•Το Μυστικό•

.."Αλήθεια ή όχι;"..

Τελείωσε ο εκκλησιασμός λοιπόν ( ώρα ήταν! ) , έφτασε η στιγμή για να βρει ο καθένας την τάξη του , σύμφωνα με το επίθετό του , κι έπειτα έπρεπε να κουβαλήσουμε τα νέα βιβλία στο σπίτι (που από ότι άκουσα, ήταν πολλά..!) .

Ανυπομονούσα ώστε να ακούσω το όνομα αυτής της γλυκιάς και όμορφης κοπέλας, δυστυχώς όμως, ο ήχος του δικού μου επιθέτου ακούστηκε πρώτα , οπότε είχε έρθει η ώρα να αποσυρθώ από εκεί, εώς ότου να βρω τη νέα μου τάξη , στην οποία θα περνούσα την υπόλοιπη σχολική χρονιά .

Ήλπιζα βέβαια πως θα είχα λίγη τύχη , ώστε να είμαι στην ίδια τάξη με εκείνο το κορίτσι , παρόλα αυτά έμοιασα στη μητέρα μου. Δεν έχει καθόλου τύχη , εφόσον παντρεύτηκε τον πατέρα μου..!

Ναι, η αλήθεια είναι πως αισθάνομαι άσχημα που το λέω αυτό, όμως έχει έναν ολόκληρο χρόνο να φανεί. Ούτε τηλεφώνημα , ούτε τίποτα! Σαν να μας ξέγραψε εντελώς από τη ζωή του φεύγωντας για έναν λόγω που μόνο ο Θεός ξέρει!

Απορώ, διότι παλιότερα ήμασταν αχώριστοι . Όχι μόνο μεταξύ μας, όχι! Όλη η οικογένεια μου ήταν δεμένη και αχώριστη. Κάτι όμως άλλαξε (και σύντομα θα έφτανε η στιγμή που θα τα καταλάβαινα όλα ) .

Πήρα τα βιβλία μου , τα τοποθέτησα στη σάκα (την οποία είχα προνοήσει να πάρω) και ξεκίνησα για τον γυρισμό , ώσπου είδα κάτι που με στεναχώρησε και δε γινόταν να μη δώσω σημασία .

Ήταν εκείνο το όμορφο κορίτσι , που δυσκολευόταν να κρατήσει όλα αυτά τα βαριά βιβλία στα χέρια της . Έτσι, έσπευσα να τη βοηθήσω ! Βλέπετε, από μικρός , είχα μάθει να διεκδικώ ,δίχως δεύτερη σκέψη αυτό που ήθελα ( αν και ποτέ δεν πίστευα πως θα ήταν κορίτσι ! ) και να πιάνω από τα μαλλιά τις ευκαιρίες . Έτσι λοιπόν κι έκανα .

- Κάτσε , μια στιγμούλα να σε βοηθήσω!

Με κοίταζε επίμονα δίχως να πει λέξη , έτσι κράτησα εγώ τα μισά από τα βιβλία ώστε να μην υπάρχει ιδιαίτερο βάρος στα χέρια της και να δυσκολεύεται .

- Πραγματικά ευχαριστώ πολύ!

Τι έγινε μόλις τώρα ; Μου μίλησε; Που από το πρωΐ δεν την έχω δει να βγάζει κουβέντα;!

- Α , ώστε έχεις γλώσσα τελικά!

Της είπα έτσι ώστε να την πειράξω και διέκρινα το ένα λακκάκι της ,που είχε στο δεξί μάγουλο , από το χαμόγελο .

- Χαχαχα . Ναι έχω! Βλέπεις πρόσφατα μετακόμισα εδώ και δεν έχω κάπου να μιλήσω , έτσι κι αλλιώς.

Μα πώς είναι δυνατόν;! Αφού το καλοκαίρι τη την είχα δει εδώ και μάλιστα με μία ολόκληρη παρέα !

- Χμμ περίεργο , νόμιζα πως είχες πέσει στην αντίληψη μου αυτό το καλοκαίρι ..

- Ίσως ναι ! Ήμουν για διακοπές εδώ , βασικά ο πατέρας μου το αποκαλεί "διακοπές" , εγώ είμαι σίγουρη πως απλός ήθελε να δει πως είναι τα πράγματα εδώ και αν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε , ώστε να μετακομίσουμε .

- Εμμ, όμως τότε είχες παρέα..

- Ήταν φίλοι και ξαδέρφια που έμεναν μαζί μας..μα τι είναι αυτό ανάκριση;!

- Ναι έχεις δίκιο, συγγνώμη! Απλά τα ψέμματα έχουν γίνει τρόπος ζωής πλέον σε εμένα. Και έχω συνηθίσει ..

- Βλέπεις , δεν ήταν ανάγκη να μου το πεις αυτό..ένα συγγνώμη αρκούσε !

- Ναι όντως , απλά ήθελα να το πω κάπου και έτυχε να είσαι εσύ η "τυχερή".. Λοιπόν , που θες να πάω τα βιβλία ;

- Χαχαχα! Στο πεζοδρόμιο έξω από την δεύτερη πόρτα του σχολείου εάν γίνεται.

- Είσαι σίγουρη;; Εάν θες μπορώ να σε βοη...

- Όχι όχι! Πραγματικά είμαι εντάξει, θα περάσει με το αυτοκίνητο απο εκεί ο πατέρας μου , θα τα δώσω σε αυτόν.

- Εντάξει τότε λοιπόν ( είπα ενώ άφηνα τα βιβλία στο πεζοδρόμιο ), θα τα πούμε αύριο τότε.

- Ναι ναι αύριο! Ευχαριστώ πολύ και πάλι!

- Δε χρειάζεται να με ευχαριστείς , ήθελα και το έκανα! Τα λέμε αύριο λοιπόν!

- Αντίο!

Με γοργά βήματα μπήκα στο σπίτι , ανέβηκα τις σκάλες που οδηγούσαν στο δωμάτιό μου, άφησα τη σάκα κάτω και ξάπλωσα μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό επειδή πέθαινα της πείνας!

Ώσπου συνειδητοποίησα πως δεν την είχα ρωτήσει για το όνομά της που τόσο πολύ ήθελα να μάθω. Μάλλον ήμουν απασχολημένος στο να δω εάν έλεγε την αλήθεια σχετικά με τη μετακόμιση και τους φίλους ..!

Δεν πειράζει όμως (είπα στον εαυτό μου) , και αύριο μέρα είναι και κατέβηκα για φαγητό .

Φαίνεται πως η μαμά είχε δίκιο με αυτά που  είπε το πρωΐ. Αυτή θα είναι όντως η σημαντικότερη σχολική χρονιά!