•Το Μυστικό•

.."Η αρχή του τέλους"..

   Έχουν περάσει 10 χρόνια από εκείνη τη μέρα..Τη μέρα που όλοι εδώ στο Μπλάντι προσπαθούμε να ξεχάσουμε...

   Πλέον είμαι 19 ετών! Παρόλα αυτά ακόμα θυμάμαι αυτή τη μέρα σα να ήταν χθες... Ακόμα έχω στο μυαλό μου τα ουρλιαχτά αυτού του κοριτσιού...
Κανείς δε γνωρίζει τι πραγματικά της συνέβη...

   Κανείς, εκτός από εμένα... Ήμουν 9 τότε κι έπαιζα έξω στην αυλή του σπιτιού μας... Μου άρεσε πολύ να βγαίνω και να παίζω μπάλα καθώς σκοτείνιαζε ... Δε ξέρω γιατί... Ίσως επειδή το βράδυ ηρεμούσε και γαλήνευε η ψυχή μου, καθώς τη μέρα όλα ήταν πιο αληθινά και πιο τρομακτικά.

   Απέναντι από το σπιτικό μου , είχε πρόσφατα ( τουλάχιστον έτσι νόμιζα ) εγκατασταθεί μία νέα οικογένεια, η οποία  αποτελούνταν από 4 άτομα... Τον κύριο Κρον, την όμορφη γυναίκα του Ιζαμπέλλα και τα 2 τους παιδιά... Τον Τόμας όπου ήταν 9 τότε ( σαν κι εμένα ) και την γλυκιά Λουσιάννα που ήταν 8 ετών..

   Καθημερινά παίζαμε εγώ , ο αδερφός μου ο Ίθαν , 3 χρονια μεγαλύτερος μου , ο Τόμας και η Λουσιάννα... Αν και ήταν κορίτσι πρέπει να παραδεχτώ πως ήξερε να ρίχνει καλύτερα τη μπάλα σε σχέση με εμάς... Παρόλα αυτά, ποτέ δεν της το είπαμε, ίσως δε θέλαμε να θίξουμε τον εγωισμό μας...

   Αν και ο Τόμας ήταν στην ηλικία μου, πάντα ένιωθα πιο δεμένος με την αδελφή του, τη Λουσιάννα , δεν γνωρίζω το γιατί... Απλά ένιωθα ο εαυτός μου μαζί της ... Δεν χρειαζόταν να αποδείξω σε αυτή πως είμαι καλύτερος της στο οτιδήποτε ούτε πιο δυνατός της... Ένιωθα πως κάτι μας ένωνε... Κάτι σαν ένα σφιχτό σχοινί... Ήταν η καλύτερη μου φίλη (Ω ναι ήταν!).. . Η αδελφή ψυχή μου.

   Ένα βράδυ λοιπόν , μακάρι να μην είχε έρθει ποτέ του , που έπαιζα μόνος μου μπάλα στην αυλή (όπως σας ανέφερα προηγουμέως ) είδα τη Λουσιάννα να πηγαίνει λίγο πιο κάτω σε ένα στενάκι... Η αλήθεια είναι πως μέσα μου ήμουν γεμάτος με περιέργεια , όμως δεν πήγα... Θεώρησα πως οι γονείς της τής είχαν βάλει κάποια αγγαρεία (όπως πάντα)... Έτσι λοιπόν έκατσα να παρατηρώ από μακρυά. Έπρεπε να πάω ... Ήταν λάθος μου .. Έπρεπε να πάω... Τι παραπάνω όμως θα μπορούσε όμως να κάνει ένας 9 χρόνος;

   Πέρασε αρκετή ώρα κι άρχισα να αναρωτιέμαι τι γινόταν. Έτσι σιγά - σιγά πήγα κοντά στο στενάκι... Έβλεπα τη φιγούρα της σκιάς της...ή μάλλον ήταν δύο φιγούρες! Η μία ήταν μεγαλύτερη.. Ποιός να ήταν; Ή μήπως ποιά;  Δε μπορούσα να διακρίνω καλά. Δεν κατάλαβα ποτέ εάν ήταν άντρας ή γυναίκα δίπλα της.

   Μετά από λίγο η μεγαλύτερη φιγούρα άρχισε να κάνει απότομες και απειλητικές κινήσεις προς τη φιγούρα της Λουσιάννα.. . Τρόμαξα! Όμως δεν έκανα κάτι... Ξαφνικά τα ουρλιαχτά ξεκίνησαν! Μα γιατί να ουρλιάξει εφόσον τόση ώρα ήταν φιλική μαζί του... Ή μήπως της; Δεν ξέρω... Δεν μπορούσα να διακρίνω καλά... Δεν κατάλαβα ποτέ αν ήταν άντρας ή γυναίκα δίπλα της... Τα ουρλιαχτά απομακρυνόντουσαν. Μα εγώ δεν έκανα κάτι. Τι παραπάνω να έκανε ένας 9 χρονος;

Μα γιατί δεν έβγαινε κανένας έξω; Δεν άκουγαν; Ή μήπως η μικρή , θηλυκή φωνή της δεν ήταν αρκετά δυνατή για να τους ξυπνήσει όλους; Τα ουρλιαχτά έφτασαν τόσο μακρυά ώσπου ακούγονταν πλέον. Ή μάλλον εγώ δεν τα άκουγα.. Εφόσον δεν την ακολούθησα.

Έτρεξα γρήγορα στο σπίτι , έκλεισα με δύναμη την πόρτα , ανέβηκα τόσο γρήγορα τις σκάλες που έφτασα μονομιάς στο δωμάτιο μου . Κλείδωσα την πόρτα , ξάπλωσα και κουκουλώθηκα μέχρι πάνω , νομίζοντας πως θα ανεβεί πάνω η μαμά ή ο μπαμπάς μου , με τόση φασαρία που έκανα. Όμως δεν ήρθαν. Γιατί; Δεν άκουγαν; Ή μήπως η μικρή , αρσενική δύναμη που είχα δεν ήταν αρκετή ώστε να τους ξυπνησεί όλους;

Έκανα σβούρες απο ' δω κι απο ' κει μέχρι να με πάρει ο ύπνος ... Στο τέλος τα κατάφερα! Με πήρε ο ύπνος! Πέρασε αρκετή ώρα βέβαια , αλλά τα κατάφερα! Κοιμήθηκα με την ελπίδα να ξυπνήσω αύριο και να ήταν όλα ένα όνειρο... Ή καλύτερα εφιάλτης ... Ήλπιζα , ήλπιζα .. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λένε... Για αυτό και ήλπιζα.