•Το Μυστικό•

.."Τι σκέφτεσαι;"..

Αφού τελείωσε το σχολείο είπα να πάω μια βόλτα με τους φίλους μου.. Όχι τίποτα το ιδιαίτερο, όχι.. Απλά δεν είχα διάθεση να πάω σπίτι , μα ούτε να κάτσω και μόνος.. άλλωστε, είχα καιρό να βρεθώ με τα παιδιά.. Και η αλήθεια είναι πως μου έλειψαν κάπως..

Καθώς προχωρούσαμε για την μεγάλη πλατεία, ο Κλαρκ με ρώτησε :

Κ- Τι έχεις ρε;

Ρ- ...

Κ- Εεε!

Ρ-...

Κ- Βρε Ρον! Με ακούς καθόλου;!

Η αλήθεια είναι πως ήμουν προσηλωμένος αλλού.. δε σκεφτόμουν κάτι συγκεκριμένο.. Απλά βρισκόμουν αλλού..
Ίσως να σας έχει τύχει κι εσάς.. Ίσως να σας έχουν ρωτήσει "τι σκέφτεσαι;" , μα να μη γνωρίζεις ούτε εσύ ο ίδιος..

Είναι περίεργο συναίσθημα.. Δε συμβαίνει τακτικά .. Μα όταν συμβεί ,αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως κάτι λείπει.. Πως υπάρχει ένα κενό μέσα σου το οποίο δε γνωρίζεις πως να το καλύψεις..

Και αυτό το κενό δεν είναι απαραίτητο να είναι άνθρωπος.. Μπορεί να μην είναι ούτε καν πράγμα..Μπορεί να μην έχει αξία.. Μα είναι αυτό το κάτι που σε κάνει να συνειδητοποιείς πως θες να αλλάξεις.. Θες μια αλλαγή στη ζωή σου , η οποία θα σε γεμίσει κάνοντάς σε χαρούμενο..

Ρ- Έλα ρε.. Ναι .. σε ακούω.. τι φωνάζεις ;!

Β- Αφού με ακούς γιατι δεν απαντάς;!

Δεν ήξερα τι να πω.. είχε δίκιο.. Δεν άκουγα λέξη..

Ρ- Καλά τι θες;!

Β- Τι έχεις ρε;

Ρ- Τι εννοείς;

Β- Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ!

Ρ- Κι όμως όχι....

Β- Δε βγαίνουμε πια, δεν συχνάζουμε στα στέκια μας σαν παρέα, δε μας μιλάς σχεδόν καθόλου... Δε γνωρίζω τι σου έχει συμβεί..Μα είμαι σίγουρος πως κάτι έχει γίνει..Εσύ όπου κι αν πηγαίναμε δεν έβαζες γλώσσα μέσα σου! Γιατί τώρα;

Δεν ήξερα τι να πω.. Δεν μου είχε μιλήσει κανείς με τέτοιο τρόπο για αρκετό καιρό.. Με τόση στεναχώρια.. ή μάλλον όχι.. με τόση ζεστασιά.. Τότε ήταν που κατάλαβα πως δεν είναι ανάγκη να τα περνάω μόνος μου όλα αυτά..

Έπρεπε να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου.. Δε γίνεται να ζω πάντα μέσα στη στεναχώρια.. ούτε στη μοναξιά..Από τα λόγια του κατάλαβα πως δεν ήμουν ο μόνος που τους είχα ανάγκη..Με είχαν κι αυτοί..Η παρέα μου..

Φαινόταν πως αλήθεια τους είχα λείψει.. ήμασταν αχώριστοι άλλωστε.. από το δημοτικό μαζί.. Εκτός του Μπιλ.. Αυτόν τον γνωρίσαμε στη Δευτέρα γυμνασίου .. Δεν ήταν από αυτή την πόλη..

Ήρθε εδώ γιατί ο Πατέρας του βρήκε μια αρκετά καλή δουλειά με ικανοποιητικό μισθό..Η μητέρα του δεν εργάζονταν.. Ήταν νοικοκυρά .. Μα της άρεσε .. Πάντα είναι μεσ'την τρελή χαρά.. Τα έβλεπε όλα εύκολα και παραμυθένια...

Δεν είναι όμως έτσι η ζωή.. Η ζωή είναι πιο σκληρή από αυτό.. Και μάλιστα, αρκετές φορές δεν είναι δίκαιη ..Για αυτόν ακριβώς το λόγο έπρεπε να έχει ο ένας τον άλλον.. Για να μοιραζόμαστε κάθε αναποδιά..

Και έτσι του τα είπα όλα.. Όχι ακριβώς όλα.. Μα εκείνα που ήθελα να βγάλω από μέσα μου εκείνη τη στιγμή.. Ή μάλλον εκείνα που δεν ένιωθα τύψεις μόλις τα σκεφτόμουν..

Τους είπα για το μυστικό που κρύβει η οικένεια μου κι εγώ δεν το γνωρίζω..Τους είπα για το πώς μου συμπεριφέρθηκε η Λούσι.. Για το άγχος μου διότι δε γνωρίζω τι πραγματικά θέλω να γίνω.. ή μάλλον καλύτερα για το ποιός πραγματικά θέλω να είμαι.. Τους είπα επίσης πως νιώθω μόνος.. Δεν ήθελα να τους μπλέξω στα προβλήματα μου..

Δεν τους είπα όμως για τη νύχτα εκείνη.. Εκείνη όπου άλλαξαν όλα... Δεν τους είπα τι είχα δει.. Δεν τους είπα καν για τις υποψίες μου.. Πως η Λουσιάννα γύρισε και πως είναι το ίδιο κορίτσι με το οποίο έβγαινα τόσο καιρό...

Κι όλα αυτά γιατί ντρεπόμουν..Πίστευα πως αν τους το έλεγα θα θεωρούσαν πως εγώ έφταιγα.. (κι αν έφταιγα όντως;).. Πως θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι.. Η έστω να φώναζα κάποιον.. Πόσο δειλός ήμουν τότε..(τώρα δεν είμαι;;)..Μάλλον προτιμούσα να ζω στο δικό μου κόσμο.. Με την αλήθεια κρυφή..

Τότε, όταν άκουσαν τι είχα να πω.. καθώς βούρκωσαν τα μάτια μου.. Όλοι σταμάτησαν ώστε να με αγκαλιάσουν..Όλοι τους.. Πρώτη φορα γινόταν αυτό.. Η αλήθεια είναι πως ένιωθα κάπως άβολα.. Μα κι ωραία.. Περίεργο συναίσθημα..

Τελικά είχα φίλους.. Από εκείνους τους αληθινούς..

Κι εγώ που νόμιζα πως ήμουν μόνος.......