YÜREĞİM DAVACI | TAMAMLANDI

FİNAL

Ne hasta bekler sabahı,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.

Geçti istemem gelmeni,
Yokluğunda buldum seni;
Bırak vehmimde gölgeni,
Gelme artık neye yarar?

Bu şiir Necip Fazıl'ın Beklenen adlı şiiridir. *

FİNAL bölümünde sizlerleyim. Umarım iyisindir.

BU KİTABA SON KEZ OY VERİR MİSİN? VE 1 YORUM DAHİ YAPARSAN ÇOK MUTLU OLURUM, SİZİN DUYGULARINIZ BENİM İÇİN ÇOK KIYMETLİ ❤️

Buraya bitiş tarihinizi yazar mısınız? 30.07.2023 22.08

⚖️

Zaman her şeyin ilacı derler, doğruymuş. Koskoca 5 ayı geride bırakmıştık. Baran'ı affedeli aylar olmuştu, Duygu olmasa belki ona kırgınlığım, kızgınlığım geçmezdi ama Duygu söz konusu olduğunda beynim duruyordu. Baran'a hâlâ aşıktım, seviyordum ne kadar kızsam da kalbime söz geçiremiyordum.

Bu süreçte hem Baran'ın sorunlarıyla ilgilenmiştim hem de Duygu'yla.

Baran'ın kalp rahatsızlığı ileri derecede artmıştı. Ve aşırı zor zamanlardan geçiyorduk ikimizde. Stres olmaması, üzülmemesi hatta heyecanlanmaması gerekiyordu yoksa aniden kalp krizinden onu kaybetme riskimiz olduğunu doktor açıkça söylemişti.

Biz de geçen hafta bir karar almıştık minik bir kasabaya taşınacaktık, hem Baran stres olmayacaktı hem de ben Duygu'yla daha fazla ilgilenecektim.

Baran Duygu'yla beraber ekmek almaya gitmişti ben de kahvaltı hazırlamış ikisini bekliyordum. Baran'ın sesini duyduğumda geldiklerini anladım. "Babacığım dur bebeğim," diye uyarıyordu Baran Duygu'yu.

Kapıyı açmasına izin vermediğini anladığımda koşar adım kapıya ilerleyip kapının kolunu aşağı indirip kapıyı açtım. Baran'ın gözlerine parmaklarını bastırıyordu.

Baran aslında parmaklarını çekerdi ama onun da hoşuna gidiyordu bu durum Duygu sürekli onun ya sakallarını çekiştirip duruyor ya da onun kollarının arasında maç izliyordu.

Baran kızına da hayali olan Beşiktaş formasını alıp dün geceki maçı izletmişti. Gerçekten kimse onun kadar bağlı değildi şu maça, bazen beni delirtiyor televizyonun kablosunu çekmekten başka bir şey bıraktırmıyordu.

Kollarının arasında olan Duygu'yu kendi kollarımın arasına aldım. "Ma ma." dediğinde göz devirdim. Kızım iki kelime tek biliyordu birincisi mama, ikincisi ise baba kelimesini söylüyordu. Sürekli Şiyar ona bu kelimeleri öğrettiği için ona da geçen gün kızmıştım.

"Acıkmış." diye mırıldandığımda Baran ayakkabısını çıkarıp içeri geçerken kapıyı kapattı.

Mutfağa girip sandalyeme oturdum. "Sütten ne zaman kesmeyi düşünüyorsun?" diye sordu Baran üstümü sıyırdığımı görürken, "Şu an değil anne sütü faydalı, ek gıda vermek istemiyorum, biraz daha zaman geçsin sonra ek gıdaya başlarız." dedim net bir şekilde.

Duygu sütünü içerken, Baran da karşıma oturmuştu. Artık emzirirken yemek yemeye alıştığım için zorlanmıyordum. "Evi tuttun değil mi?" diye sordum çayımdan bir yudum alarak. Kafasını aşağı yukarı salladı. "Tuttum." dedi beni onaylayarak.

"Ne zaman taşınırız hemen gidelim...Burada artık nefes alınmıyor." dedim net bir şekilde.

"Şirketin işlerini halletmeye çalışacağım, sonra kolileri falan hazırlarız gideriz artık Mardin'den." dediğinde rahatça nefes alıp verdim. Sonunda gidecektik. Gerçekten hayatımızda aldığımız en iyi karar buydu.