ginger angel

hoofdstuk 18

Het voelt alsof ik zweef in de zevende hemel, alles voelt perfect aan. David zijn warme lichaam tegen het mijne. Onze harten die in een mooi ritme kloppen. Zijn hand om mijn heup geslaan en mijn armen rond zijn nek.

Hij trekt zich terug van de kus. Hij kijkt me diep in de ogen. Zo diep dat het lijkt dat hij mijn ziel kan zien. Hij pakt geschrokken mijn hand en loopt weg terwijl hij me meesleurt. Zijn ogen stralen angst uit. Net een kind dat bang is van monsters onder zijn bed. David loopt zo snel als hij kan en ik word gewoon verward mee gestrokken. Waar is hij zo bang van dat hij op de vlugt zou slaan?

We lopen nu al uren. Mijn voeten voelen alsof ik in haard vuur sta te lopen. Het veld met het hoge gras hebben we al lang geleden verlaten. Het heeft plaats gemaakt voor een bos denk ik toch, ja er staan over bomen en struiken, maar is het normaal dat het lijkt alsof ze van zilver zijn. David stopt met lopen, uitgeput van al dat lopen. Hij gaat op het gras zitten dat ook van zilver lijkt. Ik volg zijn voorbeeld en ga ook zitten. Ookal ziet het gras eruit als zilver het voelt als gras. Een blaadje valt van de boom boven ons en landt op mijn schoot. Ik pak het blaadje op en bekijk het grondig. Pas als ik er van dichterbij bekijk zie ik dat er op het blad sierlijke figuren op staan. Alsof iemand erop had getekend. Op het blad is een meisje met een bloem in haar hand afgebeeld. Haar haren waaiden mee met de wind. Ze heeft geen gezicht en kijkt naar boven waar de maan staat te schitteren met al zijn sterren. Het is prachtig, een kunstwerk op een zilveren blaadje. Ik vraag me af of alle blaadjes zo zijn. David zit nog steeds te hijgen van de lange tocht dus ik laat hem even uit rusten voor ik hem bekogel met allelei vragen zoals: waarom was je zo bang en waarom liep je uit het niets zo snel weg.

Veel kansen heb ik niet meer om hem te ondervragen want hij is inslaap gevallen tegen een boom. Dus hier ben ik dan helemaal alleen in een vreemd bos in een vreemd land waar ik bijna niets van weet. Het is nog steeds donker en mijn oogleden worden te zwaar om nog te kunnen dragen. Ik sta op en ga naast David tegen de boom liggen. Het liefst kruip ik tegen hem aan en leg zijn arm over mijn schouden maar mijn instinkt zegt dat ik dat beter niet moet doen zeker niet als hij zo uitgeput en geschrokken is. Ik probeer zo confortabel mogenlijk tegen de boom te liggen en val uiteindelijk in slaap.