Bizden Olsun İsterdim ||yarı texting

2.0

Ben Hala Vazgeçmedim
Skapova

-

Tenim, ıslak zeminde oturmaktan buz kesmişti. Arkada çalan şarkı ve ardı ardına gelen hıçkırık sesleri bir türlü bitmek bilmiyordu. Dövülmekten beter edilmiş gibiyim. Dünyanın en büyük eziyeti benim için bu çocuğun hıçkırıklarını dinlemekti. Sanki oda bunun farkındaymış gibi daha da içli ağlıyor belirli aralıklarla krizlere giriyordu.

Bencil miydim ben? Evet.

Bencildim.

Sırtımı yasladığım kapının arkasında ağlayan çocuk farkettiriyordu bana bencil olduğumu. Bencildim. Çünkü içimde ona karşı acıma hissi yoktu. Ben sadece kendime acıyordum. Bencildim. Çünkü sadece kendimi düşünüyordum. Açamıyordum kapıyı, onu görmek kendimden iğrenmeme sebep oluyordu.

Bizzat suçlu bendim. O değil. En yakın arkadaşına aşık olan bendim. O değil. Kendi kendine gelin güvey olan bendim. Umutlandıran o değildi. Ben kendim herşeyi çok fazla büyütmüştüm kafamda. Gerçekten. Gerçekten yazık bana.

Ne gerek vardı tüm bunlara. Ona aşık olmasaydım aramızın açılması belki bu kadar yıpratmazdı beni. Sadece en yakınımı kaybettiğim için gözyaşı dökerdim. O çocuk başkasına aşık diye ağlamazdım. Devam ederdi hayatım sekteye uğramazdı. Ne de olsa alışkındım yakınlarımı kaybetmeye.

Böyle düşününce, bütün suçu üstlenip hayatıma devam etmem gerekiyormuş gibi hissediyordum. Kalkıp kapıyı açıp sarılmam gerekiyordu arkadaşıma, onu sakinleştirip, gerekçelerini dinlemem gerekiyordu sonrasında affedicektim onu ve hayatımıza devam edicektik ama ben istemiyordum. Galiba kendimi çok fazla şartlandırmıştım ondan uzak durmaya.

Karanlıkta bir noktaya dalmış öylece gitmesini bekliyordum. Ama varlığı halâ arkamdaydı. Ağlıyor, hıçkırıyor ve  özür diliyordu. Gecenin bir vaktiydi ve ben komşuları bile umursamıyordum. Gelsinler. Hatta kapımdakini de alsınlar. Umrumda değildi. Neredeyse yirmi dakikadır buz gibi zeminin üstünde çıplak bacaklarımla oturuyordum soğuğu kaptığıma emindim. Kim bilir o ne haldeydi? Mermer zeminin benim altımda ki parkeden çok saha soğuk olduğu kesindi.

Sadece hıçkırık sesleri olsa iyiydi. Ben ona ağlamayı kes diye bağırdığımda, tekrar hıçkırıp titreyen sesiyle 'Tamam, tamam müzik açarım duymazsın sesimi.'Demişti. Tek bir göz yaşım onun tek bir cümlesine bakmıştı.

İlk başta bizi nasıl etkiler şarkısını açmıştı. Birkaç saniye nefeslenip şarkıya eşlik etmeye başlamıştı. Bazı yerlerde hıçkırıyor lakin hemen toparlıyordu. Bir diğer olay ise, şarkı sözlerini değiştirmesiydi.

Anlayışsız, bencilim

Çok fazla içerim

Beynim hep uyuşuktur

Hep kendimi seçerim

Sense hep çok güzeldin

Hep doğruyu seçerdin

En büyük yanlışın, elbette ki bendim

Tekrar bir hıçkırık sesi geldi. Ama bırakmadı yinede söylemeyi. O ağlıyordu durmadan, artık bende ağlıyordum sessizce.