•Το Μυστικό•

.."Θα περιμένω"..

Δε θα έχει σήμα;; Πώς γίνεται αυτό;; Πώς γίνεται να άντεχε τόσα χρόνια χωρίς σήμα..Πφφ ίσως γίνομαι υπερβολικά καχύποπτος , εώς και ενοχλητικός .. Ας ηρεμήσω λίγο καλύτερα..

Είπα από μέσα μου και ξεκίνησα για το σπίτι.. Πάλι καλά που δεν ήταν αρκετά μακρυά, διότι η ζέστη σήμερα δεν αντεχόταν ..

Και κάπως έτσι έφτασα στο σπίτι.. Με αυτές τις σκέψεις στο νου μου και αρκετά διψασμένος, μα δεν με πείραζε.. Εξάλλου η άνοιξη είναι η αγαπημένη μου εποχή, αφού μας προετοιμάζει για το καλοκαίρι..

Μπήκα στο σπίτι και ήπια νερό. Έπειτα, ανέβηκα στο δωμάτιό μου ώστε να ξεκουραστώ λιγάκι.. Ξάπλωσα και με μία γρήγορη κίνηση τοποθέτησα τα ακουστικά στα αυτιά μου..

Είχα ανάγκη από λίγη μουσική.. Με χαλάρωνε.. Με ξεκούραζε.. Για αυτό και τη χρειαζόμουν.. Ιδίως σήμερα .. Ώστε να ξεχαστώ ..

Παρόλα αυτά, όσο ανάγκη και αν είχα την χαλάρωση .. Εκείνη δεν "ερχόταν" με τίποτα.. Συνεχώς αυτή σκευτόμουν.. Αυτή και τα μυστικά της.. Ακόμα και εκείνη τη νύχτα , που άλλαξαν όλα.. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει , η εικόνα της βραδιάς εκείνης είναι ακόμα στο μυαλό μου..

Τα ουρλιαχτά , που αναζητούσαν κάποιον για βοήθεια... Που αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ.. Μικρός και δειλός.. Έπρεπε να είχα κάνει κάτι.. Δεν έπρεπε να το αφήσω έτσι και να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, νομίζοντας πως όλα θα παρέμεναν ίδια..

Μα ο κόσμος τι έγινε;; Ξαφνικά η γειτονιά κουφάθηκε;; Πώς γίνεται να μην αντιλήφθηκαν τίποτα απ'τη στιγμή που "γνωρίζουν" τα πάντα; Ή μήπως απλά ασχολούνται με τα όσα αφορούν εκείνους και το "κοινό"  καλό;;;;;;;

Δεν ξέρω.. Ειλικρινά δε γνωρίζω τίποτα.. Λέτε να με συγχωρέσει κάποια στιγμή, που τη άφησα τόσα χρόνια στο χάος της , ενώ εγώ καθόμουν αδρανής..;

Μακάρι.. Διότι εγώ τη συγχώρεσα.. Τη συγχώρεσα όταν  έφυγε και με άφησε μόνο μου με τους υπόλοιπους , που δεν με καταλάβαιναν καθόλου.. Τη συγχώρεσα που έκανε τόσο καιρό να γυρίσει πίσω.. Τη συγχώρεσα που με έκανε να περιμένω..

Εγώ τη συγχωρώ και τη δικαιολογώ συνεχώς.. Δε μπορώ να κάνω κι αλλιώς..Μα γιατί να μην ερχόταν νωρίτερα;; ..Τι άλλαξε τώρα;; ..Γιατί της πήρε τόσο πολύ ώστε να συνειδητοποιήσει πως ανήκει εδώ;

Δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος.. Όταν ξύπνησα βλέποντας πως ήταν απόγευμα.. Κόντευε έξι και μισή και δεν είχα φάει τίποτε από το πρωί...Η κοιλιά μου γουργούριζε μα εγώ δεν είχα όρεξη για φαγητό..

Ξαφνικά ακούω την πόρτα να χτυπάει*

Μ - Ρον;; Ρον παιδί μου ξύπνα! Δεν έχεις βάλει μπουκιά στο στόμα σου! Σήκω γρήγορα και κατέβα για φαγητό! Σε περιμένω..

Ρ - Δεν έχω όρεξη για φαγητό.. Μπορείς να φας μόνη σου, δε θα με πειράξει..

Μ - Δεν ακούω κουβέντα! Σε πέντε λεπτά να είσαι κάτω!

Έτσι κι έκανα.. Εξάλλου είχε δίκιο.. Έπρεπε να φάω και να μη μείνω νηστικός.. Έτσι κι αλλιώς το βράδυ της Κυριακής θα ερχόταν σύντομα και η Λούσι μου είχε υποσχεθεί πως θα γυρνούσε ξανά..

Δε θα με άφηνε για μια ακόμη φορά.. Έτσι δεν είναι;; .. Μου το υποσχέθηκε! Θα γυρνούσε ! ( ή μήπως όχι;! ) ..

Όπως και αν έχουν τα πράγματα θα έρθει.. Το γνωρίζω..Αυτή τη φορά το νιώθω..
Για αυτό και θα περιμένω.. Ξανά..

Τότε κατέβηκα για φαγητό ξέγνοιαστος πλέον.. Μα πού να ' ξερα;; .. ........

.......Εξάλλου άλλο το "είναι" και άλλο το "φαίνεσθαι"..