YÜREĞİM DAVACI | TAMAMLANDI

ÖZEL BÖLÜM

Uzun bir aradan sonra selammmm özel bölümle sizlerleyim keyifli okumalar ❤️

Zamanım oldukça özel bölümler yazıp atacağım ❤️

Keyifli Okumalar ❤️

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum bebeklerim ❤️

🥀

Bir cümle ne kadar canını yakarsa bir insanın o kadar canım yanıyordu. Yıllar olmuştu... Yıllar geçmişti, benim acım niye geçmemişti? Yarım kalmışlık hissi niye vardı?

Baransızlık çok zordu, hiçbir zaman öleceğini düşünmemiştim hatta ben ilk ölürüm diye düşünmüştüm. Abim bana niye öyle bakıyordu? Niye gözlerimin içine bakınca gözleri doluyordu?

"Çıkalım mı? Kötü görünüyorsun." dedi Civan abim, gülümseyip kafamı iki yana salladım. "Eşyaları alacağım, sen Duygu'yu aşağı indirir misin?" diye sordum. Temelli Mardin'de kalmaya karar vermiştim, Duygu da amcaları, dayılarıyla daha fazla zaman geçirecekti.

"Tamam canım ben Arjin'e teslim edip yanına gelirim." Sadece kafamı salladım ağırca.

Abim evden çıkarken son kez odaları dolaştım, yatak odama yıllardır girmeyip bugün adım atabilmiştim.

Bugün Baran'ı da ziyaret edecektim, Duygu'yu Avşin'e emanet edip gitmem gerekiyordu.

Çok özlemiştim.

Baran'ı çok özlemiştim.

Bir insanı ne kadar çok özleyebilirdim bilmiyorum ama ben hasret kaldığım kokusunu içime çekmeyi çok özlemiştim. Onunla uyanıp onunla kalkmayı.

Onunla kavga etmeyi bile özlemiştim.

Sesini unutmak, sevdiğin adamın sesini unutmak nasıl bir duygu anlatsana diye sormuştu bir yabancı.

Aklım almıyordu onun sesini nasıl unutabilirdim bilmiyordum. Bazen son kez morg odasına girdiğim aklıma geliyordu onu son görüşüm ve son öpüşüm geliyordu aklıma...

Baran ölmüştü sözü hiçbir zaman bu kadar ağır gelmemişti. Onun ölmesiyle birlikte ben de ölmüştüm. Onun atmayan kalbine gömmüşlerdi beni.

Her zaman insanoğlunun öleceğini biliyordum ama sevdiğim adamın ölümü beni derinden etkilemişti ben onsuz nasıl nefes alırdım diye sorardım hep kendi kendime ama alıyordum.

O karanlığa hapis olurken ben gökyüzünü görebiliyordum.

Gökyüzüne bile bakmak benim için çok önemli olmuştu. Baran'ın yapmak isterdiği hiçbir şey gerçekleşmemişti. Duygu büyümüş ve babasını bir kez olsun görememişti.

Civan abime baba diyordu.
Civan abimi babası bellemişti.

Ona kızamıyordum, babasızlık ne demek bilirdim. Baba sevgisi görmemiş bir kız çocuğu olarak büyümesini istemiyordum. En azından biraz da olsa sevgi beslerdi abime...

Bu bazen ağır gelse de bunu sindirmem kısa sürmüştü. Duygu nasıl mutlu olursa onu yapacaktım.

Son kez eve bakıp aşağı indim. Duygu Civan abime sarılmış kahkaha atıyordu. Civan abim onu belinden tutup döndürüyordu. "Anne bak babam beni döndürüyor." Gülümseyerek onları izledim.

"Hadi gidiyoruz abi biraz hızlı ol." derken abim Duygu'yla beraber bana doğru ilerlemişti. Ben şoför koltuğuna ilerleyip oturmuştum. Abim ve Duygu arka koltuğa geçip oturdu. Duygu Civan abimin bacağına oturup ona sıkıca sarıldığını gördüm dikiz aynasından."Sizi konağa bırakıp Baran'ın yanına gideceğim." derken yola bakmaya özen gösteriyordum.