Célèbre ↠ a.i & m.c ✔️

Part 42

Alice POV

Niet veel later staan Ashton en ik weer voor het ziekenhuis. "Nou, ik ben blij dat je niet heel lang in het ziekenhuis hebt moeten blijven." Zeg ik. Ashton glimlacht even. "Kom laten we naar de auto gaan." Zeg ik en begin over de parkeerplaats heen te lopen. Dan pas merk ik dat Ashton niet met me mee loopt, maar nog steeds op de plek staat waar hij net ook stond. "Ash?" Vraag ik verbaast en begin terug te lopen. "Wat is er aan de hand?" Ashton zucht even. "Alice, denk je dat de anderen het redden?" Vraagt hij zacht. Je kan zien dat hij alle hoop heeft opgegeven. "Tuurlijk redden ze het!" Zeg ik. Ik leg een hand op zijn wang. Ashton kijkt me aan. "Natuurlijk redden ze het" herhaal ik nog één keer zachtjes. Eerder om mezelf te overtuigen. Zouden ze het wel redden? Ik kijk Ashton weer aan. Hij legt voorzichtig zijn handen op mijn heupen. Hij trekt me iets tegen hem aan. "Alice? Ik denk dat ik je iets moet vertellen." Zegt Ashton. Ik slik even en wacht tot hij weer begint te praten. Ik zie dat hij diep adem ademhaalt maar het blijft stil. "Ash?" Probeer ik. Ashton buigt zich voorover. Hij drukt zijn lippen zachtjes op de mijne. Ik sla mijn armen om zijn nek heen en zoen mee.

Na een tijdje laten we elkaar los. Ashton trekt me in een knuffel. "Ik hou van je." Hoor ik hem zachtjes zeggen. Ik begraaf mijn gezicht in zijn nek. "Ik ook van jou." Zeg ik. "Ik wou het je zo lang al zeggen, en ook met die zoen, ik dacht dat het niks voor je betekende. En toen zei Nathan dat-" ratelt Ashton maar ik snoer hem de mond door hem nog een kusje te geven. "Het betekende zo veel voor me Ash." Zeg ik en glimlach even naar hem.

Niet veel later lopen we hand in hand terug naar de auto. Ashton gaat deze keer achter het stuur zitten en ik ga op de passagiers stoel naast hem zitten. "Dus wat was je plan?" Vraagt Ashton. "Ik heb geen idee" mompel ik zachtjes. Het blijft even stil. Ashton legt even een hand op mijn been. "We kunnen alvast naar Nathan zijn huis gaan. Misschien zijn ze er al?" Stelt Ashton voor. Ik knik. Dat is misschien wel een goed plan. We doen onze gordels om en Ashton rijdt van de parkeerplaats af.

Nadat we een eind hebben gereden komen we aan bij Nathan zijn huis. We gaan de oprit op en nadat ik met zijn huissleutel, die aan zijn autosleutels vast zat, de deur heb opengemaakt lopen we de hal in. "HALLO?" Roep ik. Het blijft stil. "Misschien, slapen ze?" Probeert Ashton. Ik zucht. "Dit is hopeloos Ash." Zucht ik. Ik loop naar de woonkamer toe en laat me op de bank vallen. Ashton komt ook op de bank zitten. "Wat moeten we nu?!" Zucht ik. "We kunnen moeilijk terug gaan naar die achterbuurt." Ga ik verder. Het blijft even stil. Ineens staat Ashton op. Hij kijkt me aan. "We gaan iets doen wat we eigenlijk veel eerder hadden moeten doen. We gaan naar de politie."

Nora POV

Niet veel later, wat voor mij wel een uur leek de deuren stopt de auto. De deuren gaan open en de mannen lopen het busje in. Ik voel dat mijn ademhaling zich versnelt. Wat gaat er met ons gebeuren? Ik kijk Nathan even aan. En dan voel ik dat ik weer stevig beet word gepakt en het busje uit geduwd word.

"Waar zijn we?" Nathan kijkt zoekend om zich heen. "Geen idee." Piep ik. Ik kijk even rond me heen. Ik heb geen idee waar we beland zijn. Het lijkt wel op de middle of nowhere. "We komen nooit meer terug Nath, ik ben er nu wel vrij zeker van." Fluister ik. "Nora, zeg dat niet alsjeblieft." Ik voel dat mijn ogen weer vochtig worden. Dit word echt ons einde. Wat begon met iets kleins is zo groot geworden. Had ik al die tijd dan niet door dat het gevaarlijk was waar we mee bezig waren? Dat we gewoon letterlijk achtervolgd werden? Het is allemaal gewoon helemaal uit de hand gelopen. Maar wie wou ons dit aandoen? Wie wou er voor zorgen dat we alles op alles zette voor onze beste vriend? Zou Calum al gevonden zijn? En waar is Michael? Ik voel dat de eerste traan over m'n wang loopt. Ik hoop echt dat deze hele shit snel voorbij is. Als het überhaupt voorbij kan gaan.. "Noor, we moeten gaan lopen." Fluistert Nathan. "Ben je gek?" "Wat kunnen we anders doen? Hier blijven? Nora, ik woon al zo lang ik me kan herinneren in LA maar hier ben ik nog nooit geweest. Geloof mij. We moeten echt lopen. Ze hebben hier ons niks voor niks achtergelaten. Denk je niet?" Ik kijk Nathan even ongelovig aan. Ook durf ik niks uit te brengen. Misschien, heel misschien, kan hij toch gelijk hebben.

