•Το Μυστικό•

.."Όλοι Φεύγουν"..

Σήμερα ξύπνησα από τον ήχο που κάνουν τα κύματα καθώς "αγκαλιάζουν" τε βράχια.. Ήταν επτά και μισή και σήμερα είχα σχολείο.. Δε θα πήγαινα εάν δεν ήμουν Τρίτη λυκείου.. Μα έπρεπε να σοβαρευτώ.. Εξάλλου είχα ένα προαίσθημα ..

Σηκώθηκα και ξεκίνησα για το σπίτι ώστε να κάνω ένα γρήγορο ντουζ και να αλλάξω ρούχα..Στο δρόμο συνειδητοποίησα πως δεν ένιωθα τίποτα πλέον.. Ένα κενό.. Απλά απογοήτευση.. Έπρεπε να το περιμένω.. Τι χαζά που φέρθηκα νομίζοντας πως θα τηρούσε την υπόσχεσή της..

Περπάτησα περίπου ένα τέταρτο, ώσπου έφτασα στο σπίτι.. Η μητέρα μου πάντα ξυπνάει νωρίς.. Οπότε δε θα είχα κανένα θέμα με τα κλειδιά.. Πού να το περίμενα όμως.. Τελικά δεν πρέπει να είσαι σίγουρος για κανένα και τίποτα.. Δεν άνοιγε!

Προφανώς κοιμόταν.. Ευτυχώς , είχα αφήσει το παράθυρο του δωματίου μου ανοιχτό.. Έτσι, έκανα λίγο τον Spider-Man και μπήκα.. Έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι και ήμουν έτοιμος .. Η ώρα πλέον ήταν οκτώ και είκοσι.. Συνεπώς είχα χάσει την πρώτη ώρα.. Μα δε με πείραζε.. Ίσα-ίσα που χάρηκα διότι είχα μαθηματικά..!

Πέρασα από το δωμάτιο της μητέρας μου για να δω εάν κοιμάται ακόμη..Μα προς έκπληξην μου είδα πως δεν ήταν εκεί.. Μα πού να είναι..; Έλειπε όλο το βράδυ.. Ή μονάχα το πρωί;; Τι στο καλό έχουν πάθει όλα τα άτομα που νοιάζομαι..;! Ξαφνικά όλοι φεύγουν..!

Δεν κάθησα να το σκεφτώ περισσότερο.. Διότι ήδη τα νεύρα μου είχαν φτάσει στα ύψη..! Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες και βγήκα από το σπίτι.. Άλλωστε έπρεπε να πάω σχολείο...Έτσι δεν είναι..;

Όμως είχα αργήσει αρκετά.. Για αυτό αποφάσισα να πάρω έναν γρηγορότερο δρόμο.. Ακόμα κι αν αυτό σήμαινε πως έπρεπε να περάσω από το σπίτι της Λούσι..

Έτσι κι έκανα.. Μα καθώς βρισκόμουν στο στενό, χαμένος στις σκέψεις μου, την είδα..Καθόταν σε ένα παγκάκι και μιλούσε στο τηλέφωνο.. Φαινόταν εντάξει.. Μα από τη στιγμή που μιλούσε στο τηλέφωνο πώς είναι δυνατόν να μην είδε τις κλήσεις μου..;!

Τις είδε.. Μα τις αγνόησε .. Πώς γίνεται να ήμουν τόσο χαζός ώστε να την πιστέψω..;! Πέρασα από μπροστά της , μη ρίχνοντάς της ούτε ένα βλέμμα.. Εκείνη όμως με είδε.. Έκλεισε το τηλέφωνο κι έτρεξε να με προφτάσει..

Λ - Ρον; Ρον! Δε με ακούς;;; Περίμενε..! Μην τρέχεις!

Ρ - Τι θέλεις Λούσι..;

Λ - ...Τι θέλω;

Ρ - Αρκετά δεν έπαιξες;;!

Λ - Έπαιξα;; Ακούς τι λες;!

Ρ - Δεν είδες τις κλήσεις μου..;

Λ - Τις..τις είδα.. Μα..

Ρ - Δεν έχει μα..! Προφανώς και ήταν σημαντικότερο το άτομο με το οποίο μιλούσες τώρα .. Παρά εγώ..!

Λ - Πώς μπορείς να το λες αυτό..;!

Ρ - Μου έδωσες μία υπόσχεση προτού φύγεις..

Λ - Το ξέρω.. Μα άλλαξαν τα σχέδια και...

Ρ - Δε θέλω να ακούσω άλλες δικαιολογίες.. Το μόνο που θέλω είναι να κάνουμε σαν να μη συνέβει ποτέ τίποτα μεταξύ μας.. Ένας μήνας είναι.. Μετά τελειώνουν τα σχολεία και φεύγω.. Θα περάσει..

Λ - Ώστε αυτό ήταν..;

Ρ - Μην κάνεις πως σε νοίαζει.. Αρκετά!

Με αυτά μου τα λόγια χάθηκα από μπροστά της.. Δεν πρόλαβα καν να δω την αντίδρασή της.. Ίσως να ήμουν λίγο υπερβολικός.. Με πώς μπόρεσε να το κάνει αυτό..; Πώς μπόρεσε να ΜΟΥ το κάνει αυτό..;

Έφτασα στο σχολείο.. Η υπόλοιπη μέρα κύλισε σχετικά γρήγορα.. Ευτυχώς που δεν ήρθε σήμερα σχολείο.. Διότι δε θα ήξερα τι να κάνω.. Να την αγκαλιάσω;; Ή να τη σφαλιαρίσω;; Και αν τη σφαλιαρίσω.. Ποιό πρόσωπο θα σφαλιάριζα πρώτα;;...

Γιατί να μας απογοητεύουν πάντα τα άτομα στα οποία στηριζόμαστε..; Ποιά είσαι στην πραγματικότητα Λούσι..; Διότι αυτό το πρόσωπο που βλέπω τώρα.. Δεν ήταν η Λουσιάννα μου.. Ποτέ δε θα μου το έκανε αυτό.....

Ή μήπως όχι..;;