Célèbre ↠ a.i & m.c ✔️

Part 32

Alice POV

Ik word langzaam wakker als ik wat gekraak hoor. Ik frons even mijn wenkbrauwen en blijf gewoon liggen waar ik lig. Het gekraak stopt, maar gaat niet lang daarna weer verder. "Kan je niet even stil zijn Luke? Er slapen nog mensen." Hoor ik iemand zachtjes sissen. Ashton. "We zijn allemaal wakker. Behalve onze prinses hier." Hoor ik Luke zuchten. Ik hoor een geluid van een telefoon afgaan. Het blijft even stil. "Kijk, ik heb ook dat stomme sms'je gekregen wat Mike en Nora ook hadden. Het moet er iets mee te maken hebben hoor." Zucht Luke. "Wat?" Hoor ik Michael vragen. "Laat mij eens lezen." Waarschijnlijk geeft Luke de mobiel aan Michael. Het is weer even stil. "Het is inderdaad hetzelfde berichtje." Zucht Michael. 

Niet veel later open ik langzaam mijn ogen. Ik ga rechtop zitten en wrijf even in mijn ogen. "Goeiemorgen" zegt Nora en kijkt me glimlachend aan. Ze zitten met z'n alle bij elkaar. Ik glimlach even terug en kom bij ze zitten. "Goeiemorgen" zeg ik. "Zullen we anders alvast zo gaan lopen?" Stelt Ashton voor. "Des te eerder komen we misschien iets tegen" gaat hij verder. "Maar we hebben nog niet eens wat gegeten!" Roept Michael verontwaardigd. "Dat komt omdat we geen eten hebben Mike!" Zucht Luke. "Laten we gaan dan"

Nadat we al onze spullen hebben gepakt, lopen we het huis uit en komen we weer in het straatje van het dorpje terecht. Het ziet er nu een stuk minder eng uit. We lopen het dorp uit en komen bij een grote lange weg. "Laten we gewoon de weg volgen." Zegt Michael. Iedereen knikt. 

Hoe langer we lopen, hoe meer mijn voeten pijn beginnen te doen. "Kunnen we even een pauze nemen?" Probeer ik. De anderen schudden hun hoofd en lopen verder. Ik zucht en begin verder te lopen, ondanks dat mijn voeten zo pijn doen. We blijven maar lopen. Er lijkt geen eind aan te komen totdat we iets zien. "Ga me niet zeggen dat daar een tankstation is" zegt Michael. Je kan de hoop in zijn stem goed horen. "Het is een tankstation!" Gilt Nora. Nora en ik maken even een kort vreugdedansje. Want een tankstation, dat betekend eten en drinken!

We lopen het gebouw binnen en pakken gelijk eten en drinken. We rekenen alles af. "Hoe ver zijn we van LA af?" Vraagt Ashton aan de man die achter de kassa zit. De man begint te lachen. "Dat is echt nog wel een heel eind hoor jongens" zegt hij. Als hij onze teleurgestelde gezichten ziet kijkt hij ons verbaast aan. "Zijn jullie met de auto?" Vraagt hij. "Nee, het is een lang verhaal maar we zijn hier lopenD gekomen" zucht Michael. De man kijkt ons eerst even verbaast aan, maar zijn blik veranderd al snel in een glimlach. "Zoeken jullie een auto. Ik verhuur er een paar namelijk." Zegt hij. Ik slik en kijk de anderen aan. De laatste keer dat we iemand hebben vertrouwd eindigden we in een spookdorpje. Ik denk dat we dat niet weer moeten doen. "Euh- zouden we even naar de auto mogen kijken?" Vraagt Ashton. De man knikt. "Als je even een momentje hebt, dan roep ik even een collega van me, zodat hij even mijn plek hier kan overnemen."

Niet veel later lopen we samen met de man naar de achterkant van het tankstation. Daar staan een aantal auto's naast elkaar geparkeerd. "Aangezien jullie met best wat mensen zijn, lijkt deze auto perfect voor jullie." Zegt hij. Hij wijst naar een zilveren auto. "Mogen we hem even bekijken?" Vraagt Ashton. Gelukkig heeft hij ook door dat we nu extra voorzichtig moeten zijn. De man knikt. Ashton, Luke en Michael checken alle drie even goed de auto. Want we willen niet ineens pech hebben. "Het lijkt me in orde." Zegt Luke. De man knikt.

Nadat we de zaken hebben geregeld, wat overigens heel netjes allemaal ging, leggen we onze spullen in de achterbak. Net zoals vorige keer pak ik mijn fleece deken eruit. Waarom heb ik daar niet aan gedacht toen we in dat enge huis sliepen?! "We hebben een auto!" Roep ik blij. We knuffelen elkaar even. Daarna stappen we de auto in. Michael, Luke en Nora gaan achterin en Ashton en ik gaan voorin. "Eindelijk hoeven we niet meer te lopen!"

