En toen lachte ze #wattys2015

20. Zij

Misschien was het stom om toestemming te vragen aan hem om te gaan zitten. Alsof hij hier de baas is, en ik een zielig, onderdanig persoon.

Die kriebels in mijn buik doen ook mijn hoofd op hol slaan.

Het is een ziekte. Het liefdesvirus.

Liever dat, dan last aan je hart. Maar jammer genoeg bepaal ik niet hoe mijn leven gaat. En het lot kan je niet veranderen?

Of wel?

Mijn moeder zegt altijd dat er voor iedere persoon een bepaalde weg is uitgestippeld.

Onzichtbaar voor diegene die zoeken.

Zichtbaar voor hen die luisteren en voelen. Voor hen die geduldig zijn.

Maar hoe kan je nu geduldig zijn als je weet dat er een kans bestaat dat je nog maar een aantal jaren, of maanden op deze wereld kunt zijn. Is het dan niet normaal dat ik ga zoeken?

Het lot, het leven, is iets ondoorgrondelijks.

Niemand kan bepalen wat zal gebeuren en wat niet. Uiteindelijk heb ik dat leren begrijpen. Misschien heeft het lot me Daan aangewezen? Het lijkt van wel, want toeval, bestaat dat wel?

Iedere dag leven mensen hun leven. Niets nieuws, niets abnormaals. Iedere dag hetzelfde liedje.

Maar als het leven alleen maar bestaat uit een pad dat men moeten volgen, zonder zijtakken, dat is er niets aan.

Maar ieder pad dat bewandeld wordt kan splitsen naar andere wegen. Ik frons en dan schiet de gedachte als een kogel mijn brein binnen.

Ik zal mijn pad volgen.

Maar misschien wel eens een zijweg nemen.