ginger angel

hoofdstuk 21

Ze komen steeds dichterbij waardoor de kring rond me kleiner en kleiner wordt. Ik kan hier niet weg.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik begin me licht in mijn hoofd te voelen. Al de monsters worden wazig voor mijn ogen en ik kan me op niet meer concentreren.

Ik doe mijn ogen voorzichtig open. Ik lig op een holle boomstam dat de vorm van een bed heeft, de muren van de kamer zijn donkerbruin. Ik kijk om me heen op zoek naar David maar zie hem niet. Ik ben helemaal alleen in dit stinkend hol. Voetstappen naderen de donkere deur en de klink gaan traag naar beneden. De deur zwaait open en weer zie ik z'n boomstammen wezen. Het kijkt me aan met een kille lege blik. Wat verwacht je dan ook van dingen die normaal niet eens ogen horen te hebben? Het neemt mijn arm vast en sleurt me mee naar de deur door de donkere gangen. Ik voel dat ik overal kippenvel heb en vraag me af waar David is. Is hij oké? Wat doen ze zelfs met mij? Waar brengt dit wezen me naar toe? Al die vragen maken mijn hoofd aan het tollen, maar het lukt me om helder te blijven. Het wezen duwt me in een kamer en loopt weer weg. Deze kamer wat iets lichter en aangenamer maar stinkt even veel. "Zo zo wat hebben we hier" een zware stem echode door de kamer en liet me verstijven van angst. In de schaduwen staat een lange gestalte. Ik kan zijn gezicht niet zien maar zijn felrode ogen lijken wel licht te geven. Ergens herken ik hem maar ik heb geen idee van waar. Hij stapt uit de schaduwen met een kwaadaardige grijns. Waar heb ik hem toch eerder gezien? "Het spijt me als die wezens je misschien te hard hebben aangepakt maar ze bedoelen het goed. Ze weten dat ze geen schrammetje mogen achterlaten op de de dochter van hun meester" bij het woord dochter werd zijn grijns nog breder en kwaadaardiger. "Wie is hun meester dan?" Mijn stem beeft en ik zie dat hij het vermakelijk moet vinden om me zo bang te zien. "Daar kijk je naar lieverd"