor musun?" diye sordu ciddi bir sesle. Oflarken kafamı salladım pes ettim. Gidecektim.

Baran gülümserken, "Hazırlan da çıkalım. Güneşin her şeyini al." diye hatırlattı. Yataktan kalkıp yatağımın yanında duran bebek çantasını aldım ve bütün işlerimi halledip evden çıkmıştık. Güneş'i kucağımda uyutmaya çalıyordum ama ne oldu anlmamıştım normalde beni görüp usulca uyurdu fakat bugün hiçbir şekilde kollarımda uyumuyordu.

YÜREĞİM DAVACI | TAMAMLANDIHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin