Gri Hayat

37.

14 YIL GEÇTİ ARADAN;

14 yıl geçti aradan. Zaman hızlı akıyor işte bilemiyoruz değerini. Ben Asel'imi kaybedeli, 14 yıl geçti. Onsuz geçen boş 14 yıl. Aşırı dozdan kaybettim onu. Aptal Güneş'in aptallıkları yüzünden öldü Asel. Asel öldüğünde ne olduğumu anlamıştım. Siyah. Evet siyahtım. Koskocaman bir karanlık, içinde kötülükler barındıran.

Ela ve Can evleneli 6 yıl oldu. Hakikatli çocukmuş. Torunum var 5 yaşında. Ki ben çocuklardan haz etmeyen ben. Şimdi o küçük meleğin anneannesiyim. Adını Asel koydular. Benim kadınımla alakaları yok halbuki. Her hafta gidiyorum onun yanına. Bazen bir kez, bazen üç hatta bazen beşi bile buluyor. Ona özlemim hiç geçmez. O benim hep ilkimdi. Herşeyde ilkim.

Artık pek umursamaz biri oldum. Detaycı olmayı, olayları didik didik edip insanları bunaltmayı bıraktım. Boş kuruntulara düşmeyi, kafamda senaryolar yazıp onlara inanmayı bıraktım. Asel'i bunlar yüzünden kaybettim. O olmadan, zordu ama insan alışıyormuş meğer. Başa çıkamam sanıyordum, ama Ela benim en büyük destekçim oldu.

Deniz ve Sima'nında emeği büyüktü. Evlenmişlerdi, henüz yeni evliler ve ben Asel'in yokluğuna dayanamayıp Deniz'in kapısına dayandım. Ona sarılıp ağladım çünkü o benim dostumdu. Gerçek bir dost. Hala benimle olan dostum.

Kafenin durumu ise, battı. Ben batırdım. Asel'den sonra orada olamazdım artık. Heryerde onun izi varken olmazdı. Kafemi yaktım. Gerçekten ateşe verdim orayı. Başka biryer açtık sonra. Babamın bana bıraktığı mirasıda bitti, yeni açtığım kafe tutmasaydı eğer gerçekten çok dara düşecektim. Ama işler tahmin ettiğimin dışında çok iyi gitti ve yine eskisi gibi meşhur biryer oldu. Hatta eskisinden daha meşhur bir yer. Her sabah gelen müşterim gelmiyor artık. Ve kafede rengarenk.

Eskiya ait hiçbirşey kalmadı neredeyse, insanlar dışında. Bundan sonra yapacağım hiçbişey kalmadı, ölümü bekleyeceğim.

Herkes bir rota tutturdu artık hayatında. Ve şuan karşımda Deniz ve Sima'nın meyvesi Edige var. Benimle beraber çöreğin hamurunu yoğuruyor.

Geriye gidemiyoruz birdaha, bu yüzden anın tadını çıkarın diyorlar. Öyle diyorlar çünkü güzel hatırlayın. "Evet benim güzel bir hayatım oldu." diyebilin diye.

Herşey elbet geçiyor, dünyadaki en kötü şey olan ölüm bile geçiyor. Zamanla alışıyorsunuz. Her zaman güzel olmuyor elbet ama, düzeliyor.

Hiçbir şeye gereğinden fazla sevinmek, aynı zamandada hiçbir şeye gereğinden fazla üzülmemek gerekmiş. Eğer hala bunu anlamadıysanız, hayat bunu size öğretecek elbet.

Çöreği fırına sürdüm, ölene dek bu insanlara hizmet edeceğim. Hayat böyle, bir şekilde yaşayıp gideceğiz işte.

Biraz hislenerek, hissederek yazılan bir final oldu. Hikaye burada bitmiştir, hepinize hayatta birer birer başarılar..