•Το Μυστικό•

.."Δε χρειάζομαι κανέναν"..

Η ώρα πλέον είναι επτά και δέκα.. Σκέφτομαι να βγω  έξω με τα παιδιά ώστε να πάρω λίγο αέρα.. Εξάλλου αύριο έρχεται..Αύριο η Λουσιάννα μου θα είναι εδώ ( Ή μήπως όχι; ).. Φοράω ένα άσπρο κοντομάνικο κι ένα απλό τζιν.. Βάζω τα άσπρα all stars μου , λίγο άρωμα και είμαι έτοιμος..

Πλέον είναι επτά και μισή , όταν με σταμάτησε η μητέρα μου λίγο πριν φύγω..

Μ- Και σου είπε αν θα ξαναπάρει;;

Ρ- Όχι ακριβώς, μα είπε πως "θα τα πούμε"..

Μ- Α.. Εντάξει..

Ρ- Τόσο κακό είναι..

Μ- Ναι Ρον.. Από τη στιγμή που δεν επικοινωνούσε καθόλου μαζί σου και τώρα ξαφνικά άλλαξε γνώμη.. Ναι είναι κακό..

Ρ- Δεν καταλαβαίνω..

Μ- Καταλαβαίνω εγώ κι αυτό αρκεί..

Ρ- Και δεν πρόκειται να μου εξηγήσεις σωστά..;

Μ- Καλά να περάσεις Ρον και να προσέχεις..

Ακούγοντας αυτά της τα λόγια ένιωσα ένα ρίγος.. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο είχα θυμώσει τόσο.. Μα γιατί να με έχουν πάντα απ'έξω από ό,τι κι αν κάνουν;! Δεν είμαι πλέον αυτό το εννιάχρονο παιδί που τρόμαζε με το παραμικρό! Δεν είμαι το παιδί που θα έφευγε αν τα έβρισκε σκούρα! Δεν είμαι πλέον αυτό το παιδί.. Έχω αλλάξει..! Μα κανένας δεν το αντιλαμβάνεται .. Μα όσο κι αν με θλίβει.. Πρέπει να το αποδεχτώ.. Μόνος μου εναντίον  όλων..!

Δε χρειάζομαι κανέναν..! Κάποια στιγμή θα τα μάθω όλα..! (Και θα τα μάθω..) Μα όπως πάντα από μόνος μου..

Βγήκα έξω από το σπίτι κλείνοντας την πόρτα με όση δύναμη είχα (Μα γιατί δεν έπεσε; Αφού μεγάλωσα..) Προχωρούσα με τόσο γοργά βήματα που ακόμα κι εγώ δεν κατάλαβα πως έφτασα στον προορισμό μου, στο συντριβάνι ..

Εκεί με περίμεναν τα παιδιά .. Όταν με είδαν με χτύπησαν στην πλάτη (ως συνήθως) ώστε να με χαιρετήσουν ( μα πότε θα το σταματήσουν αυτό;)..

Περπατήσαμε λίγο ακόμα μέχρι που φτάσαμε έξω από μία καφετέρια με το όνομα " Blandi Café " .. Ήταν καινούρια.. Έτσι μπήκαμε για να δούμε τι είδους ροφήματα είχε εκεί..

Δεν ήταν κι άσχημα..Είχε πολλά ροφήματα που μου τράβηξαν το ενδιαφέρον.. Μα εγώ (όπως πάντα) επέλεξα μια παγωμένη σοκολάτα με μπόλικη σαντιγί .. Ήταν υπέροχη..

Όσο κι αν μιλούσα με τα αγόρια .. Όσο κι αν με έκαναν να γελάω.. Από το μυαλό μου δεν έβγαινε.. Τη σκεφτόμουν ασταμάτητα..

Λέτε να μου έλειψε;; Μπααα, μα τι λέω .. Αφού μια μέρα πέρασε μόνο κι αύριο έρχεται.. Αποκλείεται.. (Και να ήταν εδώ) ..Μα τι έχω πάθει πια;; Δε σταματώ να τη σκέφτομαι..! Το χαμόγελο.. Τα μάτια της.. Ακόμα κι αυτό το χαζοχαρούμενο γέλιο της... Μα τι λέω..! Ας με σταματήσει κάποιος!

Η ώρα πέρασε κι έτσι αποφασίσαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας.. Έτσι κι έκανα .. Προτού φτάσω σπίτι όμως , σταμάτησα μπροστά από ένα περίπτερο για να αγοράσω ένα RedBull..

Ως συνήθως όμως έφυγα από εκεί με μία γεμάτη τσάντα με σνακ.. Δε φταίω εγώ.. Αυτά με κοιτούσαν έντονα..

Η ώρα είναι δέκα και μισή και μόλις έφτασα σπίτι.. Όταν μπήκα μέσα και με είδε η μητέρα μου με αυτή τη τσάντα την έπιασαν τα γέλια.. Εγώ όμως κρατήθηκα κι ανέβηκα τις σκάλες για το δωμάτιό μου.. Ήθελα να το παίξω λίγο ακόμα θυμωμένος.. Μα δεν ήμουν..

Μου αρέσει όταν γελάει και τελευταία δεν το κάνει συχνά..Πώς της κρατήσω κακία;;

Έβαλα τις πιτζάμες μου κι έπεσα για ύπνο.. Εξάλλου όσο πιο γρήγορα θα με έπαιρνε ο ύπνος .. Τόσο πιο γρήγορα θα περνούσε η μέρα για να την δω..

Κι όμως.. Κάτι με "έτρωγε" μέσα μου.. Μία ανασφάλεια.. Ένας φόβος.. Ένα κακό προαίσθημα.. Μα όχι..! Όχι δεν είναι ώρα για αυτά..! Μου το υποσχέθηκε ! Μου το υποσχέθηκε και για αυτό αύριο βράδυ θα είναι εδώ..!

Όμως τότε δεν ήξερα πως τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται...