•Το Μυστικό•

.."Η καλλονή"..

Έχει περάσει τόσος καιρός, που ακόμα κι εγώ είμαι πεπεισμένος πως η όμορφη και γλυκιά Λουσιάνα, εκείνο το αθώο κορίτσι , δε ζει πια..! Θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω... Μακάρι να είχα αυτήν την ικανότητα . Ξέρετε ,μου έχει λείψει κάπως. Όχι μόνο αυτή! (Προς Θεού ,όχι..!) . Μου έχουν λείψει τα παιχνίδια , τα χαμόγελα , οι σκανδαλιές ..Τι ξέγνοιαστες μέρες κι αυτές ! Όλα ήταν αγνά τότε, ταπεινά και ήρεμα .

Γιατί να τύχουν όλα αυτά σε' μένα; Τι έκανα για να αξίζω κάτι τέτοιο; Πρώτα χάνω την καλύτερή μου φίλη, μετά τον μπαμπά μου , τι άλλο να χάςω; ( Αχ και να ξερα τότε..) ,Όλα εναντίον μου!

Βγήκα έξω σήμερα το απόγευμα ( ναι εγώ ) . Είχα καιρό να το κάνω αυτό , είχα αποκοπεί από όλους κι όλα.

(Βλέπεται με κούρασε ο κόσμος . Τόσος πολύς , αλλά εάν τον ενώσεις είναι μία μεγάλη μάζα σκουπιδιών , που εάν περάσει πολύς καιρός σαπίζουν κι αρχίζουν να μυρίζουν τόσο άσχημα ώσπου ακόμα και τα πιο όμορφα άνθη κάποια στιγμή θα "κολλήσουν" και θα μαραθούν ..!)

Εκεί , δίπλα στο συντριβάνι , στράφηκε το βλέμμα μου σε μία καλλονή . Ήταν μεσαίου ύψους, μαλλιά καστανόξανθα , μάτια απόχρωσης σκούρου μπλε ( είμαι σίγουρος πως εάν κοιτάξεις βαθιά μέσα τους , θα φανεί ολόκληρος ο ωκεανός ..!) , σαρκώδη χείλη στο χρώμα της φωτιάς . Πέρασα από δίπλα της , δίχως να μου δώσει κάποια ιδιαίτερη σημασία ( απορώ εάν με κοίταξε καθόλου ) της χαμογέλασα , όμως δεν ανταπόδωσε πίσω .

Φυσικά δεν ήταν μόνη , ήταν μία ολόκληρη παρέα εκεί , συνολικά πέντε άτομα . Δύο αγόρια και τρεία κορίτσια (ίσως για αυτό να μην έπεσα στην αντίληψή της, ίσως μιλούσαν για κάτι σημαντικό.. Ήταν κάπως αναστατωμένοι ).

Γύρισα λοιπόν σπίτι κάνοντας πως δε συνέβει τίποτα, όμως συνέβησαν πολλά! Εγώ , μετά από τόσο καιρό βγήκα έξω με φίλους και όχι μόνο . Εκεί είδα μία πανέμορφη κοπέλα, η οποία κέρδισε το ενδιαφέρον μου.

Είναι πολύ περίεργο , διότι ποτέ δεν έβλεπα τα κορίτσια με αυτόν τον τρόπο. Όταν μου μιλούσαν ο Ίθαν κι ο μπαμπάς για αυτό, εγω έλεγα τα χειρότερα λόγια . Παρόλα αυτά , εκείνοι επέμεναν λέγοντας πως όταν ωριμάσω θα αλλάξω γνώμη.

Μάλλον αυτό έγινε. Καθημερινά συνειδητοποιώ πως ωριμάζω όλο και περισσοτερο ( μα να μου αρέσει κορίτσι;;; Εμένα;!) .

Ελπίζω να την ξαναδώ . Και όπως έχω πει, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...διότι αυτή μας δίνει ζωή..!