Luke POV

Ik sluit even m'n ogen en denk na. Wat moeten we doen? Calum is dan wel terecht, maar hem mee terug krijgen gaat ook nog zeker een hele klus worden. "Luke?" Ik word uit mijn gedachten gehaald door Michael die me bezorgd aankijkt. "Meestal heb ik voor alles een oplossing, ik loop vast." Ik zet mijn handen in mijn haar en kijk even naar Calum. "Het gaat echt niet goed met Cal Luke.." "Alsof ik dat niet zie." Snauw ik. Direct kijkt Michael me geschokt aan. "Sorry." Fluister ik zachtjes. Het valt weer even stil. "We kunnen ook gewoon..," begint Michael, hij kijkt me even kort aan. "Het gewoon doen, vluchten. Het is onze enige kans." Ik knik even langzaam. Hij heeft gelijk. "Hoe krijgen wel Calum ooit mee?" "Optillen?" Michael bijt op z'n lip. "Laten we het doen." Zucht ik uiteindelijk.

Wanneer ik langzaam de van de caravan open doe kijk ik om me heen. "Luke?" Hoor ik Michael achter me vragen. Michael heeft Calum vast, omdat ik ons moet verdedigen. En daarmee bedoel ik dat ik moet vechten wanneer het nodig is. "Ja." Fluister ik. Ik stap de caravan uit. Michael volgt mijn voorbeeld. "Jezus, Cal is zwaar.." Zucht Michael zachtjes. "Het komt goed Mike." Mompel ik. Ik hang de sleutel op de haak en sluit vervolgens de deur. Ik kijk even naar Calum. "Cal, nog eventjes volhouden oké." Fluister ik. Calum geeft geen reactie. Ik hoop zo erg dat het allemaal goed met hem komt. 5 Seconds Of Summer is geen 5 Seconds Of Summer zonder Calum. Langzaam beginnen Michael en ik te lopen. Al snel begin ik een aantal auto's en caravans te herkennen. Hier waren we der net ook. "Wat zijn jullie van plan?" Hoor ik ineens een stem achter me zeggen. Direct draaien Michael en ik ons om. Achter ons staat een lange vrouw met donkerrood haar. Mijn ogen worden langzaam groot. "Dit was niet de bedoeling hè knullen?" Ineens komen er allemaal mannen achter haar staan. Ik zie Michael bang naar me kijken. Ik stap naar voren. "Calum is onze beste vriend! Waarom doen jullie dit ons allemaal aan!" Voordat ik het weet is het m'n mond uit. "Het valt me mee dat jullie het nog niet op hebben gegeven." De vrouw doet haar haar naar achteren. Ik voel woede omhoog borrelen. In een snelle beweging haalt de vrouw iets uit haar broekzak. Mijn ogen worden nog groter dan dat ze al waren. Het is een handgeweer. "Wacht." Hoor ik Michael ineens zeggen. "Jij bent Stacy, van Nora en Alice." De vrouw, die dus blijkbaar Stacy heet begint te grijzen. "Dat klopt." Stacy haalt het geweer over. Ik knijp mijn ogen dicht. Ineens hoor ik een schot. Ik verwacht pijn, maar tevergeefs. Ik voel niks. Ik open langzaam een oog. Ik open beide ogen wanneer ik zie dat Stacy een klein afstandje van me af bewusteloos op de grond ligt. Direct draai ik me om en zie Michael angstig me aan kijken. "Jullie zijn Michael en Luke? Niet?" Horen we een luide stem achter ons zeggen. Achter Michael verschijnt een heel politie team. "W-wat.." Breng ik uit. Wat is dit ineens? "Wij nemen Calum wel over, gaan jullie maar naar buiten. Het is veilig." Ik kijk de politie man geschokt aan. Michael loopt naar de man toe die vervolgens Calum over neemt. "Het komt goed jongens." De man glimlacht even kleintjes. Wanneer Michael en ik buiten aankomen sta ik even stil. "Luke? Gaat het?" Vraagt Michael. "I.. Ik was bijna dood Michael." Fluister ik. Ik voel Michael zijn arm om me heen.

---

ohmygosh!! 😭 het einde is nu echt officieel bijna in zicht 😭.

Maaarr ik ga een nieuw boek schrijven! geen vervolg van Célèbre helaas.. Maar tegen die tijd zien jullie het vanzelf wel (:

vote?

comment?

Follow?

💘