ginger angel

hoofdstuk 19

De zon schijnt in mijn ogen en ik wordt stilaan wakker. David is nog altijd aan het slapen en ik besluit hem niet wakker te maken. Hij moet echt in shock zijn van wat het ook was waar hij bang voor was gisteren. Ik sta op van mijn plek en kijk het zilveren bos rond. Wat me opvalt is dat hier geen levend wezen blijkt te zijn. Het is te stil voor een echt bos te zijn, geen vogels die fluiten, geen ritselende blaadjes van kleine diertjes. Zelfs niet de wind die door de bladeren van de bomen blaast, vreemd. Ik pak een blad dat op de grond ligt en alweer staat er een afbeelding op: een engel die naar de hemel reikt. Hij is gespierd en redelijk lang en hij heeft prachtige vleugels dat macht uit straalt. De engel staat op de plek waar ik sta. In een soort cirkel van bomen. Zilveren bomen. Ik stop het blaadje in mijn zak want ik wil het graag mee nemen naar huis, als ik daar ooit ga geraken. "Zoey" ik kijk achter me en zie dat David wakker is. Ik kijk hem even aan en loop dan naar hem toe. Zijn gezicht is helemaal nat van het zweet. Hij moet vast een nachtmerrie hebben gehad. Ik leg mijn hand op zijn voorhoofd om te kijken of hij misschien koorts heeft maar hij schud zijn hoofd "engelen krijgen geen koorts" Ik knik en ga naast hem zitten. Even is het stil en al de vragen tollen rond in mijn hoofd maar ik wil de stilte niet verbreken dus blijf ik stil. "Sorry dat ik je opeens mee sleurde", zegt David "ik was gewoon geschrokken." Ik kijk hem aan "van wat ben je geschrokken" Hij kijkt me twijfelend aan en zegt dan uit eindelijk: "dat doet er niet toe wat echt telt is dat we veilig zijn. Er zijn hier veel gevaarlijke dingen weetje?" Ik schud mijn hoofd. Tuurlijk weet ik dat niet ik weer niets van deze stad. Ik denk terug aan wat ervoor gebeurde. Voor hij als een gek weg rende met mij achter hem. Zijn warme lippen op de mijne en zijn gespierd lijf op mijn lijf gedrukt. Kon dat moment niet voor eeuwig duren. Of op z'n minst iets langer. Ik bloos bij de gedachte van de kus. "Waarom bloos je?" Hoor ik David zeggen met zijn mond dicht bij mijn oor en ik moet nog meer blozen. Ik denk dat hij het wel kan raden. Ik draai mijn hoofd naar hem en onze gezichten staan nu heel dicht bij elkaar. David glimlacht naar me en ik heb het gevoel dat mijn hoofd begint te tollen en mijn maag draait in het rond. Wat doet hij toch met me? Ik kan aan niets anders meer denk dan zijn lippen om de mijne gedrukt. Hij leunt naar voren maar dan knapt er een takje en we kijken allebei op. Ik dacht dat niet niets was. We staan op en kijken in het rond maar er is niets te zien. Alleen maar bomen rond ons en gras met gevallen bladeren onder ons. Alsof het wezen die het geluid maakte plots verdwenen is.

Sorry dat het zo lang duurde voor up te daten ik ga het de volgend keer sneller proberen te doen. Vergeet niet om te zeggen wat je van het verhaal vindt.