Nora POV

"Dit keer rijden we rechtstreeks door naar LA!" Roept Ashton door de auto terwijl hij de motor start. "Ash..," Hoor ik Luke zuchten. Ik kijk even naar de blonde jongen die zijn hoofd op z'n handen laat rusten. "We zijn net helemaal weg uit Ohio volgens mij, denk maar niet dat we direct bij LA zijn, hoor." "Luke, we zijn allang voorbij Ohio, dûh," Lacht Ashton hij draait even aan het stuur. Ik voel dat de auto begint te rijden. "We komen zo wel bordjes tegen." Ik kijk even langs Michael heen door het raam. Direct zie ik al de 'bewoonde' wereld voorbij komen. Ik begin te glimlachen. Eindelijk zijn we dan weg uit dat vreselijke spookdorp! "BORDJE!" Gilt ineens iemand door de auto. Alice. "Wat? Waar? Waar? Waar?" Roept Ashton terug. "We zijn vlakbij Kansas City!" Een vreugde kreetje verlaat Alice haar mond. "Dat meen je niet?" Vraagt Michael verbaasd. "Ja!" Gilt Alice opnieuw. "Jezus, de prinses moet haar krijs stem eens heel even gaan dimmen, we zijn nu wel vlakbij Kansas City, maar we zijn nog lang niet in LA! Geloof mij maar!" Moppert Luke geërgerd. Direct verkoopt Michael hem al een stom tegen zijn been. "Doe niet zo stom Luke! Jij bent toch ook blij dat we eindelijk uit dat spookdorp zijn? Nietwaar?" Luke is even stil. Vervolgens verlaat een zucht zijn mond en draait ie zich zover ie kan zijn rug naar ons toe en kijkt weer naar buiten. "Alsjeblieft guys, bewaar de vrede." Waneer Ashton dat gezegd heeft begint Luke weer te bewegen en graait met zijn hand in zijn jaszak waar hij vervolgens een paar witte oortjes uit haalt die hij vervolgens in zijn oren doet en z'n telefoon er op inplugt. Dan draait hij zich weer om. "Die is ook niet te genieten, vast slecht geslapen." Mompelt Michael. Ik begin te lachen. Waarschijnlijk hebben Ashton en Alice het ook gehoord want die beginnen ook te lachen. "We hebben allemaal slecht geslapen, maar Luke is wel extreem erg zeg." Lacht Alice ze draait zich om naar Michael en mij. Ineens bekruipt een vervelend gevoel me. Het is niet oké dat wij nu zo praten over Luke, die nu niks hoort omdat ie zijn oortjes in heeft met muziek. Het voelt gewoon niet fijn, ik heb nooit van roddelen gehouden.. "Okay, mensen, nu het plan. Wat doen we als we in Los Angeles zijn?" Opper ik dan maar. "We gaan naar dat aderes." Zegt Mikey logisch. "Nee, joh." Mompel ik sarcastisch met een klein lachje. "Noor heeft wel gelijk, we moeten een slim iets bedenken. En we moeten goed nadenken bij onze keuzes." Zegt Alice. "Waar haal jij deze wijsheid ineens vandaan Al?" Vraag ik lachend. "Kijk Noor," begint Alice weer lachend. "Toen wij nog thuis woonde, en we hadden onze eerste tour weet je dat nog?" Ik knik. "Toen stonden we op het vliegveld en toen moest mama zo erg huilen en toen zij ze dit tegen me, toen jij al door die poortjes was: 'Alice, maak geen stomme keuzes, je weet nooit wat je te wachten staat, en zoveel mensen kunnen je pushen maar je moet nooit naar hun luisteren, alleen naar je jezelf. Correctie; je hart.'" Mijn mond zakt open. Heeft onze moeder dat echt gezegd? Onze moeder was precies Alice. Ze hadden dezelfde gedachten en hadden altijd het motto in hun dat je het leven moet leven zolang dat kan. Nick leek daar in tegen ontzettend veel op onze vader. Geobsedeerd door voetbal en ze wilde beide het liefst alles tegelijk. En ik.. Ik zat er tussenin. Ik had eigenschappen van m'n moeder, en m'n vader. Alice en ik leken dan wel misschien veel op elkaar, maar we zijn altijd al verschillend geweest. "Daarvan hebben we allemaal geleerd, we moeten niet iedereen in vertrouwen nemen." Zegt Michael. Ik voel dat hij mijn hand vast pakt en daar even in knijpt. "Misschien moeten we ons opsplitsen? Waneer we met z'n vijven zijn valt het wel te veel op? Of zie ik dat nou verkeerd?" Zegt Alice dan ineens. "Dat is niet eens zo slecht idee Al." Michael begint te grijnzen. 

—-

Vote?

Comment?

Follow? 💘