•Το Μυστικό•

.."Ήταν αλήθεια"..

Μία λάμψη έφτασε στα μάτια μου. Ήταν τόσο έντονη που με ξύπνησε . Δεν είχαμε σχολείο , ήταν Κυριακή. Ανοίγω τα μάτια μου και τι να δω; Ο μικρός δείκτης του ρολογιού ήταν στο εννέα , ενώ ο μεγάλος στο δώδεκα . Ήταν αρκετά νωρίς για εμένα..ποτέ δε ξυπνούσα νωρίς εγω. Ακόμα και στο σχολείο πάντα αργοπορημένα πηγαίνω. Ίσως κάτι να άλλαξε. Ή ίσως ο εφιάλτης που είδα με επηρέασε και δε με άφησε να απολαύσω το γλυκό μου ύπνο. Ο ύπνος είναι ο καλύτερος εραστής λένε. Αλλά όχι! Δεν είμαι εγώ για αυτά! Όχι! Αν δε γίνω ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του σχολείου , δεν είμαι για αυτά!

Σηκώθηκα , πέταξα μακρυά τις πιτζάμες μου με μία κίνηση ( και να το έβλεπε αυτό ο Τόμας ) , έβαλα ρούχα , πλύθηκα και κατέβηκα για πρωινό ( όπως πάντα ). Μα αυτή η φορά δεν ήταν ίδια. Δε ξέρω γιατί. Ίσως απλά ο εφιάλτης που είδα να τους επηρέασε όλους. Μα πώς γίνεται αυτό; Γίνεται;

Ο μπαμπάς καθόταν απόμακρα στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση , η μαμά δεν ήταν εκεί , ενώ ο Ίθαν είχε ξεκινήσει ήδη να τρώει χωρίς εμένα! (Πάντα μου το έκανε αυτο..αντίθετα εγώ πάντα τον περίμενα! Ήταν το μόνο που δεν είχε αλλάξει).

-Μπαμπά πού είναι η μαμά; Ρώτησα.. Μα δεν πήρα απάντηση. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στην τηλεόραση , σαν τα παιδάκια όταν βλέπουν κινούμενα σχέδια . Όχι εγώ! Εγώ είμαι μεγάλος! Δε βλέπω τέτοια πράγματα! Άσχετα αν μου αρέσουν 1,2 ( πέντε, δέκα ).

Ξανά ρώτησα επίμονα και έτσι μου έδωσε μια "σαφή" απάντηση , <<Δεν έχω ιδέα>> . Απορώ αν με άκουσε καν. Μα τι στο καλό ήταν το τόσο σημαντικό στην τηλεόραση , που δεν έπρεπε ούτε λεπτό να στρέψει τα μάτια του από κει;

Αφού έλειπε η μαμά , εκμεταλλεύτηκα τη ευκαιρία και πήρα το μπολ με τα δημητριακά στο σαλόνι , δίπλα στο μπαμπά , για να δω αυτό το τόσο ενδιαφέρον που παρακολουθούσε. Άκουγα τη φωνή του Ίθαν με ειρωνικό τόνο να μου λέει "Θα το πω στη μαμά " και " Θα το πω στη μαμά " . Μα δε μπορώ να τους καταλάβω. Ένα μπολ είναι !

Μετά από αυτό , προσπάθησα να διαβάσω τα γράμματα των ειδήσεων . " Εξαφάνιση κοριτσιού " . Για μια στιγμή τα έχασα . "Μπαα" , λέω από μέσα μου . Ένα κακό όνειρο ήταν μόνο . Ναι αυτό. Ένας εφιάλτης . Κάποιοι λένε πως εάν δε λες τα κακά όνειρα σου τότε δε θα συμβούν . Άλλοι πάλι λένε το αντίθετο . Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μείνω στη σιωπή και να το κρατήσω μέσα μου.

Δεν έδωσα ιδιαίτερα σημασία . Μόνο που τώρα δεν είχα πλέον όρεξη για φαγητό . Για πρώτη φορά μάζεψα το μπολ και το πήγα στην κουζίνα . Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό . Ίσως απλά ο εφιάλτης που είδα ( ή μήπως έζηςα; Μπα όχι ! Ένα κακό όνειρο ήταν..) να με επηρέασε .

Βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα . Το χρειαζόμουν . Πρώτη φορά το ένιωθα αυτό . Σα να πλημμύριζα με ενοχές χωρίς λόγο (ή μήπως υπήρχε; ) . Ακούγονταν βαβούρα. Δεν πέρασε πολλή ώρα μέχρι να αντιληφθώ ότι προέρχονταν από το απέναντι σπίτι . Το σπίτι των γειτόνων . Το σπιίτι του κυρίου Κρον όπου είχε εγκατασταθεί πρόσφατα εκεί ( ή μήπως όχι; ) .

Έτρεξα γρήγορα να δω τι συνέβαινε . Η αυλή του σπιτιού τους ήταν περικυκλωμένη από αστυνομικούς και δημοσιογράφους . Μα τι γινόταν; Ήταν σα να ζούσα στον εφιάλτη μου! ( ή μήπως δεν ήταν εφιάλτης παρά μόνο η νέα πραγματικότητα; Δεν ξέρω . Αλήθεια ,Έχω μπερδευτεί ..) .

Κανείς δε γνωρίζει για αυτό . Κανείς εκτός από εμένα. Μα τι παραπάνω θα μπορούςε να είχε κάνει ένας 9 χρόνος; Κι αν όντως συνέβησαν αυτά; Φταίω εγώ ; Εγώ που δεν έκανα κάτι; Μα τι να έκανα; Δεν πρέπει να το μάθει κανείς . Μονάχα εγώ . Εγώ κι ο εαυτός μου. Όλα θα φτιάξουν εαυτέ μου . Θα ξυπνήσεις σύντομα κι όλα θα είναι όπως ήταν , αν όχι καλύτερα . Θα το δεις . Στο υπόσχομαι . Μαζί θα βρούμε μία λύση ώστε να διορθώςουμε το λάθος μας .