•Το Μυστικό•

.."Κανείς δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται"..

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Η μητέρα μου έφτιαχνε κέικ με πορτοκάλι. (Μα πώς βρίσκει τη διάθεση μετά από όσα έχουν συμβεί; Όταν λείπω εγώ είναι εντελώς μόνη! Όλοι έχουν φύγει! Ακόμα αναρωτιέμαι το λόγω για τον οποίο χώρισαν οι γονείς μου.. Δε γνωρίζω πού βρίσκεται.. Ούτε ένα τηλεφώνημα δεν έχει κάνει από τότε..)

Με βλέπει κατσουφιασμένο , ενώ ήμουν χαμένος στις σκέψεις μου για μία ακόμη φορά .

Μ - Τι έγινε;

Ρ - Μμ..τι;;

Μ - Λέω , δεν πέρασες καλά; Έγινε κάτι;

Ρ - Όχι όχι, εντάξει ήταν...

Είχα ξεκινήσει τα ψέμματα ακόμα και στον εαυτό μου, γιατί όχι στην μητέρα μου; Άλλωστε .. Εκείνη δεν έχει μυστικά;; Όλοι έχουν!

Μ - Για να το λες... Φτιάχνω κέικ , σε λίγο θα είναι έτοιμο για φάγωμα!

Είπε γελώντας ελαφρώς

Ρ - Εντάξει μαμά..

Κάνω να ανέβω το ένα σκαλί ,ώστε να πάω στο δωμάτιό μου, αλλά κάτι με κρατούσε..

Ρ - Εμμ , να σε ρωτήσω κάτι;

Μ - Φυσικά ,ότι θέλεις!

Ρ - Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;

Μ - Ποιό;

Ρ - Το να ξεχνάς.. Γιατί σε βλέπω χαρούμενη..μονάχα εάν ξεχνάς είσαι χαρούμενος! Ο μπαμπάς μας παράτησε ένα βράδυ.. Από τότε έχουμε να μάθουμε νέα του, ζει; Πέθανε;! Ένας Θεός ξέρει!

Μ - Κακό σκυλί ψώφο δεν έχει..

Ρ - Μαμά! Μιλάω σοβαρά! Είπα γελώντας

Ρ - Η φίλη σου , η μητέρα της Λουσιάνας , δεν είναι πλέον εδώ! Ούτε καν η ίδια! Ο Ίθαν πήγε για σπουδές! Σε λίγο καιρό θα φύγω κι εγώ! Θα είσαι εντελώς μόνη σου! Πώς το αντέχεις;;;; Εγώ δεν αντέχω μόνο στην ιδέα! Κι εσύ φέρεσαι σαν να τα έχεις ξεχάσει όλα ! Είσαι χαρούμενη! Πώς είναι δυνατόν αυτό;!

Δεν άντεξα.. Βούρκωσα κι αυτό ήταν κάτι που δεν ήθελα η μητέρα μου να δει.. Έτσι, αυτές ήταν οι τελευταίες μου κουβέντες κι ανέβηκα γρήγορα πάνω στο δωμάτιό μου κλείνοντας με δύναμη την πόρτα ..

Ήρθε πάνω κι εκείνη μετά από λίγα λεπτά.. Ακούω τρεις χτύπους στην πόρτα..

Μ - Ρον; Ρον να μπορώ να μπω;

Σκούπισα τα δάκρυά μου..

Ρ - Ότι θέλεις..

Αμέσως μετά τα λόγια μου, ανοίγει την πόρτα και έρχεται να βολευτεί δίπλα μου..

Μ - Βλέπεις Ρον, δεν ξέχασα .. Κανείς δε μπορεί να ξεχάσει.. Τίποτα δεν ξεχνιέται !
Απλά πολλές φορές συνηθίζεις μία κατάςταςη ή μάλλον , καλύτερα , μαθαίνεις να ζεις κάτω από κάποιες συνθήκες.. Πολλά άτομα θα σε απογοητεύσουν σε αυτή τη ζωή.. Το θέμα όμως είναι εσύ να μην λυγίσεις .. Και όχι για να μην "τους κάνεις τη χάρη να σε δουν να σέρνεσαι" όπως λένε.. Αλλά γιατί εσύ αξίζεις τα καλύτερα! Αξίζεις χαμόγελα! Αξίζεις μια ζωή! Και με το "εσύ" δεν αναφέρομαι σε εσένα ή σε εμένα.. Αλλά στον καθένα..

Ρ - Πφφ.. Μαμά τι έγινε και έφυγε ο μπα

Και πρωτού προλάβω καλά - καλά , να τελειώσω την πρότασή μου μού απάντησε ..

Μ - Ο μπαμπάς σου Ρον δεν έφυγε..εγώ τον έδιωξα .. Του είπα να μην επικοινωνήςει ποτέ ξανά μαζί μου, όμως ειλικρινά δεν αναφέρθηκα καθόλου σε εςάς! Δεν ήξερα πως δεν είχατε επικοινωνήσει τόςο καιρό! Ίςως νομίζει πως ξέρετε..Γνωρίζω πως θα βάλεις το φταίξιμο σε εμένα επειδή δε σου έλεγα τίποτα τόσο καιρό και σε άφηνα να νομίζεις πως σας παράτησε.. Όμως Ρον αν ήξερες είμαι σίγουρη πως θα καταλάβαινες..

Ρ - Να ξέρω τι; Να καταλάβω τι;;

Μ - Εμμ .. Ρον ξέρεις πως αν αφήσω το κέικ κι άλλο στο φούρνο θα καεί, σε λίγο κατέβα να φάμε ..

Αυτά ήταν τα λόγια της πρωτού με αφήσει άναυδο με τα λόγια της.. Μα τι στο καλό νομίζει πως ξέρω; Τι θα καταλάβαινα; Αχχ κουράστηκα πια! Αντί για να ξεδιαλύνονται τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα! Περισσότερα ερωτήματα κυριαρχούν στο μυαλό μου τώρα..! Όμως θα μάθω.. Θα τα μάθω όλα! Και αρχικά θα ξεκινήσω από τη Λουσιάνα και τη συγγνώμη που της χρωστώ..