•Το Μυστικό•

.."Πρέπει να σοβαρευτώ"..

Άλλη μια μέρα πέρασε εδώ στο Μπλάντι.. Μα ήταν διαφορετική.. Ενώ ήταν μια συνηθισμένη μέρα, γεμάτη κόσμο.. Εμένα μου φαινόταν άδεια.. Μα γιατί; Δε γνώριζα το λόγο..

Βασικά ίσως και να τον γνώριζα.. Μα δεν ήθελα να το αποδεχτώ.. Ακόμα και με τον  εαυτό μου , εγωιστής είμαι.. Δεν παραδεχόμουν τίποτε..

Μα γιατί; Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος που τη γνώρισα κι ακόμα τα ίδια.. Βασικά μόνο εγώ παρέμεινα ίδιος.. Ό ίδιος εγωιστής που όταν έρχονται τα δύσκολα.. Φεύγει ..

Ήταν δώδεκα και τέταρτο το μεσημέρι , όταν αποφάσισα να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κατέβω για "πρωϊνό"..

Όμως, προτού προλάβω να ανοίξω την πόρτα του δωματίου μου, ένα τηλεφώνημα με διέκοψε..

Γύρισα εκνευρισμένος πίσω στο κρεβάτι μου , όπου είχα αφήσει το κινητό μου, και το σηκώνω ώστε να δω ποιός ενοχλεί την ησυχία μου ( για να είμαι ειλικρινής .. Τη λαιμαργία μου.. ) !!

Τότε ήταν που έμεινα άναυδος.. Είχα "παγώςει".. Ένιωθα το κεφάλι μου μουδιασμένο.. Δεν ήξερα τι να κάνω..! Κοιτούσα τον αριθμό ξανά και ξανά.. Δεν το πίστευα..

Για μένα , ο χρόνος είχε σταματήσει.. Μα από ότι φαινόταν, όχι για αυτόν.. Ήταν επίμονος.. Τι να ήθελε;.. Γιατί τώρα;

Ρ- Μπαμπά;

Μ- Ρον, ας είναι! Τόςη ώρα που έκανες.. Άρχισα να πιστεύω πως δε θα το σηκώσεις ..

Ρ- Εμ.. Να απλά.. Ξέρεις .. Εγώ διάβαζα..

Μ- Μπράβο γιε μου! Χαίρομαι! Πανελλήνιες φέτος.. Σωστά;

Ρ- Σωστά.. ( Πώς το θυμάται; )

Μ- Ας σε αφήσω τότε.. Ήθελα απλά να δω εάν είσαι καλά.. Θα τα πούμε έτσι;;

Ρ- Ναι, βέβαια..

Μ- Ωραία τότε Ρον, ας σε αφήσω να διαβάσεις.. Να προσέχεις..

Ρ- Επίσης..

Μα τι ήταν τώρα αυτό;.. Ο μπαμπάς μου;.. Μετά από τόσα χρόνια;;.. Μα γιατί τώρα;; Τόσο καιρό, θυμάμαι ακόμα, πως του τηλεφωνούσα και δε μου απαντούσε.. Από τότε που έφυγε από το σπίτι.. Έφυγε και από τη ζωή μας..

Δεν ήξερα αν έπρεπε να θυμώσω.. Να κλάψω .. Να χαρώ.. Δεν ήξερα τίποτα.. Ή μάλλον, δεν ένιωθα τίποτα.. Ένα κενό..

Πλέον δεν είχα όρεξη για φαγητό.. Μα κατέβηκα.. Η αλήθεια είναι πως ήθελα πολύ να ειδοποιήσω τη μητέρα μου για αυτό που έγινε.. Ήθελα να δω την αντίδρασή της..

Κατέβηκα τις σκάλες όταν την είδα να πλένει πιάτα στην κουζίνα..

Ρ - Μαμά;

Μ - Έλα Ρον.. Καιρός ήταν..

Ρ - Εμμ βλέπεις.. Μίλησα με τον μπαμπά..

Ξαφνικά, της έφυγε το ποτήρι από τα χέρια.. Με αποτέλεσμα να πέσει στο πάτωμα και να σπάσει..

Ρ - Είσαι καλά;!;!;!

Μ - Ναι, είχε μια χαρά.. Άστα θα τα καθαρίσω εγώ... Και .. Και τι σου είπε;

Ρ - Είπε πως ήθελε να δει εάν είμαι καλά.. Και πως θα τα πούμε..

Μ - Νωρίς - νωρίς.. Εντάξει Ρον..

Ρ - Λοιπόν.. Εγώ πάω να διαβάσω λίγο.. Διότι σε λίγους μήνες δίνω..

Μ - Καλά θα κάνεις Ρον.. Εγώ θα ξεκινήσω να μαγειρεύω .. Όταν είναι έτοιμο θα σε φωνάξω , για να φας..

Ρ - Εντάξει..

Ανέβηκα και πάλι στο δωμάτιο μου .. Αυτή τη φορά για να διαβάσω στην πραγματικότητα.. Το είχα αφήσει λίγο.. Με όσα γινόντουσαν.. Με έπρεπε να σοβαρευτώ επιτέλους..

Τι αντίδραση ήταν αυτή.. Εντάξει.. Περίμενα να ξαφνιαστεί ( όπως και εγώ άλλωστε) .. Μα όχι τόσο.. Δεν ήταν λογική αυτή της η αντίδραση.. Μα γιατί;;

Τέλος πάντων.. Δεν πρέπει να σκέφτομαι διάφορα .. Γιατί πλέον.. Πρέπει να σοβαρευτώ...